In het begin van het jaar had Luc gelezen en hij had even zijn hoofd geschud, toen hij zei: “al die herdenkingen dit jaar en nu beginnen ze met de bouw”. Blijkbaar is die bouw dan toch relatief vlot gegaan want we hebben het nog kunnen bezoeken tijdens het herdenkingsjaar.

Nu was het wel zo dat wij graag ergens op klefferen om alles vanop hoogte te bekijken, want we zijn normaal niet zo museumgezind.

Het is lang geleden dat we langs Poperinge richting Frankrijk reden, in een tijd dat ik Luc nog niet kende. We reden het ene soldatenkerkhof na het andere voorbij. En ik dacht: “ooit …”

Laat nu vorige week toch Luc over die soldatenkerkhoven beginnen en vertellen dat hij er nog nooit was. Ik dus ook niet. En aangezien we toch huiswaarts zouden keren, bedachten we dat we dat even goed via een omweg konden doen.

“Ook een Duits kerkhof” zei ik met herinnering aan de Passendaele Suite, Cimetière allemand van Willem Vermandere en aangezien Vladslo, al vind ik Vladzjele mooier klinken, in de juiste richting lag, zouden we dat aandoen.

En omdat we geen echte kerkhoftoeristen zijn besloten we het om het bij één ander kerkhof te houden, Tynecot.

Nu was Vladslo gemakkelijk bereikbaar maar er was iets gaande. Een groep jongeren liep er rond, en met liep bedoel ik lopen, zoals mensen die een antwoord voor een zoektocht zoeken. Toen die groep weg was, kwam er een andere. Daarna werd het rustig en kregen de emoties van het kerkhof de bovenhand.

Nu hoop ik echt dat het een leerrijke schooluitstap was en niet dat ze daar écht een zoektocht organiseerden.

En dan planden we van Diksmuide over Langemark-Poelkapelle naar Zonnebeke te rijden. Onze gps besliste er anders over. We reden langs wegen waar auto’s elkaar niet konden kruisen, staken de grote wegen over om maar verder door het West-Vlaamse hinterland te rijden.

Eenmaal ter plaatse … Massa’s mensen liepen er rond te eten, te fluiten, te zingen, te kwebbelen. Nu niet dat ik zou willen dat iedereen daar liep te snotteren, maar als je zulke plaatsen bezoekt mag je toch verwachten dat toch een zekere eerbied in acht wordt genomen.

We zijn er niet naar binnen gegaan. Er was helemaal geen sfeer. Het was een toeristisch gebeuren. volgens mij zijn alle soldatenzielen de plaats ontvloden. Meer gaan we daar niet over vertellen.

Eigen schuld natuurlijk, we hadden niet in november 2014 moeten gaan.

Nog één kleinigheid vragen we ons af: wat kwam die rijschoolbus van De Lijn op die overvolle parking voor bussen doen? Leren parkeren?

Toen de dokter zei dat Luc best een vaccin zou halen omdat hij zo dikwijls geplaagd werd door bronchitis was hij ook over het griepvaccin begonnen.

“En ook voor je vrouw” had hij gezegd. Nu eerlijk gezegd, dat zinde me niet zo. Bij mijn weten heb ik één keer de echte griep gehad. Verkoudheden en luchtwegeninfecties en dergelijke meer wel natuurlijk. Meestal zeggen de mensen ook wel dat ze de griep hebben als ze zo één of ander winters kwaaltje hebben.

Dat vaccin dus … Gisteren zaten we in de wachtkamer van de dokter en ik zag een bord aan de wand dat aanried vanaf 65+ … “Dat is nog niet voor mij” zei ik.

“Vanaf ouder dan 55 raden we het aan” zei de dokter “en vanaf 65 dringen we aan”. Nou moe! Zijn volgend argument was doorslaggevend. Hij zei dat ik toch ook die evenementen deed en dat ik daar toch met enorm veel mensen in contact kwam.

En ja, daar heeft hij gelijk in. Er lopen er wel altijd enkele te bassen en te kuchen en te … allee ja, ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker …

Blijkbaar kan je er even een dag wat grieperig van zijn, wat verhoging hebben en spierpijn. Of ik het heb? Ik weet het nog niet want dit schreef ik gisterenavond op maandagavond moest het geval zich voordoen, het hier morgen op dinsdag toch niet blogloos zou blijven.

Het is opgelost maar blijft een mysterie.

Zoals gezegd, ben ik de dag begonnen met een telefoontje naar de elektriciteitsmaatschappij. Dat telefoontje was eerder een hele telefoon en leek meer op een ondervraging dan op een telefoontje.

Uiteindelijk werd dan toch besloten iemand langs te sturen om eens te komen kijken. Die was hier sneller dan dat telefoongesprek geduurd had.

