mske moest naar de tandarts, gisteren. Ze had nog steeds die tand met een stuk af dat nog moest gerepareerd worden. Ze had de afspraak om 9u gemaakt om er zo snel mogelijk van af te zijn.

Daarom rolde ze om zeven uur uit haar bed om om acht uur op hare velo te springen en naar het station te rijden, waar een melding stond dat alle treinverkeer van en naar Liège-Guillemins verstoord was.

De stationschef zei dat er een bommelding was in het station van Liège en dat hunnen trein, die om 8.39u moest komen en nog altijd niet aangegeven stond als vertraagd of als afgeschaft, ook niet zou rijden. Zo soms hé, vraagt mske zich af waarom ze toch zo vroeg uit haar bed rolt voor die treinen zé.

mske belde dan maar de tandarts dat ze een paar minuutjes te laat zou zijn. Ah ja, telaatkomers zijn niet plezant voor niemand.

En toen kwam de stationschef zeggen dat de trein er toch door kwam. Ze hadden hem gestopt in Ans en hij kwam nu vandaar op zijn sloffen terug.

Waarom die stationschef dat nu tegen Slow en mske kwam vertellen allemaal? mske had een railpass gewild en de automaat was weeral stuk en ze had er eentje aan het loket genomen en ze had gevraagd of ze die dingen nu niet langer geldig zouden laten zijn want dat zij geen zin had om 7€ boete te betalen voor kapotte automaten. mske had dat nu niet boos bedoeld of zo, maar toch kwam de stationschef een klapke doen.

De trein naar St. Ghislain is altijd een lange trein, die in de ochtenden nogal aan de bomvolle kant zit maar als het dan over een bommelding gaat geen volk aan boord heeft. Waar zou dat volk trouwens moeten opstappen? In Ans? In Waremme?

Bij het terugkomen zou er nu een trein minder naar Landen komen ook natuurlijk, want die naar Liège-Guillemins viel uit. En dan zien ze er net ene wegrijden als zij de straat aan het station oversteken.

Als dat niet om te zuchten is of was. Die van 9.50u naar Genk had tien minuten vertraging. En de bommel naar Landen was om 9.58u. Iets gaan drinken zag mske niet zitten met haar Emiel Goelen gevoel in haar smoeleke bovenlip.

Ze hebben zich dan maar in de wachtzaal gezet waar de vrouw naast haar zuchtte: “en ne keer iets zeggen doen ze ook niet” dus heeft mske die vrouw maar op de hoogte gebracht.

Later stond in de gazet dat het een lege valies was geweest. En de reacties? Die zijn er weer naar hé. Nu ze dat leeg valies tot ontploffing brachten is het niet goed, azo veel omhaal voor niks. Moesten ze dat niet doen en dat valies zou niet leeg geweest zijn en dat valies zou “boem” gezegd hebben, dan zou je ook wat horen.

En wat las mske nog in de krant? Dat er problemen waren met de bussen rond Leuven door een staking. Ocharme die vrouw in dat station, het was echt haar dag niet.

Wie dit blog al lang volgt, en dus het oorspronkelijke nog gekend heeft, weet dat dat onze ondertitel was en nog altijd is, al zie je die nu niet meer.

Het was misschien een beetje de stijl van de tijd van het jaar om aan zulke dingen te gaan doen, maar op één van die eindejaarsartikelen vonden we “Vijf van de meest motiverende zinnen ooit gesproken”.

En zoals we al zegden, hebben we niets aan wijsheden waar we niet achter staan, maar “Het leven is een avontuur” dat kwam toch ooit uit ons toetsenbord gerold.

Bij het lezen van mizz D’s oneindige wandeling en zoutloze oliebollen bij de oliebollentocht wou mske toch reageren zeker en iets vertellen.

Maar ik zei: “ow ow ow! Niks van!” Ze wou zeggen dat minder geslaagde dingen toch ook fijne herinneringen worden. Zo was er het verhaal van de gehaktballen. En ik zei: “dat vertel ik wel op ons blog”.

De gehaktballen dus. Het is al een hele poos geleden en daarmee bedoelen we in dit geval al langer dan een jaar, zelfs langer dan anderhalf jaar.

