Ze laait weer op! De discussie over zwarte Piet.

In deze contreien lopen wel meer van zulke personages rond, maar geen van hen krijgt zo de zwarte piet toegespeeld als … tja, zwarte Piet.

Je hebt Knecht Ruprecht in bepaalde delen van Duitsland en verder heb je ook nog Schmutzli in Zwitserland. Allemaal zwart van het roet. Ruige mannen eigenlijk in tegenstelling tot de afgeborstelde zwarte Piet.

En dan is er ergens in Oostenrijk ook nog zo een personage, maar dat is wel degelijk een schoorsteenveger en die komt op oudejaar rond om een gelukkig jaar te wensen en ook om mee jeneverkes te degusteren. Die vind ik echter niet zo direct terug op internet.

Verder hebben we nog het geluk dat wij hier ook nog Sintemetten (Sint Maarten) hebben. Die doet het, of deed het toch in mijn kindertijd, helemaal op zijn eentje. Paard niet meegerekend.

Goed, het probleem bestaat dus, maar … als we dan horen dat ze in Gouda aan gele pieten denken en dat Albert Heyn zwarte Piet gaat bannen, dan denk ik dat ik het anders zou oplossen. Ja!

Ik zou gewoon blanke mannen nemen en die enkele zwarte vegen in hun gezicht wrijven. En dan noem je hem toch gewoon vuile Piet.

Waarom gemakkelijk maken wat moeilijk ook kan?

En wat vond Luc nu? Krampus! Voor wie meer wil weten is het wel een interessant artikeltje.

Nu Luc aan zijn derde bronchitis dit jaar begonnen is, vindt de dokter het tijd dat hij een spuitje krijgt om hem gedurende vijf jaar te beschermen. Niet dat hij dan geen bronchitis meer zal krijgen maar hij zal er dan toch zoveel last niet van hebben.

“Ik heb het koud” zei Steffi “ik neem een soepke. Smaak en goesting, mja, het kan verkeren. Zo bestelden we enkele biertjes, een bacardi cola, een baileys, een sprite en twee tomatensoepjes.

“Soep met balletjes” zei Jan tegen de garçon, die dat niet begreep. Toen hem werd uitgelegd wat Steffi nu precies in haar soep moest krijgen keek hij ons gezelschap met een air aan.

“Ik heb geen ballen” verklaarde hij.

Sinterklaas en kerst en pasen, het blijft mensen bij, zelfs volwassenen. Dat bleek toen die keer toen we het er aan tafel over hadden.

En toen vroeg Tami ineens: “hadden jullie ook een paasstok?” We keken allemaal verbaasd. Ze legde uit dat zij, als kind, met de ganse klas er op uit trokken, in stoet, met zo een paasstok in de hand. Die stok had de vorm van een kruis en was versierd. Er hing ook snoepgoed aan.

Dat kenden wij natuurlijk niet. Tijd om het eens op te zoeken. Tami had gelijk, die stok bestaat. Zélfs in België. Dat zeg ik er bij omdat Tami namelijk ergens van het hogere noordelijk deel der Lage Landen komt.

Nu vragen we ons toch af of de paasstok bij Pasen of bij Palmzondag hoort. Wikipedia heeft het namelijk over een Palmpasenstok.

Je hebt er twee evenementen op zitten. Je was pas om twee uur ’s nachts thuis. Maar je mag uitslapen.

Om half acht ’s morgens gaat de telefoon. Je neemt op. Algemene stilte. Maar je hebt wél iemand aan de lijn.

Je ploft de telefoon terug op de staander, foetert wat en slaapt verder.

Een poos later, je bent wel al op maar nog niet wakker, vraagt je lief: “wat was dat nu met die telefoon?”

Je pakt het ding en kijkt in de lijst van de oproepen. Het antwoord luidt: “anoniem”.

Straf hé, dat anoniem weet wanneer hij, of zij, precies moet bellen om het hardst te storen. En natuurlijk kon anoniem niets zeggen, want dan was hij, of zij, niet anoniem meer geweest.

Waarom doen mensen, die met een kind in een openbare sanitaire voorziening binnenstappen, altijd alsof dat kind nog nooit een WC van dichtbij heeft gezien?

Als je al een poos geen tandproblemen had, dan kan je best van de pepermuntjes afblijven. Dat deed ik dus niet en kan nu een afspraak maken bij de tandarts.

Er is een stuk van een tand gebroken. En zeggen dat ze altijd zegden dat snoepen niet goed is voor de tanden.

Op de voorlaatste zaterdag van september, Luc en ik zaten nog in ochtendtenue, liep er een man onze venster voorbij. De manier waarop de man liep was al opvallend, zodat we beiden keken van: “wat is dat nu?” Hij keek naar de voordeur en ik wist dat hij zou bellen. Hij belde.

Luc keek verbouwereerd, maar ging toch maar. Hij had toch geen tijd om een pak en stropdas aan te trekken.

Ik hoorde de man, klaar en duidelijk in het dialect en dus zeer onklaar en onduidelijk voor onze oren die van hier niet zijn. En ja, daar had je het. “Wat wil je nu zeggen?” hoorde ik Luc vragen. Dat werd gevolgd door een uitleg die ik weer niet verstond, waarop Luc met een “Neen, dat gaat niet” de deur sloot.

“Ik verstond hem eerst niet” zei hij. De man was van de carnavalsvereniging die hier op het erf van Buurboer zaliger aan hun wagen komen werken en om één of andere reden wilden ze courant hebben.

Als je je hele leven al tegen de taalgrens hebt gewoond, weet je dat ze daarmee stroom bedoelen. Maar Luc is niet van tegen de taalgrens en ik kan me voorstellen dat hij heeft gekeken alsof hij het in Keulen hoorde donderen.

Het is trouwens niet de eerste keer dat iemand van die carnavalsgroep komt aanbellen met een vraag waarvan wij denken: “je weet waar je aan begint maar niet waar het eindigt.

Het huis van Buurboer is er ook nog, maar dat staat leeg. De erfgenamen hebben het grondstuk aan de carnavalsgroep verhuurd en we vragen ons dan ook af waarom ze dan maar ineens daar geen stroom kunnen halen en alle andere zaken die ze blijkbaar ontberen.

Dat staat er op het kaartje dat boven de TV staat. En dat “free” speelt ons parten.

Noch Luc, noch ik raken op bepaalde sites. De krantenkoppen zien, maar de artikels zelf niet kunnen lezen, we zijn er vet mee.

De feedreader zelf gaat open, de blogs niet.

Vannacht was er een lichtpuntje. Iemand is met de Fon verbonden en dan kan ik mee. Hoe lang? Dat weet ik niet.

Internet in hotels? Het is om er het vliegend sch… van te krijgen ware het niet dat ik in bed zit te internetten.

Ik zal hier thuis wel een afbeelding bij zetten. Het is 5u en ik ga nog een stukske slapen.