Wat bleek? We hebben geen nieuwe meter nodig. Deze is een oude, dat wel, maar nog in goede staat. Een nieuwe meter, met daarbij de nieuwe installatie die dan wél via de voorzijde zou moeten komen zou ons al snel 2.000€ kosten aangezien onze voordeur zich aan de voorzijde bevindt en de meter aan de achterzijde.

Ze zouden daarenboven nog onder de straat moeten doorgaan omdat we weeral het geluk hebben dat die elektriciteitskabels aan de andere kant van de straat zitten.

Hoeveel grote en kleine wasjes moeten we zo niet aan nachttarief gaan doen éér we dat er uit halen? Te veel.

Maar de installatie is nu wel veilig. Dat heeft de elektricien van zaterdag dan toch netjes geregeld. Vanmorgen werd er een nieuw loodje aangebracht en wij zijn maar weer content.

En dan vergeet ik nog te vertellen waarom het nog altijd een mysterie blijft …

Maar dat zal voor een andere keer zijn. Ik heb een beetje genoeg van elektriciteitstoestanden.

Het stinkt, zeg ik u, maar ik kan het, jammer genoeg, niet helemaal bewijzen.

Ik had het gisteren nog over die klunzen van 2007 en ik had niet verwacht dat er al zo snel een vervolg zou komen.

Het begint dus in 2007 toen men hier met de vernieuwing van de elektriciteit, het plaatsen van de badkamer en het vervangen van ramen en deuren en de vernieuwing van het dak van de aanbouw begon.

De aannemer die zowel de elektriciteit als de badkamer onder handen zou nemen, deed er maar liefst negen maanden over – neen, we wonen niet in een kasteel – en dan was het nog niet goed.

We zijn nooit aan de plans geraakt, de aansluiting met kabels en kabeltjes en touwtjes leek vooroorlogs en het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om een goedkeuringsattest vast te krijgen.

Het laatste wat hij over die installatie heeft gezegd was wat smalend over een nieuwe installatie die enkel nog een nieuwe elektriciteitsmeter nodig had.

Ik heb toen de maatschappij gebeld, voor die vernieuwing van die meter, maar die deed nogal uit de hoogte en vroeg me waarom ze zomaar een werkende meter zouden gaan vervangen. Einde van de discussie. En dàt heb ik natuurlijk niet op papier.

Ergens in een moedige bui begon ik de oude elektriciteitsleidingen weg te halen. Ineens floepte er iets en Luc riep: “wat steek jij allemaal uit?” Blijkbaar was er een zekering gesprongen. Er zat dus nog elektriciteit op die oude draden.

Sedertdien hebben we regelmatig eens een elektricien gebeld om eens te komen kijken, want volgens ons zat die zaak niet snor. We kregen steeds nul op het rekest.

Bij de afrekening van de elektriciteit van eind maart – begin april mochten we 1.500 € opleggen. We hebben alles nagekeken. Geen enkel apparaat verbruikte te veel. Bovendien zijn we toch een week of twintig per jaar uithuizig.

We hebben er een klusjesman bij gehaald, bij gebrek aan goedwillende elektricien. Die weigerde. Hij vond dat hij het geklungel van een ander niet moest oplossen.

Sedertdien hebben we telkens bij ons vertrek de elektriciteit afgesloten en we zouden het er met de mannen van de verwarming wel over hebben (die is namelijk ook gedeeltelijk elektrisch).

Vrijdag avond, bij onze thuiskomst, zetten we de elektriciteit op om even daarna een geweldige stank waar te nemen in onze gang. Maar die ging dan wel weg. Het had een teken aan de wand het plafond moeten zijn dat de lampen van de luchter gingen flikkeren.

Gistermorgen viel de elektriciteit weg, maar ze kwam onmiddellijk terug. Iets later nog eens. Luc had al eens bij de buren geïnformeerd. Die hadden niets gemerkt. De derde keer greep Luc de telefoon en belde de storingen. Ze wisten daar van niets.

De stank in de gang was onhoudbaar en Luc ging even de meter inspecteren. Hij riep me. Dat spel stond in de fik. Dat is overdreven hoor. Er zat een vonk in één van de oude zekeringen. En we hebben onmiddellijk alles afgesloten. Luc is in de auto gesprongen en is naar een elektricien gereden die uiteindelijk toch is gekomen.

Even vreesde ik dat hij ook zou zeggen dat hij het geklungel van een ander niet wou oplossen, maar blijkbaar was de situatie zo ernstig dat hij het uiteindelijk toch – tijdelijk – oploste. Wat er fout zat? Teveel om op te noemen.

Nu moeten we maandag toch een nieuwe meter hebben. En ja, het is een gekend fenomeen dat ze die meters niet zomaar gaan wisselen. We moeten wat overtuigend zijn, zei hij. Ik denk niet dat dat onder de gegeven omstandigheden een probleem is.

