Het was weer zover. De e-mail die ons verwittigde dat we ons zwemabonnement konden vernieuwen kwam op 17 september.
We hadden nog wel efkes tijd tot 17 oktober, maar als je vroeger verlengt kost het minder. En toch zijn we niet onmiddellijk in de auto gesprongen.
Ik had namelijk iets gezien op de website. Als ik wachtte tot in oktober moest ik ineens maar de helft betalen.
En dat is wel een kadooke dat kan tellen.
Na een lange autorit
kwamen we toch exact op de berekende tijd op onze bestemming aan. De Brasserie zou open zijn vanaf 13u en wij zouden daar gaan lunchen.
(Lees verder onder de foto)
Er was iemand achter de bar en ook in de keuken was bedrijvigheid.
Veel volk was er niet. Een kleine uk brabbelde iets tegen mij maar ik verstond hem niet, waarop de grootmoeder -denk ik- me vertelde dat ze uit België kwamen. Waarop ik antwoordde: “wij ook” en “nu net” en “en nu gaan wij iets eten”.
Waarop ze vroeg: “Kan je hier eten ook?”
Het antwoord lag volgens mij gewoon voor de hand maar op dat moment was ik wat te suf van de rit om het absurde van de vraag in te zien, maar ik heb gewoon “ja” gezegd en we hebben met de app besteld.
Wij bekijken alles altijd op voorhand, de kaart van die Brasserie staat zelfs op internet en als je geen internet gebruikt kan je het toch nog altijd aan de mensen vragen die daar bezig zijn want iets te drinken hadden ze dus wel besteld.
Ze hebben er niet gegeten. Wij wel. En daarna voelde ik me helemaal niet suf meer.
Het adres dat men aangaf voor het vertrek van een wandeling was dat van een parking die enkel toegelaten was voor de bezoekers van een brasserie/restaurant die/dat permanent gesloten was.
Er stond één auto op. En toen wij onze wandelschoenen hadden aangetrokken en wegstapten stonden er twee. Nah!
Toen we terugkwamen stond die parking vol.
Toen ik vroeger aangaf dat ik me nergens thuis voelde omdat ik al zo vaak was verhuisd kon iedereen wel straffer. Toen ik vroeger vertelde dat ik al meerdere scholen had gehad, hadden anderen er veel meer. Ik hield ermee op, met dat te zeggen.
En nu lees ik dat verhuizen voor je vijftiende later meer kans op depressies geeft1. Heb ik een depressie? Ik denk het niet. Maar ik kan me nooit ergens echt thuis voelen, nooit en nergens. Ik kan gewoon nergens aarden.
Weet je, op onze zolder, staat een muur van bananendozen … voor het geval van een volgende verhuis.
En mijn reiskoffer? Die is nooit leeg. Het meeste gaat wel weer in de kast, maar dingen die ik op volgende mini-vakantie nodig heb, blijven er gewoon in. Heb ik ze nodig, kan ik ze evengoed uit de koffer halen dan uit de kast.
Te gek voor woorden? Ik weet het. Maar het is de aard van het beestje.
____________________
Nu we zowat overal met allerlei kwaadaardige voorvallen te maken krijgen lezen en/of horen we meer en meer de raad om nummerplaten te noteren.
En toen ik dat las moest ik efkes grinniken, al was het eigenlijk maar een licht snuiven. Want nummerplaten noteren dat heb ik jaren en jaren gedaan.
Dat was ooit begonnen toen ik nog een klein mske was en ik iets raars had opgemerkt en het thuis vertelde en mijn vader me vroeg of ik de nummerplaat had gezien. Toen dat niet zo bleek, zei hij dat ik dat altijd moest toen, wat er ook gebeurde, iets raar, iets erg, iets onbegrijpelijk. Mijn vader was namelijk rijkswachter.
En ik deed dat. Jaren en jaren lang. Uiteindelijk zat dat zo ingebakken dat ik dat automatisch ging doen en bleef doorgaan toen ik getrouwd was. Niet dat ik echt met een notablokje rondliep maar ik had een erg goed geheugen.
Wanneer ik er mee stopte weet ik eigenlijk niet. Dat is ook wel al jaren geleden, aangezien ik me niet kan herinneren dat ik ooit één van die nummerplaten met een cijfer vooraan heb onthouden.
