“Weet je” zei Slow “als we daar nog eens zijn, gaan we terug een Bossche bol eten”.

De Bossche bollen waren op.

Awel sé, we gaan nog eens een vervolg breien aan dat van die wanbetaler. Ah ja, want als daar dan nog wat achteraf gebeurt, heb je nog stof voor een stukske te schrijven. Dat peis ik daarvan.

mske had dus dat aangetekend schrijven gestuurd, zonder gevolg. Dat dachten wij hier toch. Maar toen ineens op 10 oktober kwam er een onverwachte mail van de deurwaarder waarin stond dat het bedrag mske stond toe te komen en dat hij dat met volgend schrijven ging storten.

Raar klappen dat die mannen toch doen hé. In plaats van dat eens op een normale manier te zeggen.

Nu ja, mske zat er niet echt achter en wou dus efkes afwachten, maar toen bedacht ze dat zij dat volgend schrijven misschien moest schrijven, dus belde ze op en vroeg of er enige actie van haar kant vereist werd. Dat werd er niet. Dat geld zou logisch gezien op het einde van de week, volgend op die mail op haar rekening moeten staan, maar voor alle zekerheid moest ze toch het begin van de week daarop rekenen.

Die vrijdag kreeg ze een mail met de vraag om even haar rekeningnummer op te geven. Dat stond toch op die facturen? Afin, het kan altijd zijn dat ze voorkeur had voor een andere rekening.

Toen het donderdag werd van de week daarop belde ze nog eens. De opdracht was doorkekeven maag de bank had de lijn nok niet wit kemaakt. Het is overdreven maar je hoorde het wel. Hij bedoelde dat de opdracht bij de bank was die het bedrag blijkbaar nog niet had gestort.

Het was er wel de volgende maandag. Als volgend schrijven zo lang duurt kan mske in het vervolg het beter te voet gaan halen.

Pas op hé, dan is ze nog blij dat ze niet moest investeren om er aan te geraken.

Je dommelt in rond 18u. Je dommelt in rond 19u. Om 21u mis je een deel van de film op tv. Je besluit om 22u van er maar een eind aan te maken … aan de dag natuurlijk. Want je hebt al een ganse week niet goed geslapen en je hebt er een zesuurlange treinreis opzitten om in dit hotel te belanden. Je trekt dus het licht uit en je valt prompt in slaap.

Tot ineens … het lawaai is immens. Ware het niet dat je al onder het dak te logeren lag, je zou zo tegen het dak omhoog vliegen. De sirene van het brandalarm! Ze huilt! Ze schreeuwt! Ze brult!

Je lief trekt zijn kleren aan en als hij zover is gooit hij de deur open om net iemand van de balie te horen verzekeren dat het in orde is.

En dan zegt hij, echte anticlimax hoor, dat hij van het schrikken naar de wc moet. En daar zit hij dan ook als jij in de gang hoort dat ze uitleg geven aan de slaapgrage buren.

Zodoende kan hij daarna nog naar beneden, naar de receptie, om daar te vernemen dat er mogelijk één van de andere gasten op de kamer gerookt heeft. Oh ja? Waarom gaat de rookdetector in de betreffende kamer dan niet af, maar wel die loeiende sirene die zich in jouw en alle andere kamers bevindt? Ze komen zelfs niet vragen of alles wel in orde was, want uiteindelijk hebben ze niet gezien dat je die deur, te laat, opende.

Je ligt nog enkele uren wakker. Je luistert. Hoor je niets dat op brand duidt? Je snuift. Ruik je nu echt brandlucht of is het inbeelding.

De volgende ochtend sta je aan het ontbijt. Ze vragen niet, zoals je verwachtte, of je goed geslapen hebt. Neen, ze zeggen: “nogal een toestand vannacht hé” en rekenen met volle plezier de volle pot terwijl jij niet voor de volle pot tevreden bent.

De uitleg? Een vrouw heeft vergeten tijdens het douchen de douchedeur te sluiten. Die van de badkamer dus ook. Douchen om 1.06 ’s nachts. Tja, moet kunnen.

“Heb jij xxx gezien?” vroeg Broer. “Neen” antwoordde mske.

“Hij zei me: ‘ik heb ms haar benen gezien maar ze verstopte haar gezicht achter een paraplu'” zei Broer. Hij vervolgde: “ik heb maar geantwoord dat het dan wel zal geregend hebben”.

“Als hij mij zag, kan hij dan zelf niets zeggen?” vroeg mske

Zie je, met zulke mensen heeft mske al haar ganse leven te maken. Ze zijn boos op haar omdat zij iets niet deden. Vroeger zou mske zich daar schuldig over gevoeld hebben. Nu niet meer. Het lef van te denken dat zij diegenen zijn die eerst begroet moeten worden of is het gewoon een reden zoeken om te kunnen vitten.

Maar eigenlijk vraagt mske zich nu gewoon af wat er toch zo speciaal is aan haar benen.

mske heeft vorige vrijdag nogal een flater geslagen bij het vriendje van Nichtje. Ze noemde hem Geert en hij heet helemaal niet Geert.

Natuurlijk denkt dat jonge soort dan dat tante toch al dement wordt.

mske vertelde het ’s avonds aan Broer, die er heel hard moest om lachen. Maar later, in het gesprek, zei hij ook Geert. “Oei!” zei hij “nu noem ik hem ook al Geert”.

mske heeft weer wat in gang gezet.

Op 25 november zouden de vijf jaar om zijn zodoende mochten Slow en mske al op 21 oktober naar het stadhuis om nieuwe ID-kaarten aan te vragen.

Het is van moetens en toch mag je er voor betalen. Voor de pasfoto’s trouwens ook nog.

