De opwarming van de aarde wordt verweten
Aan al te vele koeienscheten
Maar hoe het met die van de mens is gesteld
wordt eigenlijk nergens echt vermeld.

Om de verwarmingskosten wat te verlichten
zou men dan de mensen niet kunnen verplichten
om te gaan protten op grote schaal
liefst heel discreet en zonder kabaal.

Met zo filterende onderbroek
komt er geen geur meer uit die hoek
Dus kan men protten in een grote hal
Zonder dat die riekt naar varkensstal.

Is dat nu geen goed gedacht,
het idee waar door iedereen werd op gewacht?
Geen pijn meer in je darmen
en toch die hal verwarmen?

[© ms – 21 november 2012]

Bij een teveel aan holle woorden
Die al te dikwijls zijn gezegd
Bij al de wensen die we hoorden
Even de nadruk op dit gelegd

Hier wordt gerijmd en niet gedicht
We zijn er weeral voor gezwicht
De rijmsels doken zo weer op
Zomaar ineens in onze kop.

Wie dit blog al wat langer kent
Is intussen toch al gewend
Dat echter zonder regelmaat
Hier iets of wat gerijmsel staat.

Eerst staat er echt niets heel speciaal.
Dan gaan de woorden aan de haal.
En zo komt het tot een akkoord
Tussen het een en ander woord.

En dan ineens, voor je het weet
Heb je een gans bericht gereed.
Over dingen die niets zeggen
Kun je uren uit staan leggen.

Zelfs als je dan normaal wil praten
Kan je gewoon het rijmen niet laten.
En dan kijken ze op hun neus
Want rijmen klinkt niet erg serieus.

Dan denken mensen, haast luidop:
“Daar scheelt toch wat in hare kop”.
Dat is niet zo en ook niet waar.
Het rijmen komt vanzelf blijkbaar.

Mogelijk is het afgezaagd,
En misschien ook wel godgeklaagd.
Dus let op, kijk uit je doppen,
Met rijmen kan je niet stoppen.

Na dit nutteloos blablabla
Gaan we wel aan het werk, hopla
Daarvan worden we pas gaga
Tot later! Doei! En ook dada!

[© ms – 13 november 2011]

Dames, heren, ik ben in nood
Want mijn broeken zijn veel te groot
Niet die twee van lang geleden
Maar die passen niet in ’t heden
Waarvan één, en dat is al mis,
Zjust een verkapte rijbroek is.
De andere dan weer trwakaar,
Ik en dat, past niet bij mekaar.
Dat is geen zicht, da’s geen model
Geen van beide, ik zie dat wel.
Waar ik ook in geraak, weet je,
In mijn vroeger zomerkleedje.
Potjandorie potverdikke
Mijn rooie bloes, daarin ikke.
Dus u weet het, dames, heren,
Ik ben blij om ouwe kleren.
Maar ieder weet toch wel gewis
Dat het hier nu geen zomer is.
Dus die zomerkleren dragen
is om kiekeboebels vragen.
En mijn broeken zijn veel te groot.
Dames, heren, ik ben in nood.

[© ms – 12 augustus 2011]

De tandenborstel heeft de grond gekust
Zijn buitenwerk is daardoor neig geblutst
Zijn binnenwerk is wat dooreen geklutst

Eigen aan geblutste creaturen
Kreeg hij daarna wel ferm neig zijn kuren
Wij weten wel: “zoiets blijft niet duren”

mske begon daarom te kijven
Over wat zessen en zeker vijven
Op ’t eind zei ze: “dat kan zo niet blijven”

De tandenborstel, dat is te verstaan
De tandenborstel, die is naar de maan
En mske kan om een andere gaan

[© ms – 9 februari 2011]

op deze avond zo koud en stil
maar vooral
een wens op deze kerst
enkel in een rijm geperst
dat die vrede lang blijven zal

Slow, mske, Sloef

Mijn huis
niet gekuist
tot mijn verdriet
stoort mij dat niet

Aan wie dat schandalig vindt
zou ik zeggen: hier zie beste kind
Hier is de vod neem het stof maar weg
Want weet je, ik ben er ook niet aan gehecht

[© ms – 24 oktober 2010]

Het is weer proper, het is weer net.
Het draait nog eens vierkant bij Skynet.
We kunnen nergens reageren.
Al probeerden we al tien keren.
“Stuur” zei die boel al na een fractie.
Wat we niet zien is ons reactie.

[© ms – 18 september 2010]

De mailbox ne keer leeg krijgen is geflopt,
want de klanten hebben hem weer vol gepropt,
dossier na dossier werd er daar in gedropt,
wie vandaag rustig wou werken is gefopt,
dus heeft ze me maar van de peecee geklopt.

[© ms – 5 september 2011]

Dat is niet waar zenne, ze heeft me vriendelijk gevraagd de burostoel te verlaten, maar dan rijmde dat niet meer.