Misschien moet ik er weer mee beginnen, maar ik vrees dat ik nu wél een notablokje zou kunnen gebruiken. Het idee alleen al … dat ik dat ook nog eens in mijn hoofd zou moeten gaan steken.
Uitgelichte afbeelding:
Het begon me op te vallen dat ik ongemakkelijk zat in onze auto, zowat ineengedoken en ik zei dat ik wel een kussen in mijn rug zou kunnen verdragen.
Daarna begon het me te storen dat dat ongemak wat gevoelig was op wegen met de macadamwegen met die naden en ik zei dat ik wel een kussen onder mij zou kunnen verdragen.
En toen wist Luc te vertellen dat er kussens in de folder van de Aldi stonden. En wij togen naar onze Aldi. Wat vonden we niet? Die kussens. “Die zullen uitverkocht zijn” zuchtte Luc.
We zijn daarna, in het passeren, in een andere Aldi gaan kijken, waar er ook geen kussens waren en dan, ook in het passeren, in nog een andere Aldi gaan kijken, waar we ook geen kussens tegenkwamen.
Daar lagen wel folders en ik ging die eens bekijken. En weet je wat? Die actie begon pas de zaterdag daarop!
“Jamaar” zegt Luc “die datum staat alleen op de linker pagina”.
***Waarom dat kussen nu van bij Aldi moest komen is eigenlijk gewoon een uitproberen dat, bij ons, in het verleden al meermaals tot goeie resultaten heeft geleid.
Zo heeft ons eerste broodoventje van bij Lidl, dat we kochten om het zelf bakken uit te proberen, langer dienst gedaan dan zijn opvolgers van de meer geroemde merken.
En ook onze eerste airfryer van bij Action hebben we nog, al hebben we nu ook een meer gesofisticeerde. Maar twee airfryers is wel handig als je bezoek hebt.
***Over dat kussen kan ik voorlopig nog niet veel zeggen. Ik heb het nog maar zo een anderhalve week, maar het is een feit dat ik geen kussen in mijn rug meer nodig heb sedert ik wat hoger zit. Dus voorlopig bevalt het best.
De bovenzijde van één van de ‘oude’ kasten is een glazenkast. Daarin staan de hummelkes en een bronzen Ambiorix(ke).
Maar daar staan ook nog een paar andere dingetjes in. Zo is er het kleine paardje. Dat is al heel oud en dateert van indertijd toen ik welpenleidster was. Op een regenachtige dag waren we aan de slag gegaan met klei. En Dirk, zo heette het welpke, had een mooi paardje gemaakt. En dat zei ik hem ook.
“Als je het mooi vindt, mag je het hebben” zo zei hij. Want bij hen thuis was het helemaal modern ingericht en mochten er geen prullen binnen. “Als ik van jou was” zei hij ook nog “zou ik het zwart verven”. Dat heb ik gedaan.
Iets jonger is het snoezig sneeuwmanneke dat Zoon in de kleuterklas maakte. Die is geweldig, dat vind ik nog altijd en die kan ik ook met plezier bekijken. En als ik er de plumeau over haal schudt hij met zijn koppeke.
Ergens daarna vond Zoon een voorhistorische bijl, zo zei hij. Die heb ik ook gehouden en al is ze niet direct zichtbaar, ze ligt er.
Minder in trek is de gipsen hond die Zoon maakte in het zesde leerjaar. Dat is zo wat bandwerk, maar zo lang die hond niet blaft …
En er is het scheef boerke. Die is zo scheef dat hij moet leunen. En die leunt tegen de voorhistorische bijl. Vandaar dat ge die niet ziet liggen.
Wat is er nu zo belangrijk aan die spullekes? De herinneringen?
“We hebben maar één eurostuk meer in de kas voor de rommelmarkt” zei Luc “ik ga in de Colruyt vragen om een briefke te wisselen. “Dat moet je niet doen” zei ik “die vragen zelf om wisselgeld”.
Waar al dat nikkel naartoe gaat, ik zou het niet weten. We hebben ook al gehad dat iemand een boek wil betalen met een briefje van 50€. Daar moet je ook op voorzien zijn. Op de rommelmarkt zou ik weigeren. Ik stel wel altijd voor omdat met de bankapp te regelen, maar niet iedereen is daar voor in.
