Ik las het artikel over een meisje dat niet op de trouwfeest van haar tante werd uitgenodigd omdat ze krukken nodig heeft. De zaal is niet geschikt voor een meisje op krukken. De tante wil haar het leed besparen dat ze zou kunnen hebben bij het zien van wat andere meisjes van haar leeftijd wel kunnen doen.

Dat de ouders van het meisje zeggen dat het die tante haar trouwfeest is, dat ze vraagt wie ze wil … ze hebben gelijk! Op voorwaarde natuurlijk dat ze accepteren dat het meisje op dat ogenblik ook haar eigen beslissingen mag nemen en zeggen: “Ik wil ze niet meer zien”. Simpel gezegd: “Je hebt het recht om mij te kwetsen, aanvaard mijn recht om dat niet te accepteren”.

Het zinnetje dat mij het meest aansprak was: “Ze had het mij kunnen vragen”. En daar wringt zo dikwijls het schoentje.

Mensen nemen beslissingen die in hun voordeel zijn, maar dat kunnen ze niet toegeven. Zoals iemand die ik recent leerde kennen zegt: “Je moet het probleem altijd bij anderen leggen” doen ze dat dan ook. In het geval van het meisje zou ik denken, de tante neemt een andere zaal. Maar dat doet ze niet. Het probleem is dat die zaal niet aangepast is en zij -de tante dus- die zaal wil hebben. Dus vindt die tante het een probleem dat het meisje niet in die zaal past.

Waarom ik dit zo aandoenlijk vind? Ik heb ook dikwijls gedacht: “Ze hadden het mij kunnen vragen”: mijn moeder die alle beslissingen nam, de collega die zijn handen niet kon thuishouden maar aan wie ze toch gingen vragen wat ik van een bepaalde promotie zou denken, mijn ex die mij leed wou besparen en me daarom thuis wou houden …

Ze hadden allemaal excuses, ze deden het allemaal om mij te beschermen en dus kwetsten ze me zelf.

Een opsteker voor dit meisje: krukken of niet, je komt daardoor alleen maar steviger in het leven te staan!

Daar sta je dan! Het werk zit er op en je wil naar het hotel. Maar iemand van de veiligheid heeft alle deuren afgesloten. En alhoewel je weet dat dat eigenlijk niet mag, is het toch maar gebeurd en sta je daar om een uur of elf ’s avonds zo wat lacherig te doen, samen met de collega’s? terwijl iemand nog maar eens voor de zoveelste keer aan alle deuren gaat tasten.

Jan had de telefoon al genomen en had staan opbellen. Wat er was gezegd, dat weet ik niet. Feit is dat we allemaal stilaan wel weg wilden. De nacht zou zo al niet lang zijn.

Ongeduldig greep Jan nogmaals zijn telefoon. Hij belde R. Het was maar een kort gesprek want na enkele tellen keek Jan erg geschrokken en begon in zijn zak te tasten waar hij de sleutel uit opdiepte. Hij had niet meer aan die sleutel gedacht.

Wat niet wegneemt dat die hal niet op slot had mogen zijn zolang er mensen binnen waren! Misschien was dat wel hun manier om ons diets te maken dat we in het vervolg sneller moesten opkramen.

Ik ben een gevoelsmens en ga af op mijn gevoel.

Doe ik dat niet dan voelt dat aan als verraad aan mezelf.

Als men me overhaalt tot rationeel denken, vind ik dat een compromis, omdat mijn verstand soms anders zegt dan mijn gevoel. En een compromis? Dat heb heb ik toch mezelf beloofd dat ik dat niet meer zou doen.

Want mijn gevoel heeft me nog niet dikwijls bedrogen.

Zo heel af en toe krijg ik dat. Dan begin ik te zingen.

Tok tok tokketokketok
Zingen alle kippen
Tok tok tokketokketok
In het kippenhok.

Waarom ik dat doe? Ik heb een hele grote hekel aan mensen die lopen te kakelen als kippen.

Het leven lijkt zo af en toe wel een kiekenkot.

En ondertussen heb ik de CD “40 jaar Stampen en Dagen” en kan de pret niet meer op.

Soms blijft hier zo iets in concept staan. Soms heb ik gewoon geen zin om het er over te hebben. Soms heb ik teveel andere dingen om het over te hebben. En zodoende kan zo een concept al oud en versleten zijn voor ik het nog eens van onder het stof haal.

Nu dus, nu ik weer een paar keer in een winkel binnenstapte om mijn garderobe uit te breiden -in hoeveelheid, wel te verstaan, niet in omvang- en er ineens aan dacht dat ik dat ene artikel nog had?

In dat artikel vertelt men dat bepaalde Britse winkelketens de de spiegels bannen uit de pashokjes.

En waarom doen ze dat? Jawel, om vrouwen meer zelfvertrouwen te geven. Die begrijp ik niet goed. Als ik niet weet hoe een bepaald kledingstuk me staat voel ik me heel erg onzeker. Geloof me, ik moet dat eerst zien en dat weet ik heel zeker. Hier thuis heb ik geen spiegel waarin ik mezelf helemaal kan zien en ik gebruik dan maar de etalageruiten onderweg.

En hoe betuttelend alweer? Dat iemand iets zou kopen dat gemakkelijk zit in plaats van iets waar ze goed mee staan. Kijk, als er twee dingen zijn waar ik me gemakkelijk in voel -ik ben niet gek en doe niet aan zelfpijniging- wil ik weten welke van de twee het beste bij mij past.

Of is het hen werkelijk te doen voor de verkoop omdat hun kledij op niets trekt?

Geen spiegels? Geen aankopen. Punt uit!

Het kan beter af van een kerk dan van een kapelleke.

Dat beweert men. En zo zou het ook zo moeten zijn.

Maar die kerken zitten zo tjokvol excuses om hun poen niet te moeten lossen, dat de kapellekes ervoor opdraaien.

Door omstandigheden, namelijk het transport van het ene naar het andere evenement, kan je pas om half vijf in de ochtend het licht in het hotel uitdoen. Het volgende evenement begint dan later die dag.

Ergerlijk is dan wel dat om kwart na acht de poetsploeg op de deur komt kloppen.

Meestal hangen we in zulke gevallen het niet-storen-label aan de klink, maar dat lag er toen niet.