De MIVB (Brusselse tram- en busmaatschappij) gaat vandaag protesteren, omdat die ene die een controleur heeft dood geslagen een te lichte straf kreeg.

Ze spreken van ernstig verstoord tram- en busverkeer in Brussel.

Waarom vermelden we dat op ons blog? Is dat blognieuws? Neen, maar Luc en mske moeten wel dóór Brussel. Ze kunnen er niet rond. Ze moeten in Brussel Noord overstappen op ofwel een andere trein ofwel een bus. Een bus van De Lijn wel te verstaan.

En we weten dat die van De Lijn wel eens solidair kunnen zijn. En we weten hoe protesten kunnen verlopen. Die mannen kunnen de bussen van De Lijn ook vastzetten.

De NMBS rijdt normaal, wat dat normaal ook moge inhouden. Maar dat is toch al één geruststelling.

Die van De Lijn, waar mske al informeerde, zegt dat ze gewoon de website in het oog moet houden, maar die kan elk ogenblik nog aangepast worden, dus ook als Luc en mske al op de trein zitten.

Brussel is een te mijden stad op zulke dagen.

Kunnen Luc en mske dan niet op een andere dag gaan? Neen. Vandaag is de begrafenis van tante Jeanne.

Hadden we het over de roes van gelukzaligheid waarin we, ondanks alles, toch al een poos verkeren?

Nah, nah, nu niet dat dat nu niet meer het geval is, maar er komt toch maar weer eens een probleemke opduiken.

We zegden het, de zaak is afgeslankt omwille van de evenementen. Dat houdt in dat ze hier alle slechte betalers en zageventen vriendelijk het gat van de timmerman hebben gewezen en zich thuis nog enkel bezighielden met wat ze hier hun goede klanten noemden.

Goede klanten zijn zij die dus niet zagen en correct betalen, het is te zeggen contant.

Nu bleef er toch een betaling uit zeker, mske mailde efkes want die vriendelijke meneer had dat in de vijf jaar en een half die ze nu samenwerken ook al twee keer gedaan. Maar toen excuseerde hij zich, hij had de facturen onbetaald geklasseerd, en betaalde prompt.

Maar nu gaat hij beweren dat er een afspraak was dat hij een maand tijd kreeg om de facturen te betalen. Niets is minder waar! De leugenbrok.

Er werd en wordt hier steeds met contante betaling gewerkt. Hij heeft, voor sommige dossiers, al een maand uitstel. Ah ja! Die welke mske of Luc op de tweede van de maand doen worden pas op het einde van de maand gefactureerd. En dat terwijl meneer zelf vertelt dat zijn klanten op voorhand moeten dokken.

Bovendien willen de onderaannemers boter bij de vis. Dat wil zeggen: betaling per dossier en dat mogen ze hier dan voorschieten.

We hadden nooit problemen maar nu ging die wel op zijn achterste benen staan. Want op mskes mail waarin ze het voorgaande efkes uit de doeken deed sneerde hij dat hij iedereen binnen de maand betaalde en dat hij geen herinneringen wil krijgen voor facturen die geen maand oud zijn. En als mske daar niet mee kon leven zou hij het jammer vinden maar dan moesten ze de samenwerking maar beëindigen.

Aha! Maar zo zijn we hier niet getrouwd zenne. Zomaar zijn goestingske willen doordrijven over een eenzijdige beslissing? mske mailde terug dat ze dan afzag van verdere samenwerking, dat ze het laatste dossier nog zou doormailen, waarop hij antwoordde dat hij die factuur daarvoor ook wel wil voldoen.

Wat dacht hij toen? Dat ze het niet zou doen? Die kent ons mske nog niet. Dinsdag, zo net na de dag en vlak voor de avond zond ze de factuur door met als onderwerp: “eindfactuur”.

Woensdag kwam de mail. Hij mailde dat de factuur zal betaald worden. Maar! mske moest de situatie toch eens bekijken. Want, vroeg hij zich af, was dit alles de moeite waard om een jarenlange samenwerking op de helling te zetten? En dat omwille van een, zijns inziens, normale betalingstermijn.

mske weet wel dat ze daar zou moeten op antwoorden. Haar antwoord zou luiden dat ze bij haar beslissing blijft. Maar mske gaat dat niet doen. De ervaring leert haar dat er op een mail van haar, weer een mail van hem zou komen, die ze zou moeten beantwoorden.

mskes neen is neen. Mogelijk heeft hij de consequenties voor zichzelf nu onder ogen gezien. Want waar kan hij nu naartoe met zijn dringende dossiers?

Zou hij terugkrabbelen … zelfs dan niet. Het vertrouwen is geschonden.

Ze hadden 17 minuten in Luik. Geen probleem dus. De trein stond er al. Ze stapten op.

De trein vertrok niet. En ze hadden de belbus gebeld. Tju toch!

Er werd iets omgeroepen, buiten de trein, over Landen en Tirlemont en iets over voie une.

De trein vertrok nog niet. En ze hadden nog zin gehad om snel even wat te drinken te halen in de zjeebee. Tju toch!

Na tien minuten stom zitten wachten in een staande trein met gesloten deuren werd er omgeroepen dat la machine en panne was en dat le retard à déterminer was. Ervaring leert ons dat retards die à déterminer zijn er op uitdraaien dat er gewoon niet gereden wordt.

De trein vertrok nog niet. En ze moesten thuis die stoof nog aanmaken ook nog. Tju toch!