We gingen dus naar Aldi en Luc zegt: “ik ga bij Aldi vragen om een briefke te wisselen. “Dat moet je niet doen” zei ik “die winkels hebben zelf een nikkeltekort”.
En dan komen we aan de kassa. En wat vraagt Luc? Hij vraagt of ze geen briefke wil wisselen in nikkel. En wat zegt die kassierster? Dat kan niet want ze hebben zelf een nikkeltekort”.
En wat zei ik? Dat wilt ge écht niet weten …
Dan ga ik maar eerst even afwerken waar ik in dit log aan begon.
Er waren demonstratieavonden en het eerste wat ik daar als kind van meekreeg ging over Avon. Daar is mijn moeder wel meerdere keren naartoe geweest.
Een keer herinner ik me dat ze een erg rode lippenstift voor zichzelf had meegebracht. En dat was het ogenblik dat ik lippenstift leerde kennen. Ik had nooit geweten dat ze het gebruikte. Daarna deed ze die wel op als we naar de grootouders treinden.
Later was er nog die keer dat ze voor mij twee miniatuurvaasjes meebracht, gevuld met een reukske: eentje met meiklokjesgeur –muguet om het wat eleganter te laten klinken- het andere rozengeur. Het was een wat kinderachtig reukske maar ach, de flesjes waren lief en snoezig en het was het gebaar dat telde.
Er waren ook de Tupperware-avonden. Maar daar ging ze niet zo vaak naar toe. Ze vond Tupperware te duur, volgens mij. Al bracht ze dan wel eens vormpjes voor waterijsjes mee.
Later kreeg ik te maken met een vorm van snobisme. Want ik werd, als jong-getrouwde, niet uitgenodigd voor die Tupperware-avonden en miste ze niet, maar telkens kreeg ik te maken met neerbuigende opmerkingen zoals: “Ik wil énkel Tupperware”.
Nog later ging ik wel een paar keer naar zo’n avond en vond de eierdopjes -die nog steeds dienst doen- wel handig en de stapeldoosjes voor het broodbeleg -welke Luc helemaal niet handig vindt en dus ongebruikt in de kast staan (misschien eens meenemen naar de rommelmarkt).
Sedert we hier wonen ging ik niet meer naar zo’n avond en bleef dus niet op de hoogte. Maar het verwonderde me wel toen ik ze op een dag in Antwerpen in de hal van de onderste verdieping van een winkelcentrum zag staan met een stand. Was het gedaan met hun selectieve reputatie? Was het een vorm om de verkoop op te vijzelen?
Nu las ik weer dat Tupperware officieel faillissement aanvraagt en een overnemer zoekt1. En terwijl ik dit log aan het typen ben, vind ik ook terug dat Avon ook al failliet zou zijn2. Maar daarvan vind ik dan ook niks terug in onze media. Maar ja, ik heb er dan ook niet echt op gezocht.
Het laatste artikel heeft het wel over the “rise and fall” en blijkbaar geldt dat wel voor meerdere reuzen uit het verleden.
____________________
Het idee om muziek te beluisteren via laptop en Bluetooth was niet bepaald slecht en we kregen het al snel in orde.
Maar het hielp niet. Bepaalde muziek hoorde ik wel goed, bij andere klonken de zangers metalig en bij enkele kon ik gewoon niet herkennen wat er speelde en moest ik er de afspeellijst op nakijken.
Ook waren er de liedjes die ik vergeten was.
Het idee om muziek te beluisteren via laptop en Bluetooth was het slechtste idee ooit en ik zou willen dat we het nooit in orde hadden gekregen.
Sedert die dag speelt constant een liedje in mijn hoofd en ik krijg het niet weg. Telkens opnieuw en opnieuw en opnieuw:
En als ik dood ga huil maar niet
Ik ben niet echt dood moet je we-eten
’t Is maar een lichaam/het heimwee/verlangen dat ik achterliet
Dood ben ik pas als jij dat/me bent vergeten
Bram Vermeulen
Ooit vond ik het mooi. Nu wil ik dat het zwijgt.
Uitgelichte afbeelding:Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
