Ik had nog even de thermoskan moeten vullen, zodoende kwam ik als laatste aan tafel.

“Pas op voor vliegende …” begon Luc toen de pot choco die net op dat ogenblik over tafel zweefde, ineens Amkes hand losliet en te pletter stortte op de hard kunststoffen broodplank. Dat gaf me daar een knal vanjewelste en ik vreesde even dat we de choco overal van de muren zouden mogen schrapen.

Dat was niet zo. De pot was heel gebleven. Het was de broodplank die met een oorverdovende knal een hoek van ongeveer anderhalve centimeter weg had gekatapulteerd.

“Ik zei dus” begon Luc opnieuw “dat je moet oppassen voor vliegende chocopotten”.

Blijkbaar had hij even ervoor, de pot choco de andere richting zien uitkomen toen Amke die pot, over de tafel, aan Ella aanreikte en die pot had, omdat Luc net plaatsnam, Lucs hoofd geramd, waarna reanimeren nog net niet nodig was geweest.

“Hoe komt die pot choco nu te vallen?” vroeg ik Amke. “Die viel gewoon uit zijn deksel” antwoordde ze, waarop we met ons drieën samen ineens richting Ella keken.

Die zat echt wel schuldbewust te wezen.

Er zijn te weinig weekends in oktober. Het eerste ligt al achter ons, het tweede is aan de gang. Dat gaan we gebruiken om één en ander aan nodig en minder nodig gerief van eigenaar te laten wisselen … mits betaling natuurlijk. We zijn nog van de generatie die leerde: “van een ander zijn eigendom blijf je af”.

Maar dat is een ander verhaal. We hadden het over die weekends van oktober. Amke en Ella komen namelijk elke maand een weekendje naar hier en dat wordt nu passen en meten. Dit weekend past het al niet voor Bollie.

Voor volgend weekend ligt hier een uitnodiging. Ik werd uitgenodigd voor een gratis buffet, Luc moet betalen.

Het weekend daarna, het laatste van oktober, is Amke jarig en is er bij Bollie thuis een verjaardagsfeestje.

Luc en ik hebben even de hoofden bij elkaar gestoken. We gaan dat gratis buffet aan ons laten voorbijgaan en Amke en Ella halen. Waarom? Er zijn een paar goede redenen.

Eerst en vooral gaan Amke en Ella zo een beetje voor. En verder staat er in die uitnodiging ook nog:

Wij beschouwen het als onze plicht u zo goed mogelijk te informeren.

Dat buffet is dus een soortement lokmiddel.

En dan moeten we nog ergens een datum vrijhouden om met Zoneke en Querida te gaan eten. Ja, nu mijn verjaardag toch al een poos voorbij is, kan ik ongestoord vertellen dat hij er geweest is. Querida verjaarde dan precies één dag voor mij. Dat etentje hebben we nog tegoed en hebben we maar mooi vastgelegd op de 24ste.

En november? Daar wil ik zelfs nog even niet aan denken.

Ik zou het er moeten over hebben, maar eigenlijk … wat valt er te vertellen? We waren samen met Amke en Ella naar het Schots Weekend, beter gezegd, de Schotse zaterdag.

We hebben er veel gezien en veel bezien maar vooral hebben we veel gehoord. Veel doedelzakmuziek dan. Luc was in zijn nopjes. Niet Luc alleen natuurlijk, maar Luc is verkikkerd op doedelzakmuziek. Mensen die er niet zo van houden, moeten dus echt niet dit filmpje bekijken.

Wie nu dacht dat we, na het eens gezien te hebben, er genoeg van zouden hebben … niets is minder waar. Als het past tussen de evenementen door gaan we volgend jaar weer en dan wel voor het ganse weekend.

En als het past, t.t.z. als het niet regent, staan we op 11 oktober in Lommel.

En zo komen we aan het einde van de vakantie.

Wat hebben we gedaan van alles wat we hadden gepland? Buiten Schotland en dat bekomen? Niet veel. Maar Schotland is zeer goed meegevallen en dat bekomen ook. Beide zijn voor herhaling vatbaar.

Het einde dus. Vandaag gaan Amke en Ella weer naar school en wij kunnen terug aan een nieuwe reeks evenementen beginnen.

Die grote werken? Die doen we tussendoor wel.

Als we tenminste geen zeer aan ons goesting krijgen …

Klein viske, grote gevolgen.

En dan hebben we het niet over de reële mogelijke gevolgen van een aanvaring met het beest, maar wel over de gevolgen hier ten huize.

Want, door het lezen over die kleine pieterman dacht ik ineens aan de zomers van heel lang geleden, toen Broer en ik telkens zo een paar sandalen aankregen. Die waren zo wat doorzichtig van kleur.

Later werden die sandalen vergeten tot een schoonbroer er eens over begon en zei dat hij die nooit graag had gedragen, want dat waren sandalen van den ermen, wat een uitspraak is in het dorp waar we toen woonden.

Wat blijkt? Die dingen zijn er terug, al zijn ze nu in een fris kleurke.

We zijn gisterenmorgen een paar sportpantoffels gaan kopen voor Ella.

Of we die strandsandalen hebben meegebracht voor Amke en Ella? Neen hoor! Ik herinner me nog veel te goed hoe erg die dingen in mijn voeten sneden.

Die kleine pieterman moet maar opletten.