Het was op een avond bij één van de evenementen. De kok had gehaktballen gemaakt, grote gehaktballen, groter dan mske ze ooit at. Je moet rekenen dat mske met haar beide handen zo net rond één bal kon. Ze heeft dat niet geprobeerd, met al dat warme bakvet er aan, maar toch …

mske had haar mes op de gehaktbal gezet en wou snijden. Dat ging niet. mske dacht: “straks breekt dat mes” en toen ze dan aan haar tanden dacht zei ze: “ik eet het ding ook helemaal niet op”.

mske maakte de bedenking dat, als ze de bal tegen de muur keilde, er twee mogelijkheden waren:

• de bal ging dwars door de muur,
• de bal kaatste terug.

Dat heeft ze ook niet geprobeerd. Zie je ons mske al met gehaktballen gaan gooien …

Maar denk je dat ze nog alles weten wat ze elders gegeten hebben? Neen hoor, maar die gehaktballen … die vergeten ze niet. Als die ter sprake komen wordt er massaal gegrinnikt.

Foto: stilstaand beeld uit een opname van Luc: Zwolle, Museum De Fondatie – 10 november 2013.

Op nieuwjaarsdag verlaat de twintigjarige Nicholas Simmons zijn thuis en hij laat al zijn gerief, zoals portefeuille, gsm, … achter.

Op zes januari leest mske in de gazet dat hij is teruggevonden dankzij een foto van daklozen in de gazet en nu is hij met zijn familie herenigd. Dat noemt de gazet een klein mirakel.

Het kan aan de gazet liggen, verkeerd verteld of zo. Dat heeft mske natuurlijk nog eens extra gegoogeld. Het kon aan ons liggen ook hé.

Maar dan zei mske: “en wat was mis met gewoon naar huis gaan?”

“Ja” zegt Slow en hij zucht zowaar “ik was daarnet ook een uur verloren hé”. En dat was waar, hij was naar de winkel.

mske zucht ook als ze zegt: “gelukkig reed je hier dan per toeval voorbij”. Dat vindt Slow ook en hij zegt: “alle sjaans dat ik dacht dat dat hier herinneringen opriep”.

En ze zuchten alle twee van opluchting en doen nog maar eens een gek danske.

Slow en mske stapten van de trein. “We hebben nog tijd” zei Slow en ze zetten er een stevige pas in.

Tijd? Voor wat? Wel ze stapten van de trein om 12.20u en de apotheker sluit van 12.30u tot weet ik veel.

Ze doken de apotheek binnen. Daar stond een poetsvrouw de rekken te poetsen. Een apothekersassistente stond een handje toe te steken.

mske gaf haar voorschrift af en ze monkelde wat toen de jonge stagiair richting assistente trok. De dokter had gezegd: “mogelijk moeten ze dat bestellen”. Ze zag hen overleggen en toen samen terugkomen.

Ze moesten het bestellen. De vrouw begon het hoe en waarom van het product uit te leggen. Ondertussen schuifelde, veegje hier, veegje daar, de poetsvrouw nader en nader, tot ze op anderhalve meter achter de apothekersassistente stond.

Daar bleken ineens veel veegjes nodig. Van tijd tot tijd rekte de vrouw haar nek, zoals je soms nieuwsgierige gazelles ziet doen, om toch maar op te vangen waar het over ging.

En al sloot de apotheek om half één, de assistente praatte maar door en door en door en de hals van de poetsvrouw werd maar langer om langer om langer.

Eens buiten zei Slow: “ze moeten altijd uitleg geven …” Slow houdt daar niet van. Hij wachtte even voor hij zei: “heb je die poetsvrouw gezien?”

mske stond in onze zjeebee en omdat ze wat moest graven naar een bon, zette ze haar tas maar even op de band omdat dat handiger was.

Ineens kreeg die tas daar een duw van jewelste. De vrouw die na mske kwam plaatste het scheidingsbalkje en mske nam haar tas weg. Ja, mske wil niet storen en die vrouw moest haar inkopen toch op die band krijgen newaar.

En toen stond mske daar ineens maar wat beduusd te kijken, want wat deed die vrouw? Ze zette haar tas op die vrijgekomen plaats om wat te graven.

mske dacht: “awel merci” maar mske zegt dan niks. Ze is van nature uit niet scheldend aangelegd.

De eerste keer dat Slow en mske de belbus nodig hadden, belde mske en kreeg prompt een klantennummer. Dat nummer werd haar nog eens op een kaartje toegestuurd. Daarop staat wel degelijk mskes naam alleen.