We hebben hier verdomd zeven jaar met een bom onder ons Q geleefd! Oh! Dat ik niet kan bewijzen dat zij indertijd die meter hebben geweigerd … Want mogelijk is dat elektriciteitsverlies ook aan zo een oude kabel te wijten.

Bijkomend probleem: onze elektriciteit komt langs de zijstraat binnen en dat zou niet meer mogen. Dat is nog een complicatie er bij.

Thuis, dat is het huis waar het koud is als je een paar dagen uithuizig was. Dat is dus ook onmiddellijk de stoof aanmaken.

En dat, laat ons hopen, was gisteren de laatste keer.

Natuurlijk kan het zijn dat we die kachel nog eens aanmaken voor de gezelligheid of voor wie weet wat, maar niet meer omdat het moet!

Ik kruis mijn vingers want de volgende keer dat we een poos weg gaan, zouden we normaliter centrale verwarming hebben.

Dat we die nog niet hebben is de schuld van die klungels die hier in 2007 de andere werken hebben uitgevoerd, waardoor wij een beetje genoeg hadden van werken en bijhorende klunzen.

“Hoeveel zones zijn het nu? vraagt Luc zich af. Hij telt ze en ontwaardt de Lijnkaart: twee maal twee zones.

Hij zet zich en kijkt ineens weifelend. Hij vraagt zich af op hij nu de opstaphalte ook moest bijtellen, want in dat geval moesten het drie zones zijn. Hij gaat wat ongemakkelijk verzitten want Luc is nogal precies in dat soort zaken. Een zone te weinig betalen dat doet hij gewoon niet.

Ik zeg: “het is nu toch te laat” en ik denk daar ook nog bij dat we toch nooit controle krijgen op die kusttram.

Het gebeurt zo soms wel eens dat ik schertsend zeg dat ik een overval ga plegen. Dan zegt Luc steevast dat dat ons niet lukt, dat het gegarandeerd faliekant zou aflopen omdat er altijd wel ene staat te gapen naar wat we doen. Nu niet gaan denken dat wij abnormaal doen of gekke fratsen uithalen, maar op één of andere manier heeft hij gelijk.

Ten bewijze … de tram stopt en wie stapt er op? Een controleur? Neen! Twee maal twee controleurs. Twee vooraan en twee achteraan.

Dat was natuurlijk geen probleem op zich. Die buskaart was ontwaard voor die twee maal twee zones en die controleurs wisten niet waar we naartoe gingen.

Ik was toch opgelucht toen deze heren de tram verlieten nog vóór wij op onze bestemming waren. Ik weet niet hoe goed die hun geheugen is of was. Mogelijk was er zelfs helemaal niets aan de hand.

Luc zei: “straks eens vragen in de lijnwinkel”.

Het voorval is al een pozeke geleden en ondertussen weten we nog altijd niet of het nu twee of drie zones moesten zijn … die Lijnwinkel was dicht.

Ik liep de koelruimte van de Colruyt in, niet de onze, en ik zag het stuk glanzend fruit liggen. Ik kende het niet. Dus ging ik even lezen.

Het was afkomstig van Spanje, heette kaki persimon, zou zoet zijn, onmiddellijk eetbaar al mocht het nog wat blijven liggen ook om verder te rijpen.

Diegenen die nu vragen: “allei, en kende gij da ni?” Neen dus, onze Colruyt is één van die colruyten waar ze niet het volledige assortiment in voorraad hebben.

Ik nam dat stuk fruit dus mee, want wat ik niet ken, moet ik toch leren kennen. Het kwam in mijn ochtendlijke fruitsla terecht.

Wat mij betreft, mag het assortiment in onze Colruyt blijven zoals het is. Dit stuk fruit smaakt net zoals al die andere nieuwe fruitsoorten die hier de laatste jaren in de winkels terecht kwamen en die ik dan ook altijd eenmalig kocht.

Ieder zijn meug, maar de mijne beperkt zich dus tot de klassieken uit mijn jonge jaren: appels, peren, bananen, appelsienen, kersen, krieken, abrikozen, perziken, druiven, … Ananas zou ik ook noemen, ware het niet dat ik als kind dacht dat ananas enkel in een blikje te koop was. Ananas en meloen horen ook bij het assortiment, al at ik die als kind dus niet.

Kiwi’s zijn er pas later bijgekomen, maar dat is dan ook het enige nieuw stuk fruit dat ik ooit lekker vond.

Wat hebben minirokjes en bikinitopjes zonder schouderbandjes gemeen?

Er moet aan getrokken worden. De ene naar beneden, de andere naar boven.

Nu ja, als je je benen niet wil tonen, dan trek je toch een langer exemplaar aan.

Van een bikinitop zonder bandjes? Daarvan heb ik nooit het nut noch het gemak ingezien.