Iets zo mooi, dat kan niet! bedacht mske toen ze voor de zoveelste keer het gedichtje las “Do not stand at my grave and weep” en zag dat er bijstond dat de auteur niet gekend was. Dus tikte ze de eerste zin op google in en kwam dus bij Mary Frye.

En ze vond twee versies van het gedichtje. Alhoewel het nooit een definitieve versie heeft gekend.

Toch gaat mske eens nakijken of er nog meer poëzie van Mary Frye te vinden is.

mske herinnert zich nog de ergernis van haar klasgenoten als er maar weer eens een boekbespreking moest gedaan worden en er maar weer eens gesjoemeld werd om toch maar geen boek te moeten lezen maar te kunnen afschrijven wat een ander de keer ervoor had gemaakt.

Dat stoorde mske niet, neen, integendeel, had ze een geldig excuus om te lezen.

mske, die als boekenlezer gekend was, kreeg ooit een doos vol met Franse boekjes uit de Série Noire. Ze staan hier nog en ze gaat die en vrac op de vlooienmarkt verkopen, maar er zitten er toch een paar goeie tussen.

Zo was er “Les Ailes de la Peur” van een zekere Harrison Judd die haar aandacht trok.

En nu met de grote opruimactie besloot ze het boek in de oorspronkelijke versie te zoeken.

Harrison Judd schreef maar twee boeken maar was wel bekender als Norman Arthur Daniels (US) (°3 juni 1905 – +19 juli 1995). Hij schreef ook onder de volgende pseudoniemen: William Dale, Peter Grady en Robert Wallace. Tot nu toe heeft mske al een uitgeverij gevonden die in 1961 het “andere” boek uitgaf. mske gaat die uitgeverij eens contacteren want de lijst begint pas in 1960.

En dan rijst de vraag waarom een boek dat zo oud is nog van toepassing zou kunnen zijn op deze tijd.

Het verhaal? Manipulatie met hulp van de pers!

Het boek is uit! Kan ik misschien terug iets bloggen. mske zat hier maar te lezen en te lezen en als ik tegen haar benen fleemde om de pc te krijgen hertrok ze zich en als Slow iets vroeg antwoordde ze en las dan terug voort. Het moet weer spannend geweest zijn.

Nu ja, moe noemde haar vroeger ook altijd Mie Boek en zei dat ze beter wat zou gehandwerkt hebben. En toen boosaardige zus steeds maar zat lappekes te maken zei moe: “ons ms die las tenminste nen boek”. Tja, een boek kan je voor een tweede keer lezen en een lappeke niet voor de tweede keer maken hé!

Nu ligt dat laatste boek hier, een boek van Elizabeth George. Het ligt hier en mske heeft het nog niet geopend. En nochtans leest ze die boeken ook graag, maar nu heeft ze zin om het ongelezen terug te brengen naar de bibliotheek en nog meer van de Kellerman boeken te lezen.

En diezelfde Jonathan Kellerman vertelt in één van zijn boeken dat mensen die, als kind, een trauma opgelopen hebben, interesse hebben voor psychologie. En mskes mond viel open. Daar komt dan die interesse vandaan, die interesse om weten wàt mensen drijft, wat hen dingen laat doen of juist niet. Daar komt die interesse voor die cursus psychologie van Broerke vandaan. Daarom heeft mske een voorkeur voor psychologische thrillers.

Wel, Mr. Jonathan Kellerman, jij bent één van de schrijvers, die naast Agatha Christie, waarschijnlijk met volledig oeuvre in mskes bibliotheek zal komen te staan.

Maar ze zal eens subtiele hints beginnen geven over die schrijver en over die boeken, want net vanavond heeft iemand haar gezegd dat subtiel blijkbaar in de familie zit.

Die persoon heeft nog meer gezegd en ergens ter hoogte van mskes hart zit een vlammeke te dansen dat maakt dat er daarboven wat water overkookt.

En mske zucht heel diep.

Gisteren zijn mske en Slow nog maar eens een toerke gaan maken en in het terugkomen zijn ze dan maar naar de openingsuren van de bibliotheek ter plaatse gaan zien.

Nu ze de laatste tijd de indruk had dat ze het beste van Ruth Rendell gelezen heeft en ook het meeste van John Grisham, werd het weer tijd om een beetje aan horizonsverruiming te gaan doen. Wel, het was dus ook weer een poosje geleden dat ze een boek niet kon wegleggen.

Alhoewel horizonsverruiming? Met haar neus in een boek en er niet uitkomen?

Dus nu gaat ze kijken welke boeken ze hier in de bibliotheek nog hebben van Jonathan Kellerman en als er geen meer zijn zal ze zich wel lid maken in de bib aan zee!

mske heeft er altijd een voorkeur voor gehad. En dan trachtte ze voor het einde van het boek zelf de oplossing te vinden.
 
