Het kan nogal eens voorvallen dat Slow en mske na zo een periode van afwezigheid thuis komen en zien dat er hier niet al te veel te bikken niet meer is. Meestal zijn ze er wel op voorzien en brengen ze iets mee dat ze onderweg kochten.

Maar nu heeft mske er wat op gevonden. Het is winter voor iets en gisteren hebben ze hier zowel erwten- als bonensoep staan maken om in te vriezen.

Dat vinden ze lekker en stevige kost. Ik moet zeggen dat de geur door gans het huis zweefde.

Waarom nu precies erwten- en bonensoep? Awel, als Slow en mske zo thuis komen van een pozeke afwezigheid hebben ze helemaal geen goesting in fritten of pasta en ook niet in pizza. Zodoende!

Van die dikke soep die aan de ribben blijft plakken … dàt is wat ze dan willen hebben.

Nu was die bus toch te vroeg aan het station van Mechelen zeker, te vroeg voor de trein die Slow en mske wilden hebben, namelijk die, die hen zonder overstap naar Landen zou brengen. Ze zouden wel een koffieke gaan drinken maar eerst zou mske eens een buskaart gaan halen sé. Want Slow zou de laatste beginnen en mske heeft er graag eentje in reserve.

Ze stapt de lijnwinkel binnen en stopt bij de automaat. Er is een loket ook, maar sedert ze aan die loketten altijd van die zuurpruimen zetten die denken spitse opmerkingen te mogen maken is mskes goesting in loketten fel bekoeld en heeft ze liever de koele automaten die geen woord zeggen.

Die automaat stelt een vraag, mske antwoordt. Die automaat stelt nog een vraag. mske antwoordt terug. En dan vraagt die automaat hoeveel die buskaart mag kosten. En dat hing mske haren hoebel uit, want die kaarten die zij kopen kosten altijd hetzelfde. Dus denkt ze: “foert” en gaat naar het loket.

Er kan gene goeiendag van af en als mske vraagt welke andere buskaarten er bestaan, je kan nooit weten dat er goedkopere alternatieven zijn, zegt dat vrouwmens: “je kan toch altijd aan het loket kopen of … is dat te moeilijk?”

mske bedacht dat ze volgende keer liever de ambetante vragen zal beantwoorden van een koud machien. Dat is beter dan die snibbige aard van die loketbedienden te moeten trotseren.

Dat ze niet komen bleiten als er weer loketten afgeschaft worden en ze hun snibbige zelve vervangen zien worden door een automaat. Ze hebben het zelf gezocht.

“Stap maar vanachter op” zei de chauffeur “met al die koffers” en het klonk alsof die koffers de grootste vuiligheid waren die hij in zijn leven had gezien.

Zodoende stapten Slow en mske vanachter op waar al twee kinderwagens met bijhorende vrouwen stonden en er dus geen plaats was voor Slow en mske en al die koffers, zijnde twee.

Bovendien stonden die twee kinderwagens op een plaats die voor rolstoelreizigers bestemd was en moesten Slow en mske maar in het gangske gaan staan te hangen.

En toen kwam de halte waarop die ene kinderwagen er af moest, die reed efkes achteruit zodat het gangske versperd was. Bovendien moest de madam die aan de ene kant van het gangske zat er af en die zei: “pardon” tegen mske. En die madam die aan de andere kant van het gangske zat moest er af en die zei korzelig: “mag ik efkes door jà?” En dat terwijl er van van voor naar van achter in dat gangske ook al gedrumd werd.

Slow werd er ook al een beetje knorrig van. Maar mske is kunnen doorschuiven toen die kinderwagen afgestapt was en ze zei, luid genoeg, tegen Slow, dat hij daar niet moest mee inzitten. “Niet aantrekken mijneer” zei de madam bij de andere kinderwagen en zij en mske bekeken elkaar eens veelzeggend.

Het openbaar vervoer, mske is pro maar die bussen, die zijn er te veel aan. Als die chauffeur vond dat het uitschot met hun koffer maar bij het uitschot met kinderwagen moest gaan staan, mocht hij wel alle brave reizigers vragen om vooraan of in het midden af te stappen.

Twee mannen in een zodiac op de Maas … in de regen.

