Het eerste concept dateert van vóór de epidemie, het verdriet, waarover sprake, ook.
Het valt ook niet onder de logs die ik bedoelde bij de geschoven postjes. Waarom het niet werd gepost? Het was niet mijn verdriet, of toch wel. Het overkwam ons niet, of toch wel.
Het besef dat je iemand die verdrietig is niet kan helpen, omdat ze elke poging afblokken …
verdriet is
hoe kwetsbaar een mens is
als niemand het ziet
een mens is alleen met al zijn verdriet
[© ms – 1 maart 2020]
Maar op een vrijdag tijdens de lockdown kregen we het telefoontje dat ons vertelde dat mijn nonkel het niet meer zag zitten en euthanasie overwoog om de dinsdag daarop te vernemen dat die euthanasie die morgen was uitgevoerd. De dienst kon doorgaan in aanwezigheid van 15 personen, dat was één persoon per betrokken gezin.
Ik ging niet. Ik die al onzeker geworden ben om auto te rijden door dat slechte horen en dan aan de andere kant van Brussel, op mijn eentje en dat op het ogenblik dat de epidemie op zijn hevigste huishield …
De beslissing was de mijne en als ik er nu op terugkijk heb ik een vaag gevoel van een slecht geweten, een soort schuldgevoel tegenover mijn tante … al weet ik, dank zij mijn redelijker redenerende ik, dat dat helemaal niet nodig is.
Vorige vrijdag kwam het telefoontje dat Lucs tante was gevallen en in haar val de staande klok over zich heen had getrokken. Ze was in een coma beland en ontwaakte niet. Op zondag kwam de sms dat men binnen enkele dagen de beademing zou stopzetten.
Gisteren kwam het telefoontje …
Hoeveel mensen er niet in de kerk zullen kunnen is niet te voorspellen, het gaat namelijk om twee grote families. En wat de koffietafel achteraf betreft, als er iemand afzegt kan Luc gaan – tegen de Nederlandse grens.
Wat denk je? Wat zou jij doen?
Zoek
