Met spijt in het hart moet ik bekennen dat ik de intonatie niet kan weergeven waarop mijn zoon: “jama mama!” kan zeggen. En dat was wat hij zei, toen hij zaterdag mijn telefoon in ogenschouw nam.

Hij zei: “jama mama!” gevolgd door de vraag: “waarom koop je zo een telefoon als je hem niet volledig gebruikt?”

Ik legde het uit, dat ik niet overal aan dat internet wou gebonden zijn, dat dat soms heel erg asociaal is. Maar hij heeft zo een koppig trekske en zei: “je kan toch wifi gebruiken, daarvoor moet je geen mobiel internet hebben, dat heb je zo al”. Hij had een punt.

En toen Querida met de ingebouwde zaklamp stond te zwaaien en hij met die mogelijkheid op de proppen kwam om titels van gespeelde muziek weer te geven, dacht ik: “ja, dat had ik eigenlijk ook wel gewild”.

Maar toen hij opperde dat ik misschien een klein beetje mobiel internet …

Jama Zóón!

Toen ik kind was, moest ik elke morgen bij het opstaan het venster openen en de sprant inzetten.

Moe ging dan tegen een uur of elf de bedden opmaken. Ik kan me niet herinneren of ze toen het venster sloot of dat ik dat zelf ’s avonds nog moest doen, mogelijk varieerde dat naargelang het jaargetijde.

In die tijd zag je dan ook het beddengoed door het venster hangen om te verluchten, waar moe niet aan meedeed aangezien ze er absoluut tegen was.

Later sliep ik met het venster open, maar op een dag toen Ex ziek werd zei de dokter dat we in de winter het raam gesloten moesten houden. Ik bleef het nochtans open zetten ’s morgens om de kamer te verluchten.

Maar toen begon het. De vensters beneden mochten niet meer open want wij stookten toch niet voor buiten.

Laatst lazen we dat er meer voordeel is bij het verluchten van je huis omdat je zo de klammigheid sneller buiten krijgt dan met het stoken van je verwarming.

Nu hebben ze een nieuwe. Je moet verluchten om radongas te weren.

We slapen winter en zomer met het venster open. We hebben een vast vliegengaas voor die openstaande vleugel, maar we zouden eigenlijk nog wel een paar spranten kunnen gebruiken voor beneden.

Een gladde aal kan namelijk te gemakkelijk binnen langs het openstaande venster van onze woonkamer.

Na enkele calamiteiten van het toenmalige Proximus stapten Luc en ik, zo een jaar of tien geleden, over naar Mobistar. Omdat we thuis zo weinig dekking hadden, namen we dan ook een prepaid kaart.

Nu deed zich het omgekeerde voor. Ik stapte in Oostende bij Mobistar binnen en werd, bij manier van spreken, met open armen ontvangen. Er was namelijk niemand in de winkel.

Ik legde even uit waar het over ging want ik moest nu een nanu-sim hebben en ik zei ook dat ik al mijn contacten op die nieuwe simkaart wou. En ik wou geen internet.

Dat was, volgens de in opleiding zijnde medewerker, geen probleem. Met zo een prepaid kaart kon ik sowieso niet op internet. En die contactpersonen overzetten zou me iets van een 4à5€ kosten, wat ik met graagte zou betalen. Ik had geen zin om dat nog eens manueel te gaan doen.

Er kwamen klanten de winkel binnen. En ineens, ging niets meer. Er was iets fout met mijn oude sim-kaart, die gegevens zaten blijkbaar in de gsm en hij kon verder niets doen. Hij gooide alles door elkaar in het doosje en sprak de volgende klant aan.

Ik zei dat ik toch éérst nog mijn zaken wou opbergen. Ik zie me nog niet over straat lopen met een doos waar twee telefoons, enkele kabels en een paar simkaarten los in liggen.

De volgende dag kreeg ik een sms, zeggende dat mijn belkrediet beneden 3€ was gezakt (1,75€), wat me verwonderde. Thuis had ik nog 10€ gehad.

En twee uur later, zonder dat ik ook maar iets had gedaan, had ik maar 0,50€ meer.

We reden terug naar Oostende, we zouden in dat andere Mobistarwinkeltje binnenstappen, dat waar we tien jaar geleden ook al waren geweest. Dat was er blijkbaar niet meer.

Wat was daar wel? Een Proximus. Als dat geen teken aan de wand was.

Blijkbaar staat internet in een nieuwe smartphone standaard ingeschakeld en liep het geld als water de ether in. Al bij al had ik geluk dat er niet meer dan 10€ op die kaart had gestaan.

We hebben de klok tien jaar teruggedraaid, wat de mobiele telefoons betreft dan toch (jammer genoeg bestaat er geen app die mij 10 jaar jonger kan maken).

We hebben terug een abonnement en bovendien zijn alle gegevens correct over gezet.

Ik, weet je wel, ik die geen smartphone wou, die absoluut tegen was omdat ik niet aan internet wil gekluisterd zitten, ik heb een smartphone.

Gekregen voor mijn verjaardag. Al jaren zei ik dat ik een gsm wou die kon telefoneren en sms’en en als ik dan nog eens een foto zou kunnen maken, dan zou dat perfect zijn. En laat dat nu juist het probleem zijn.

Bij de gewone gsm-modellen die foto’s kunnen maken, zijn die foto’s de naam foto niet waard. Het werd dus een dilemma.

We vertrokken maandag dan maar via Coolblue in Antwerpen, gewoon omdat je bij Coolblue de nodige uitleg krijgt. Die kregen we. En we wisten welk toestel het zou worden. Alleen was het niet in stock in Antwerpen maar wel in Lochristi.

Vermits we daar toch op enkele kilometers vandaan voorbijreden naar onze eindbestemming, hebben we het ommetje maar gemaakt.

De oplossing? Een smartphone die niet op internet kan. Maar hij kan wel foto’s nemen. Als dat niet smart is van die phone.

Bij de lozen boer in de buurt, wordt de nacht van ’t onnozel kieken georganiseerd.

Schoon koppel!

Soms is het niet zo een goed idee om eens te klikken op een naam die zo ineens op internet verschijnt. Voor je het weet ben je meegesleurd in een stroomversnelling die je meeneemt naar zaken die je lang geleden begraven had.

Dan denk je wel dat je dat beter niet had gedaan, maar het is wel eigenaardig dat je er niet kan mee stoppen. De ene link na de andere klik je aan.

Voorbij, allemaal voorbij … Al die mensen die je al jaren niet meer zag en die je ook nooit meer weer zal zien.

Maar uiteindelijk bedenk je toch dat je nu herinneringen maakt voor later. Misschien gaan we het samen nog eens opzoeken, kwestie van er onze herinneringen van te maken en voor zover het onze geplande terugkeer naar Arran niet in de weg staat natuurlijk.