Zoek
Vrolijke stoeltjes buiten
Kleurrijk versierde ruiten
Rap in een versje schrijven
Geen zin in binnen blijven
Verzonken in gedachten
Om wat ik mag verwachten
Want weet, de dag van vandaag
Heb ik helemaal niet graag
[© ms – 27 maart 2025]
Auteur: ms (Page 1 of 439)
Na elk gebruik spoelen wij onze waterflessen om, de teut krijgt een extra behandeling omdat we daar toch aan tutteren.
Na onze vakantie vroeg ik Luc: “Zeg, kunnen die eigenlijk niet eens in de afwasmachine?” wat Luc geen goed idee vond omdat ze daar scheef gaan in hangen, zo over die pinnen.
Nadat we naar Factcheckers1 gekeken hadden, die het hadden over -jawel- waterflessen stond Luc de gisterochtend na het ontbijt bij mij aan de laptop en vroeg: “Waar zitten je waterflessen voor op wandel?”
En toen ik ging kijken, zat de hele afwasmachine vol met waterflessen.
____________________1 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtmax/a-z/factcheckers/6/factcheckers-s6a5/
In alle parken van Sunparks en Center Parcs wordt je gevraagd om het park autoluw te houden en de auto op een grote parking te parkeren. Er is een uitzondering voor mensen met een handicap, die mogen bij het huisje staan.
Al die jaren dat wij die parken bezoeken hebben wij al auto’s geparkeerd zien staan aan de huisjes. Soms zit er een parkeerkaart voor personen met een handicap voor de ruit, soms niets, soms een briefje van het park met de melding dat die auto daar niet mag staan. Wordt er meer ondernomen? Ik weet het niet.
Sedert een paar jaar zagen we de opkomst van de e-cars. Wij zijn jong en hebben dat niet nodig, we lopen liever, maar als je ziet hoeveel van die wagentjes er rond tuffen op zo’n park. En goedkoop is de huur van zo een karreke ook al niet.
Als je de voorraad karrekes ziet staan, vraag ik me zelfs af wat dat zou geven als die allemaal in dienst zouden zijn.
(Lees verder onder de foto)
Nog een bedenking. Zou een aanrijding met zo een e-car wel zonder gevaar zijn?
Het park aan het Lac d’Ailette is groot, heel groot zelfs. Want ondanks die zeurende kuit hebben wij elke avond een avondwandeling gemaakt, eens een rondje langs de ene kant van het park, dan eens een rondje langs de andere kant van het park. We hadden telkens vier kilometer. Dat maakt dus iets van een acht kilometer in totaal.
Ik begrijp dat je dat niet telkens te voet wil gaan doen, als je efkes een pakske boter of zou wil halen in de parkwinkel. En die dagelijkse huur van zo een e-car voor een hele midweek maakt je vakantie toch een pak duurder. Dus ja, dan is de verleiding groot natuurlijk.
Ik snap het dus allemaal best. Maar waarom moeten ze zo vliegen? Schrik dat hun boter gesmolten zou zijn?
Tijdens ons rondtoeren daar in Picardië merkten we dat de oorlog daar ook wat overal zijn sporen had nagelaten. Vooral als je over de “Chemin des Dames1” rijdt.
Er was een “Centre d’Accueil du Visiteur2” waar je “la Caverne du Dragon3” kon bezoeken, zoveel meter onder de grond, met gids, zo je wou.
Maar het was zo’n mooie dag dat we onszelf niet wilden begraven. En eigenlijk waren we niet op zoek naar oorlog. Die hadden we tijdens een korte vakantie in Ieper al beleefd en de weemoed ervan blijft veel te lang in mijn lijf hangen.
Maar we bekeken er wel de beeldengroep “Constellation de la Douleur4” van Christian Lapie, een eerbetoon aan “Les Tirailleurs Sénégalais5+6“.
Onderweg zie je ook hier en daar nog losse herinneringsmonumenten staan, waar we niet altijd zijn gestopt.
(Lees verder onder de foto)
Alleen zijn we wél speciaal naar het monument voor Ailles gereden. Ailles is één van “Les Villages Disparus7“, er zijn er meer.
(Lees verder onder de foto)
En omdat er foto’s zijn die je nooit meer kan nemen, verwijs ik hier onder naar Google Maps8+9.
Een bezoekje aan Napoleon kon er ook nog bij, al is dat blijkbaar een monument voor een nog veel oudere oorlog.
pske van mske:
Wie meer foto’s wil zien, kan ze nu en de volgende dagen op “In Beeld” bekijken.
