Je moet afscheid nemen van iemand en eigenlijk wil je nog contactgegevens vragen als blijkt dat de persoon in kwestie het gewoon afgebold is zonder afscheid te nemen.

Het enige wat overblijft is de melding dat hij tegen één iemand heeft gezegd: “doe de groeten aan XYZ en verder niemand”.

Nu denk ik wel dat de aanhalingstekens achter XYZ dienden te staan en dat diegene die de boodschap overbracht bedoelde dat er verder niemand werd vermeld.

Contactgegevens? Integendeel. Want in plaats van hartzeer om het verlies, voel je je eerder gedumpt.

Ik weet niet hoe ze het voor mekaar krijgen. Eigenlijk wil ik het niet zo weten.

Feit is dat Luc het informatiebord al twee keer zag staan en dat op een ogenblik dat je moet opletten waar je rijdt omdat er door werken toch wel aanpassingen aan de signalisatie in het oog te houden zijn.

Dat klinkt nu precies of ik er over val dat iemand toch in staat is om een foto te maken van iets waar wij niet in slaagden omdat we het -volgens ons- niet zonder gevaar konden doen.

Dat is het niet. Het gaat ons gewoon over het bord zelf, dat we wel zeer uniek vinden.

Die van de sociale media durven gewoon iets meer dan een gewone huis-, tuin- en keukenblogger.

Al bij al een geluk dat er een foto van bestaat, want:

Dit bord moet weg, reageert het Agentschap Wegen en Verkeer.

en

Het bord heeft geen nut, dus moet het weg”, zegt Lieselotte Bailly van het Agentschap Wegen en Verkeer. “We waren daar trouwens niet van op de hoogte, het is de aannemer die het gezet heeft.

Als je een uitdrukking -al dan niet in de Grote Vandaele staande- die algemeen gekend en gebruikt wordt, gaat gebruiken om je product aan te prijzen, is er geen haan die ernaar kraait. Al hoort die uitdrukking dan tot het gemeengoed van een ganse gemeenschap.

Of het origineel is of gewoon om geld te slaan uit iets dat je zelf niet hebt bedacht, het blijft al gelijk, de gemeenschap zal geen proces aanspannen en die benaming plagiaat gaan noemen. Het klinkt echter -in mijn oren- gewoon belachelijk dat een kookzender “Njam” heet.

Als één of andere kleine garnaal zijn product dan: “Njammie Njammie” gaat noemen, dan gaat al het bovenstaande over gemeengoed en originaliteit en plagiaat ook op.

Alleen als de eerste, de grote kookzender, dan zielig pietje gaat spelen en de kleine garnaal kaal gaat plukken, dan denk ik er zo het mijne over.

In mijn ogen hebben ze dus gewoon alle twee hetzelfde gedaan, iets gebruikt dat van iedereen is.

Plagiaat? Het zal wel!

Heel veel jaren geleden kwam mijn moeder eens thuis met een nieuwigheidje. Ze had van een Tupperware demonstratie vormpjes meegebracht om frisco’s te maken. Ze goot grenadine met water in de vormpjes, duwde er een afgewassen friscostokje in en zette ze zo recht mogelijk in het vriesvak. De houder voor de vormpjes hadden ze om financiële redenen niet meegebracht. Ze noemde dat geldverspilling.

De ijsjes waren precies dàt: ijs. De grenadine was naar de bodem (wat uiteindelijk de top was) gezakt en zat daar wat rood te wezen terwijl de rest van de scheve frisco gewoon bevroren water was.

Het hoeft voor mij dus niet, die waterijsjes, al hebben de gekochte versies dan wel een smaakje.

Hoe kom ik er nu bij? Ik las in de krant over pralines die je wel de hele zomer in de diepvries wou hebben met aardbeien en yoghurt.

En ik dacht aan waterijsjes en aan wat in Duitsland tijdens de oorlogsjaren: “Ersatz” genoemd werd.

De hele zomer in de diepvries? De hele zomer -tot aan het begin van het nieuwe voetbalseizoen- op de frontpagina van de krant, jà! Zo graag wilden ze dat artikel -inclusief neppralines- door onze strot rammen. Andere -interessantere- artikelen werden snel door nieuwer nieuws vervangen maar de pralines bleven staan.