Maar er is tot op heden geen misdaadauteur geweest die haar aandacht zo gaande heeft gehouden als Agatha Christie. Zoals reeds gezegd, intrigeren niet enkel de verhalen, maar ook de psychologische beschrijvingen van de personages. Maar eens alle boeken gelezen, zelfs meer dan eens, keek mske eens rond in de auteurswereld, wie eventueel even begeesterend zou kunnen schrijven.
 
Ruth Rendell is op dat gebied dan ook wel een dame te noemen maar soms neigt ze te veel naar het absurde en het abnormale.
 
En aangezien mske dan ook naar Britse misdaadreeksen haar voorkeur geeft, probeerde ze Colin Dexter’s Inspector Morse en R.D. Wingfield’s A Touch of Frost te lezen, beiden met hetzelfde resultaat. Ze kon die boeken niet uitlezen want telkens was er iets dat haar aandacht vergde waardoor ze het boek weglegde. Een boek dat mske boeit, legt ze niet weg en er is ook niets dat belangrijk genoeg is om dat boek terzijde te schuiven.
 
Toen vond ze “B van Burglar” van Sue Grafton dat ze een enorm goed boek vond, maar bij het verder uitpluizen van de Alfabet reeks, bleek weer dat de “B” een uitschieter was geweest; de anderen haalden het zelfde niveau niet.
 
Caroline Graham met The Midsummer Murders was ook niet slecht maar ook weer zo gewoon.
 
Enkele maanden terug probeerde ze de Vlaamse misdaadauteurs, maar ook met hetzelfde bedroevend resultaat. Enkel van Pieter Aspe heeft ze meer dan één boek gelezen maar daar stoort haar het voortdurend gekrakeel van dat koppel! Mensen, houdt geschillen toch achter gesloten deuren! mske houdt niet van ruzie, ook niet om te lezen, ook niet om naar te kijken op TV, ook niet als het oelewappers van politiekers zijn. Dan gaat ze gewoon weg. Dus weg Pieter Aspe. De verfilming heeft ze zelfs niet willen zien.
 
Vorige week trok ze naar de bib en ging de rijen af tot ze het logo voor misdaadauteurs tegenkwam; dat is een Sherlock Holmeske. Ze nam een boek, las de flap en zette het weg of nam het mee.
 
Het derde boek, dat ze nu pas uit heeft, is een lachertje. Daar kan je iemand zoet mee houden die nooit verder denkt dan wat hij/zij leest. Vincent McConnor éénmaal, maar geen andermaal.
 
Klassemoord van Elisabeth George was van een ander kaliber en dus zal ze volgende keer nog een boek van dezelfde schrijfster nemen. Misschien valt het ook mee, misschien valt het tegen. Hetzelfde geldt voor Prime Suspect van Lynda La Plante. Werd ook in een reeks gegoten maar wat mske verwonderde was dat dezelfde Lynda La Plante ook Widows had geschreven. En ooit, heel lang geleden heeft ze dat boek eens gelezen uit de bib van Ex’ werk.
 
Nu blijven nog over Het verdwenen lijk van T. Jefferson Parker, waar ze niet veel van verwacht, wegens weer Amerikaans en Moord in Florence van Magdalen Nabb.
 
Dit is enkel een persoonlijke mening van mske en heeft dus niets te zien met wat critici of eender wie er van denkt.

“Mie Boek” zei moe als mske verdiept zat in weer een of ander ander boek. En ze was er niet over te spreken dat mske meer in boeken zat te lezen dan andere dingen te doen, meer vrouwelijke dingen zoals breien en zo.

En als mske niet mocht lezen smokkelde ze het boek mee naar boven en las onder de dekens met een zaklampje.

Toen boosaardige zus niets anders deed dan breien en handwerken vond moe dat nogal duur uitvallen en zei: “ons ms, die las tenminste een boek”.

mske is weer aan het lezen. Enkele jaren terug had ze er geen zin meer in tot bleek dat de pc haar ogen had verzwakt en ze een leesbril nodig had en sedertdien leest ze weer, enkel met de nodige onderbrekingen bij zware fiasco’s.

Dus krijgen we vanavond mske weer haar bed niet in!

Vorig jaar met kerst kwam Zus af met een kadootje en ze zei: “Dit is omdat je vroeger veel las en nu niet meer”. En toen mske het kadootje opende zaten er drie boeken van Pieter Aspe in. En Zus, die helemaal niet boekgezind is, zei er onmiddellijk bij: “volgens horen zeggen zijn die goed”.

Nu die in serie op TV komen wou mske daar eerst wel naar kijken, maar ze heeft zich bedacht. Want zij ziet die personages anders. En ze vermoedt dat het volgen van het feuilleton haar visie zou teniet doen.

Net nu heeft ze “Het Dreyse incident” uitgelezen en het boek viel haar tegen.