1 Le Chemin des Dames
2 Centre d’Accueil du Visiteur
3 La Cave du Dragon
4 Constellation de la Douleur
5 La 43ème Bataillon de Tirailleurs Sénégalais au Chemin des Dames
6 Les Tirailleurs Sénégalais
7 Les villages disparus
8 Google Photos – Ailles
9 Google Photos – Sokkel van het monument
10 Le Monument de Napoléon
____________________
Toen ik de avond na onze wandeling boven de “Creuttes” op de badkamer mijn gezicht in de spiegel bekeek, snapte ik al snel vanwaar het eigenaardige gevoel kwam. Ik was niet tomaatrood maar mijn kaken zagen er uit als blozekriekses en mijn voorhoofd was ook wat rozig.
Dat krijg je als je zonder hoed gaat wandelen, want zonnecrème was eigenlijk blijkbaar nodig geweest al zag het er zo -nog niet- naar uit.
Een beetje crème smeren en het euveltje was verholpen.
…Aangezien de meeste parken voorzien zijn van een supermarkt, zij het een kleintje, nemen wij meestal wel één of ander mee voor in de microgolfoven: speltbroodjes om af te bakken bijvoorbeeld.
En al was de supermarkt daar wel al een relatief grote Carrefour, speltbrood hadden ze niet. De eerste keer ging het goed, al was het broodje niet krokant gebakken.
De tweede keer … “Luc, daar gaat iets fout” zei ik. “Snel, snel, want anders gaat hier direct een alarm gaan afgaan” zei Luc. Zij woorden waren nog niet koud of de kermis begon. Alle rookmelders in het huisje gingen af.
En het broodje was deze keer wél krokant.
(Lees verder onder de foto)
Of we in de toekomst nog iets gaan meenemen voor in de microgolfoven? Dat is nog zeer de vraag. Maar in sommige parken is de keuze in brood niet erg groot en ik moet dan niet absoluut speltbrood hebben maar de winkels zijn niet overal zoals deze Carrefour waar je echt alles vond en we écht niks hadden moeten meenemen (behalve naaigerief).
…De ochtend na dat verbrande broodje stond ik op met een aireke in mijn hoofd. Ik wist niet wat het was, het klopte van geen kanten en het ging weg na het ontbijt.
Maar de volgende ochtend was het weer daar en sedertdien alle ochtenden en telkens vergat ik het te googelen tijdens de dag.
Dat deed ik zaterdagmorgen, thuis. En blijkbaar klopte het wél. Want waar ik dacht dat het nooit: “de soep is aangebrand” kon zijn, was het dat wél.
(Lees verder onder het filmke)En ik die al aan “vlees” en “pap” had gedacht en had vermoed dat het een soldatenliedje was, vroeg me af van waar ik dàt liedje kende.
Van waar komt toch die zelf opgelegde verplichting om te wandelen als we op vakantie zijn? Dat vraag ik me af. Natuurlijk is het geen verplichting, maar toch plan ik voor alle dagen een wandeling die er mag zijn.
Dat deden we in 2014, toen we begonnen op vakantie te gaan, dus helemaal niet. We gingen de eerste keer naar -toen nog- Sunparks De Haan, namen de tram maakten een uitstap naar Blankenberge of tramden naar Oostende.
Maar dat zelfde jaar gingen we de eerste keer naar Schotland en daar reed geen tram naar Machrie Moor noch naar de King’s Caves en de andere bezienswaardigheden. Is het dààr ontstaan, die noodzaak om te wandelen om een vakantie compleet te maken? Ik weet het niet.
We hadden in elk geval een poos niet gewandeld door een verminderde energie door een lichte bronchitis en zouden daar, in Frankrijk, opnieuw aanvangen met een kleine wandeling van iets van een 6km. De wandeling heette: “Au-dessus des creuttes de Neuville”, waar het “au-dessus” wel aangaf dat er gestegen zou worden.
We hebben geen “creuttes” gezien, al zag de foto op RouteYou er verleidelijk uit.
Wat heb ik wél geweten. Eens terug in het huisje kregen we alle twee pijn in onze kuiten, om de dag nadien te merken dat drie van de vier benen goed bekomen waren. Mijn rechter kuit wrokte nog na.
We reden met de auto naar de restanten van de Abdij van Vauclair, waar onze wandeling van die dag zou beginnen, slenterden tussen de ruïnes, hadden de tegenslag dat er gerestaureerd werd, maar dat kon de pret niet drukken.