Slimpie en Stompie pakten hun koffers en hun tassen en stapten af. Ze wilden naar spoor 1.

Ze keken nog even op de gele borden om te zien wélke trein dat dan wel moest zijn.

De trein vertrok! Hij reed al lachend het station uit en stak zijn middelvinger op. Er was namelijk geen andere trein naar Landen. Tju toch!

Het was al laat. Slow en mske waren net in het hostel aangekomen. mske was moe. Ze had wel nog naar de pc gekeken. En toen zette ze zich op het bed om haar sokken uit te trekken. Het bed kraakte en mskes achterkant zakte ineens 20cm lager.

“Ik heb een déjà-vu” zei Slow maar hij heeft de latjes netjes terug op hun plaats gestoken.

“Gelukkig waren we niet met de grote manoeuvres bezig” dacht mske.

Broer had gezegd: “ms, ik was bij tante Jeanne Het zal niet lang meer duren. mske hield de gsm in het oog.

Gisterenmorgen belde hij, de gsm dan. Het was niet Broer, het was tante ms.

mske wist het nieuws vóór ze opnam. Tante Jeanne is er niet meer.

Dat voel je wel en dat weten we ook maar dan is het toch wel schrikken als je het blog van vroeger leest in de zijkolom en je denkt: “is dat ook al drie jaar geleden?

Of nog onlangs. Ik ga nu niet zeggen dat het net gisteren was, maar toch zowat in die buurt.

Nu ja, iedereen zal ten gepaste tijde wel eens een bezoekske moeten brengen aan het klein buroke zeker. Dan moeten we ons niet generen om te vertellen dat mske dat ook eens deed.

De spoeling van de wc ter plaatse diende je met je voet te bedienen en die stond achter de toiletpot, waarbij mske zich al had afgevraagd hoe oude mensen daar in ’s hemelsnaam moesten aan geraken.

mske op dat klein buroke, hoorde de vrouw binnenkomen, jawel hoorde, want het mens legde uit aan een kleine uk hoe ze naar de wc moest gaan, net of die uk dat thuis nooit deed.

Ze had het over een vieze wc want: “zie je dat druppeltje op de bril?” Dat was super POE. En moest die kleine nou plassen? Of was het het worsten-ding? En ja, de kleine moest doorsjassen met het voetstuur natuurlijk.

mske, ondertussen al lang klaar, bleef luisteren, want het voorgaande waren maar de hoofdzaken. De vrouw heeft de ganse tijd van dat worsten-ding zitten palaberen dat het geen naam heeft.

En dan moest die kleine nog haar handjes afdrogen ook, met een blazer. Wel mske vraagt zich af of die handjes er niet af vliegen. Als zij met die hedendaagse blazers haar handen droogt golft haar vel nog erger dan de natte droom van een surfer.

Een poosje geleden wist Slow te vertellen dat hij op ROB-TV had gezien dat in Leuven het grootste biercafé zou geopend worden.

Nu zijn ze hier niet zo voor dat grootste, mooiste, sterkste, en zo meer maar Slow wou er wel eens henen. Want, ondanks hij niet zo voor donkere bieren is, wou hij nu toch eens een Westvleteren proeven. Daar maken ze toch zo een poeha rond.

Ze gingen. Er was net geen Westvleteren. Wat dacht je nu? Slow en zijn normale malsjaans kennende.

Vorige week vrijdag waren ze in Leuven, mske wou een foto van die Blues Brothers maar het Leffe café zat overvol.

“Kom” zei mske “op naar de Westvleteren”. “Durf je wedden …” begon Slow. “Dat zien we wel” zei mske.

Er was Westvleteren en Slow proefde en al is hij er ook niet gek van, hij vond het wel beter dan de andere donkere bieren. mske nam als naar gewoonte een donkere Grimbergen. En omdat ze het zo gezellig vonden hebben ze er nog een tapasschotel bij genomen.

Slow en mske liepen zomaar over een straat in Rotterdam toen er daar plots, vanuit een huis of een zijstraatje, een man met rok opdook. In vooraanzicht had hij een soortement van gezichtsbegroeiing die je eventueel als een baardje kan beschrijven. Slow nam de camera. Natuurlijk kan hij niet zomaar mensen gaan filmen, dus deed hij het stiekem, van tussen de rits van zijn vest en dan nog aan de achterkant van de man.

Nu ja, op zich kan iedereen de kleren aantrekken waarin hij zich goed voelt natuurlijk, maar het is toch wel een beetje een ongewoon zicht, zeker als het geen Schot is.

(Lees verder onder de foto)

Die avond, na het eten, liepen ze terug richting hostel en zagen de man opnieuw. Hij stond aan de overzijde en wachtte om over te steken.

Het jonge koppeltje, met de fiets, bekeek hem ook, niet bepaald onbeleefd of lachend, maar gewoon … kijkend.

Waarom het meisje het deed, mske snapte het daar niet en ook nu nog snapt ze het niet, maar het kind dat daar eerst geduldig aan dat licht had staan wachten, zette af en wilde over steken. Het roepen van haar vriendje was hard genoeg om alles en iedereen te laten verstijven. De remmen van de fiets piepten. Die van de taxi ook.

“Oh neen!” zei mske toen het meisje viel en ze draaide zich om. “Hij heeft haar niet geraakt” zei Slow “ze viel doordat ze wou uitwijken”.

Het kind stond al terug recht en excuseerde zich bij de taxichauffeur.

Slow en mske liepen gewoon verder maar mske zou het alternatief nooit ofte nooit willen meemaken.