Het deed me denken aan die ene zomer waar wij ijsfrisco’s aten en mijn moeder telkens zei: “lekker hé” terwijl wij met lede ogen aanzagen hoe ze de volgende lading klaarmaakte.

’t Is waar. Deze week nog beginnen ze. En ik heb er nog geen moment naar uitgekeken.

Interesseren de sporten me dan niet meer? Oh jawel. Maar niet nu. Ik kijk er niet naar uit om tijdens de watersporten armen en/of benen voor die zeilboten te zien opduiken. Hopelijk is het zwembadwater tenminste proper.

Ik mag er niet aan denken wat ze bij die loopnummers allemaal inademen.

Atleten zijn trots op hun kunnen. Ze hebben ambitie en ze hebben er hard voor gewerkt om daar in Rio te zijn. Maar toch, neen … Misschien komt het nog. Misschien niet.

Momenteel heb ik geen zin meer om nog maar eens geconfronteerd te worden deprimerende geschiedenissen en een overheersende zucht naar het grote gewin ten koste van de sport.

Toch een beetje last van die dip waar ik het al over had? Van dips en dipjes maken we dipsaus.

“Rommelmarkten doen is jullie nieuwe hobby!” Geen vraag, een vaststelling.

“Dat is goed” vervolgde Bollie. “Dat is heel goed” bevestigde ze nog eens. En ze ging verder met: “want ik heb hier ook nog een hele hoop staan”.

Daarmee zijn Lucs zorgen van de baan. Die vreesde al dat we er ooit zouden moeten mee stoppen als al onze overbodige spullen verkocht zijn.

Als die ooit verkocht geraken!

Waar we vorig jaar al maanden lang kilometers liepen te wandelen, was het dit jaar heel wat minder. Regen als we thuis waren, zon als we op de evenementen waren, onvoorziene voorvallen, bronchitissen en wat er nog allemaal roet in het eten kon komen gooien.

Neem daarbij mijn latent aanwezig zijnd gebrek aan goesting, wegens manoeuvrerend op de rand van een dip en je snapt dat ik met een beetje ongerustheid de vakantie tegemoet ging.

Niet dat ik geen beweging genoeg had, de evenementen en mijn internet aerobicsmaatje zijn er ook nog. Maar toch, dat wandelen, hoe kon dat ooit nog goed komen voor we aan die vakantie begonnen?

Gisterenochtend stond Luc ’s morgens te printen. “Vandaag gaan we wandelen” zei hij en printte lustig. Het werd een routebeschrijving als een gazet. Zijn bronchitis was in die mate gebeterd dat hij ineens weer in de startpedalen klaar stond.

“Bijna negen kilometer” zei hij “en deze namiddag gaan we nog eens rond het Vinne”. Dat was al lang gezegd. Ik wou de lenzen nog eens uitproberen op vogels, eigenlijk liever op zeehonden, maar die zitten daar niet.

We vertrokken voor de -bijna- negen kilometer en het liep als een trein. We kregen het niet moeilijk. Het leek net of we nooit waren gestopt met wandelen.

We kwamen toch wel een zeehond tegen zeker!

Het Vinne was te druk bezocht. Maar eens wat verder van het centrum werd het rustiger en we wandelden er nog eens vierenhalve km bij. Geen zeehonden, zoals gezegd. Maar wel de -al veel gefilmde en gefotografeerde- vogels van allerlei pluimage en wat andere beestjes.

En natuurlijk, de stalkende dazen. Het lijkt wel of die beesten op de loer liggen tot ze mijn scheenbeen zien verschijnen om dan te brullen: “’t Eten es gerieëd!”

De foto die ik ervan nam toont niet de werkelijke schade. De foto toont een verzachte roze schijn over mijn been in plaats van de vuurrode band die zich net boven mijn afgerolde sok had geslingerd.

Al bij al is 13km en nog wat niet slecht na zo een lange periode. Hoeveel verder we nog konden, dat weten we niet maar of dat genoeg gaat zijn om er ook nog bij te klimmen en te dalen?