Maar toen we er opnieuw de pas inzetten, dacht ik: “Dit is niet goed” en ik herinnerde me vier jaar geleden een wandeling van 10 km waar ik had doorgezet met pijn in mijn heup en daarna al schuifelend moest herbeginnen met wandelen.
We hebben dan maar de planning aangepast en zijn met de auto naar de bezienswaardigheden gereden. Onderweg hebben we ook nog Napoleon eens een goeiedag gaan wensen.
En “Les creuttes1+2” heb ik gegoogeld en een goeie uitleg gevonden, maar niet in Neuville.
Voor volgende vakanties ga ik ook meer uitstappen plannen die niks met wandelen te maken hebben, je kan niet voorzien genoeg zijn.
Want ja, vanwaar die zelf opgelegde verplichting om te wandelen?
____________________1 Les Creuttes – Mons-en-Laonnois
2 Les Creuttes – Wikipedia
Un merle de mauvaise humeur____________________
N’entendait pas le moteur
De notre voiture
Ni mon murmure
“Faites attention
Petit con
Que tu ne perdes pas ton pantalon”
Mais étant de retour
De notre séjour …
Kan ik het alweer in ’t Vlaams zeggen.
[© ms – mars 2025]
Google Verrtalen
Vroeger wisselden de jaargetijden op de 21ste van hun beginmaand. Dat was gemakkelijk te onthouden. Nu? Nu wisselt dat van jaar tot jaar en van seizoen tot seizoen.
We zouden geen specialisten nodig hebben als er niks speciaal was om het over te hebben natuurlijk.
Maar wij doen daar niet aan. Vandaag begint -voor ons- de lente. Dat wil zeggen dat morgen de winterdecoratie de kast in gaat.
De sneeuwmannekes en het ijsbeerke kijken me een beetje treurig aan. En al vind ik het ook een beetje zielig, sneeuwmannen horen niet bij de vrolijke lentebloeiers.
Nu nog wat opsmuk voor de lente in huis halen en hopen dat ze het daarbuiten ook begrepen hebben. Of zouden ze op de specialisten wachten?
Waar je vroeger goed moest opletten zodat je geen boekenverkoop zou missen en nadat je gemerkt had dat bibliotheken enkel hun bibliotheekboeken verkochten, krijg je nu het tegenovergestelde.
Nu struikelen we zowat over de boekenverkopen en als we het al zouden willen konden we haast wekelijks, soms zelfs twee keer op één week naar een boekenverkoop.
En waar het vroeger interessant was om te neuzen en je bijna geen kunstboeken vond, geven ze die nu de volle aandacht … meer nog, men gebruikt ze als extra publiciteit.
Het is dus extra uitkijken en opletten geblazen, want soms kom ik wel in de verleiding voor een boek dat ik niet heb en dan dub ik en twijfel ik en denk tweemaal na om uiteindelijk te beslissen.
Wat eigenlijk ook te stom voor woorden is, want als ik écht iets zie dat ik écht zou willen, dan gaat mijn tikker een slag overslaan.
Voorlopig staat er nog één boekenverkoop op de agenda, maar daar bekijk ik enkel de romans. Daar vind ik soms nog wel eens dat het lezen waard is en beperken de andere boeken zich meestal op die welke je overal al kan vinden.
En daarna mag het even stoppen. Ik denk dat ik aan een boekenverkopenpauze toe ben
Bij teveel vondsten ineens zouden ze devalueren en bederf je het plezier dat je er aan beleeft.
Als Pasen komt met snelle schreden
Hebben wij aan paasbomen geen nood
En denk ik aan een ver verleden
Als Pasen komt met snelle schreden
Hebben wij paasbomen gemeden
Dorre takken lijken echt wel dood
Als Pasen komt met snelle schreden
Hebben wij aan paasbomen geen nood
[© ms – 12 maart 2025]
Mogelijk is het te wijten aan het feit dat het onze traditie niet is of was, maar de eerste keer dat ik een paasboom zag, zo’n dorre tak met wat gekleurde eieren aan gehangen, heb ik gedacht: “Wat hebben ze nu weer binnen gegooid?”
Als ik het opzoek lijkt het een nakomeling van de Meiboom, maar zelfs dat heb ik vroeger nooit gekend.
Het lijkt zo doods, zo weinig in teken van het opleven van de natuur. En ik heb er nooit moeten van hebben.
Maar laat ieder er maar zijn plezier aan beleven, voor ons hoeft het écht niet.
We eten wel een eitje -of twee- al dan niet van kippen -die nu haast gouden eieren leggen- of van chocolade.