Nu gingen Slow en mske deze week hun nieuwe ID-kaarten halen en mske is er vreed blij mee.

De vorige vijf jaar heeft ze rond gelopen met een affreus geval waar beter “opsporing verzocht” had onder gestaan een waar ze zich voor schaamde als ze die moest tonen. En toen gingen ook nog alle instanties met die foto op de proppen komen, tot zelfs bij de bloedgevers toe.

Nu heeft ze een ID-kaart met een normale lelijke foto en daar kan ze mee leven.

Soms rammelden stormen zo hard met ons oude huis dat Slow en mske in hun bed leken te wiegen. Soms knokten winden zo hard tegen de gevels dat mske ook het gevoel had dat het huis bewoog. Maar het huis hield stand.

Met die storm van vorige week maandag waren Slow en mske er niet. Ze waren die morgen vertrokken voor een ganse week.

“Durf je wedden dat deze keer …” zei mske.

Vorige maandag kwamen ze terug. Slow bukte zich toen de belbus de straat in reed. “Stop daarmee” zei mske. “Er liggen pannen los” zei Slow “een heel gat in het dak”.

“Wat gaan we nu doen?” vroeg Slow, maar omwille van andere dingen die waren gebeurd, stond mskes hoofd niet echt naar dakpannen en gaten in het dak.

Dinsdag morgen stond ze op en zei dat ze de verzekering zou bellen. “Maar neen” zei Slow “die pannen leg ik zelf wel goed … als er tenminste geen een naar beneden begint te rijzen en de straat op kiepert”. mske had er geen goed oog in.

Gisterennamiddag toog hij naar boven. Nu ja, hij kon die natuurlijk van op zolder terug leggen, ons dak is enkel ons dak en heeft nog geen onderdak. Na wat gestommel kwam hij terug. “Zo” zei hij “die liggen”. Er waren er enkel twee de hort op gegaan maar die liggen nu in de dakgoot. Hopelijk gaan ze daar nu geen verstopping veroorzaken. Hopelijk kunnen die daar nu efkes blijven liggen tot een windvrije dag en hopelijk passeert er hier dan net een lange ladder.

Wie nu denkt dat dat toch een astrante titel is, moet maar efkes met mske gaan klappen. Zij zei dat namelijk zo.

Ze waren gisteren op de trein gestapt en voor één keer stond mske als eerste voor de deur. Dus liet mske de afstappenden rustig afstappen, maar ze was dan wel de eerste van de opstappenden. Ze reed haar koffer in een coupeetje, de andere zeteltjes stonden allemaal per twee, toen een dame met een rode omslagdoek over een geruit rood vestje en een donkerblauw hesje en een witte bloes, zowat Engels schooluniformachtig, ineens ook poot in die coupé zette.

mske trok de koffer dichter bij zich en keek om naar Slow. Daar kwam hij. Het vrouwspersoon repte zich weg, gooide haar rode vod op een zetel, haar medereizigster pootte haar koffer naast het rode vod en beiden gingen ze aan de overkant van de gang twee zeteltjes innemen. mske hoorde de ene nogal smalend tegen de andere zeggen dat de zetels precies geprivatiseerd waren. mske wist zeker dat het over haar en Slow ging.

Nu hadden ze beide zetels tegenover hen wel leeg. mskes koffer stond op de grond, Slow liet zijn reiszak in het gangpad. Er kon dus nog gezeten worden. In de andere coupé zaten een man en een vrouw rechtover elkaar, ze hadden elk een kleine rugzak op de zetel naast zich staan. Ze namen dus vier plaatsen in, net zoals beide dames zélf.

De ganse tijd keken die echter met giftige blikken naar Slow en mske. Toen de trein bij de eerstvolgende halte stopte, stonden ze op, lieten hun rommeltje op de beide zetels liggen en gingen achter Slow en mske zitten, zodat ze vooruit reden. Nu was ineens Slow’s reistas oorzaak van hun wrevel. Ze vonden het niet kunnen dat die in hùn weg dierf te staan.

Weer een halte verder stapten er meer mensen op en ging die ene hun tassen en het vod halen. Zo net toen het vrouwspersoon naast die reistas was klopte ze haar koffer met geweld op die van Slow, waarbij ze nogal luid te kennen gaf dat die reistas wel eens weggenomen mocht worden.

Waarom andere reizigers daar geen problemen mee hadden? Nu ja, die reistas nam niet de ganse breedte in beslag hé. Andere reizigers stapten er gewoon naast.

Op het ogenblik dat het Slow wat te veel werd heeft mske hem een elleboogstoot gegeven. Het sop was de kool niet waard. Maar stel dat daar ook een laptop had ingezeten? Wat dan?

mske wéét wel waarom die twee boos waren. Het ging er om dat zij, mske, sneller was geweest en het betere plaatsje had genomen dat madam met het rode vaan zélf had willen hebben met haar compagnon. Dàt en niets anders, was de rede.

Ze kwamen bij hun bestemming, eindstation van die trein, Slow nam zijn tas en reed ze naar de deur, mske volgde en hoorde de zwart geklede nog net: “tsjonge jonge jonge” zeggen terwijl het tweetal omkeek en met giftige blikken, de zich van geen kwaad bewuste, Slow nakeek.

En toen dacht mske: “arrogante wijven”, want van Slow moeten ze afblijven, ook al kunnen blikken niet doden.

Sjonge jonge jonge!

Weet je hoeveel tijd je hebt om aan een bepaalde instantie te betalen? Voor je een boete krijgt, wel te verstaan! Ge moogt ne keer raden.

Weet je hoeveel tijd die bepaalde instantie neemt om jou te betalen? Zonder boete wel te verstaan! Ge moogt nog ne keer raden.