Op een keer, in volle actie met de dossiers, vroeg mske of Slow wou bellen voor een belbus met haar nummer. Slow kreeg de volle laag. Dat kon zomaar niet dat hij belde met het nummer van iemand anders. De enige manier om dat te verhelpen was dat ze daar een mouw aanpasten door daarvan een familienummer te maken op beide achternamen dus.

Dat bleef zo enkele jaren. Maar wat krijgen we nu? Slow, die nu meestal opbelt, kreeg enkele weken terug de melding dat dat niet kon, een nummer voor meer dan één persoon? Neen, dat kon niet. Dat zou moeten veranderen. Het ogenblik was nogal ongelukkig gekozen, zo op een trein zittend versta je hen toch al niet te best.

Sedertdien hebben ze hier niets meer vernomen over een mogelijk probleem. Tot vorige maandag. Ze kwamen terug en hadden Amke en Ella weggebracht en wilden iets gaan eten, dan konden ze daar rustig de belbus bestellen.

Rustig? Slow kreeg een lawine over zich met als einde: “toegeven of niet rijden”. mske wou de telefoon overnemen maar dat mens had dichtgegooid. Zodoende belde mske terug en zei: “zet hem dan terug op mijn naam!” mske werd uiteindelijk boos omdat dat mens begon te discuteren, maar te discuteren zodat mske drie keer: “zet dat nummer dan terug op mijn naam” moest zeggen. En die bleef maar volhouden dat zij nooit ofte nooit twee personen op één klantennummer zouden gezet hebben, mske gaat dat kaartje heel goed bijhouden zé.

Uiteindelijk omdat dat domme mens niet ophield, vroeg mske maar of het de bedoeling was dat zij, mske, met 5kg bloem 4 km te voet zou doen.

Toen zei die vrouw: “we kunnen dat oplossen als we dat nummer op jouw naam alleen zetten”. Zoude nu ni?

’s Anderendaags heeft mske van hieruit gebeld. Ze bestelde een belbus en begon toen over die situatie.

Dat bijkomend nummer is nodig want hier blijkt in het dorpke een familie te wonen waarvan de ganse familie, tantes en zusters en neven incluis, met één nummer bestelt en niet komt opdagen en ze kunnen toch niet één persoon schorsen voor zijn ganse familie. “Je straft ons wel voor mensen die we niet kennen” zei mske.

En “jullie beslissen dat ik alles zelf moet doen” zei mske. Maar neen, Slow mag wel bellen met mskes klantennummer, als ze met hun tweetjes met die belbus mee willen. Als Slow en mske samen met die belbus weggaan is er geen probleem. Huh? Vanwaar al die heisa dan? Het is pas een probleem als Slow alleen met die belbus wil rijden? Huh? mske was er maandag bij hoor.

Deze keer kwamen er excuses. Want het was niet normaal. Zeker toen mske dat van dat: “toegeven of niet rijden” vertelde. Er werd mske aangeraden de verantwoordelijke te bellen, want ja, die was er natuurlijk niet. Die kwam pas op donderdag.

mske vroeg zich af waarom ze zou bellen. Om klacht neer te leggen? De lijn doet er toch nooit iets mee.

Wie zei er hier iets over leren genieten? Toch niet als de belbus in het spel is hoor. En zeggen dat we vorig jaar al hadden besloten om het onding niet meer te nemen.

Ondertussen beklaagt mske zich dat ze heeft toegegeven. Ze had, zoals ze vroeger zou gedaan hebben, moeten zeggen: “ontplof” en zelf de telefoon dichtgooien. Maar ze is ouder, ze had die 5kg bloem en ze had geen stapschoenen aan.

Ondertussen heeft Slow dus een eigen nummer.

Ondertussen verdenkt mske er de belbus van van kunstmatig hun klantenaantal op te drijven.

Ondertussen hebben ze al gehoord van een chauffeur die liever op een andere lijn rijdt omdat ze bezig zijn met het tellen van de reizigers van de belbus.

Ondertussen hebben Slow en mske hun oor al eens te luisteren gelegd maar nog geen chauffeur gevonden die problemen had met één of andere familie in ons dorpke.

Ondertussen hebben Slow en mske besloten wat ze met de belbus zullen doen. Dat kan niet direct, ze hebben hem nog efkes nodig voor de evenementen.