Soms als je al zo een beetje moe wordt bij het werken kan een pittig liedje wel eens helpen.

Ge moet tees es proberen.

Precies of dagge in de pries gestoken hebt.

mskes rolkoffer rolde niet meer. Het is te zeggen zijn wielekens wielden niet. Ze wrongen tegen. mske kreeg er een lamme arm van maar dat ding ging dwars. Nog erger dan een dwarse muilezel.

Elk ribbelke waar die over moest steigerde die dat het geen naam had. mske is er zelfs een paar keer haast door gevallen.

Ze foeterde wat af op haar koffer. Zo van: “als dat hier nog lang gaat duren, zal het rap gedaan zijn, want dan kieper ik die er uit!”

Het ging van kwaad naar erger tot Slow er zich eens mee bemoeide en de wielekes aan een grondige controle onderwierp. Hij gaf me dat eerste wieleke daar een zwaai, het draaide vlot. Hij gaf het tweede wieleke een klop. Het draaide vlot. Het derde wieleke? Dat draaide ook vlot. Maar het vierde! Owee, dat deed zelfs nog geen poging tot draaien. Dat bewoog een cm of twee en bleef staan. Dat was de boosdoener.

Slow heeft die zijn binnenwerk eens uitgekuist en hij haalde er een gans touw uit waar je een schip kon mee vastleggen … allee, een scheepke … in papier.

En dan heeft mske er nog wat zitten aan prutsen en er nog wat harekes uit gehaald.

Dat is een koffer hé! Geen stofzuiger!

Het zat mske niet mee die weken in oktober. Ze had toen gepland de nieuwe bloembak af te werken. Ze had toen gepland de bollen te verplanten. Ze had toen gepland de nieuwe bollen ook te planten. Ze had toen gepland om nog een witte vlinderstruik bij te halen. Ze had nog wel één en ander op haar verlanglijstje staan.

Het zat mske niet mee die weken in oktober. Er is dus niets van gekomen.

Het is een klassieker. Als Slow en mske in Leuven zijn moet er toch altijd nog eens naar de sanitaire voorzieningen gegaan worden. En die aan het station vragen een halve euro per beurt.

Dan gaat mske liever iets drinken, dat spaart die halve euro uit en daardoor is dat drankske goedkoper. mske heeft een rare rekenmachine in haar bovenkamer.

Nu heeft Slow een voorkeur voor het café waar ze 1,5 € per pint rekenen, al drinken Slow of mske daar geen pint. mske gaat liever in het café waar je zo langs binnen de ganse hoek van buiten kan afsnijden. Zodoende gaan ze de ene keer hier, de andere keer daar.

In het 1,5 € café staan tafeltjes zo opgesteld dat er banken over de volledige diepte van het café tegen de muur vastgemaakt zijn. Om één of andere rede zijn die banken altijd volzet maar zit er niemand op de stoelen aan de andere kant van die tafeltjes. Daardoor zitten beide muren gewoon op elkanders gezicht te kijken.

Daartussen staan natuurlijk nog tafeltjes en die worden serieus aangegaapt door de muurzitters.

De laatste keer dat Slow en mske daar waren, was er een plaats tegen de muur. Ze gingen daar maar even zitten. Maar toen kwamen de habitués binnen en die gingen op die banken tussen die tafeltjes in zitten om goed duidelijk te maken dat Slow en mske op hùn plaats zaten.

Later zei mske: “ik kom hier niet meer, ik wil niet dat ze in mijn glas zitten kwijlen”.

Op café gaan met mske? Nog altijd geen sinecure.

Bij sommige gelegenheden zitten Slow en mske pauze te nemen om te eten terwijl anderen nog aan het werk zijn.

Op zo een momenten krijgt mske soms de lachkriebels omdat gewoon iedereen: “smakelijk” zegt en dat de beleefdheid toch vereist dat je dan: “dank je” antwoordt.

Wel waarom krijgt mske de lachkriebels? Omdat ze, als ze dat zou doen, telkens: “dank je” zeggen, helemaal niet aan eten toe zou komen.

Ze gaat dat dus niet meer doen. Meer nog, ze gaat zelfs een oplossing zoeken om daar niet meer te moeten pauzeren. De kletstante heeft dan namelijk ook altijd net zin in een bakje.