mske heeft de dierenarts gebeld. Ze vindt dat het er niet goed uit ziet.
Karboenkel zwelt precies op.
En ze zegt dat het nog altijd hetzelfde is als het altijd geweest is; namelijk als er dierenartsen moesten komen dat het in het weekend was en ze dus op zoek kon gaan naar de dierenarts van wacht. Ze heeft gelijk maar het was nooit voor ons maar voor de honden.
Zucht!
We zijn er allemaal een beetje bedrukt van.
Karboenkel is ziek! Sedert gistermorgen eigenlijk al. Toen gaf hij al zijn eten terug over en mske dacht dat hij zich wat overeten had omdat hij weer Mouche’s bakje in beslag genomen had.
Maar die bleef zo maar wat liggen en op de middag gaf hij weer over. En ging toen altijd weggestopt liggen. En mske werd ongerust en zei: “maag vierentwintig uur rust gunnen”.
Gisteravond echter begon die raar te doen, het is te zeggen, hij zette zich en toen zagen Slow en mske dat hij problemen had met de ontlasting en mske dacht: “het is niet waar hé”. Hij heeft dat nog eens gehad toen hij klein was en dan moet je paraffine olie geven, maar dat stond hier niet en het was 20.00u.
Dus heeft mske maar olijfolie geprobeerd.
Vanmorgen was het nog steeds hetzelfde en dus wachten Slow en mske tot het 8u is voor ze vertrekken om eerst naar de apotheker paraffine olie te halen.
En mske is ongerust en heeft er medelijden mee maar ze denkt zo af en toe: “verdommese zwarte stofzuiger op vier poten”.
Karboenkel gaat altijd voor het stoofke liggen.
Karboenkel legde zichzelf languit en breeduit.
Karboenkel lag zo een beetje in de weg van de wieltjes van msk’es burostoel.
Karboenkel kon er niet mee lachen toen mske tegen zijn zwarte achterste reed.
Karboenkel keek heel giftig naar mske die nogal geschrokken was.
Karboenkel maakt dat hij weg is als mske stopt met typen.
Karboenkel wordt van dag tot dag slimmer.
Iedere keer als wij in de keuken gelokt worden, omdat Slow en mske weg moeten zegt Slow hetzelfde, namelijk: “hier moeten terug kattensnoepkes komen”. Wij hadden daar wel oren naar maar hij bracht er nooit mee.
Daarnet wou hij naar de winkel en hij vroeg mske of ze geen zin had in een snoepje, dat betekent meestal een Leo of zoiets en voor hem een zak chips en mske zei: “och ja, voor die ene keer”.
Hij bracht een Twix mee, voor elk een beentje, en voor ons bracht hij ook iets mee: “Felix Crisp”. Lekker hoor, net als de Twix, maar ’t zijn wel maar kleine beetjes, net als de Twix.
Soms is Slow dus wel echt “poes”-lief!
mske kwam binnen en snoof … en ze snoof nog eens. En Slow barstte los: “Ja ja, er heeft er net ene gedownload in de kattenbak, ik kom nu pas terug bij mijn positieven, nu het wegtrekt. Ik was net zo bleek als een lijk en het zag zwart voor mijn ogen!
mske grinnikte bij zijn overdrijving en Slow ging verder: “Het was verdorie al meer een biologische bacteriële aanval!”
En mske knipoogde naar me want Slow had zich deze morgen over me beklaagd omdat ik de korrels weiger die hij meebrengt. mske kocht vroeger steeds Eukanuba en Purina maar hier hebben ze dat niet en Slow brengt dus maar mee wat hij in de winkels vindt.
“Mindere kwaliteit eten, resulteert in mindere kwaliteit restafval” zeg ik maar en dus geen spek voor deze kat zijn bek.
Poeh!
Naast de stoof staat een doos. Het zou een gewone kartonnen doos zijn, ware het niet dat die doos daar enkel en alleen mag blijven staan omdat Toke daar zo graag gaat in liggen. Met ganse dagen ligt ze daar in. Gisteren lag ze zelfs te snurken.
Nu moet ik bekennen dat die doos, en meer nog, de slapende Toke mij zo danig in verleiding brengen dat ik daar toch meerdere keren per dag een aanval op richt, wat een vreselijk geschrokken Toke en een even geschrokken mske oplevert.
Gisteren deed ik dat toen Slow aan zijn pc zat.
Mensenlief! Wat een reactievermogen! Ik dacht dat hij in de pries zat!
Vanmorgen toen mske hier stil in het donker de pc zat op te starten en de kriebels kreeg omdat Karboenkel wééral karboenkelig deed door achter Mouche aan te racen en aan haar dossiertas zat te rammelen waardoor er een atmosfeer geschapen wordt of er een ganse natie muizen volksverhuizing houdt, hoorde mske een klop tegen het venster.
Ze draaide zich om en zag de overgordijnen bol staan, wat meestal wijst op de aanwezigheid van Toke achter die zelfde overgordijnen. Maar nu zat Toke niet stil maar maakte een zeer klaaglijk geluid. En mske wou weten wat er met Toke scheelde. Ze deed dus het overgordijn opzij en schrok van de witte schijn voor het venster. Nu is mske niet bang, maar je mag haar niet laten schrikken, want dan doet ze bizarre dingen. Ze sloeg het overgordijn dicht om het onmiddellijk terug open te slaan. Maar er zat gewoon een vreemde kat aan de buitenzijde. Het beestje schrok erger van mske dan mske even ervoor van de kat geschrokken was.
Toen Slow terug kwam vroeg hij: “heb je al gemerkt dat er hier de laatste tijd zoveel katten rondlopen? Daarnet zag ik er eentje dat erg op Mouche lijkt, met veel wit?”
En jà, hier lopen meer katten dan normaal. Zou dat te maken hebben met de periode van het jaar?
Het wordt plezanter en plezanter in de gang. En nu komt Karboenkel ook meer en meer op de trap en de overloop spelen. Waren we deze middag bezig en kwam Toke achter de deur uit kijken. Ze past wel erg op want we zouden haar kunnen overlopen.
We waren daarmee toch al een poosje bezig toen Slow ineens met heel nassale stem zei: “Aandacht! Aandacht! De games zijn nog niet geopend. De atleten worden verzocht nog niet te oefenen. De tijden worden toch niet gehomologeerd.
Wij dachten dat het menens was en zijn dan maar gestopt, even maar hoor want plezant is plezant. Daarna zagen we dat mske en Slow daarom zaten te gniffelen.
Mensen!
Als je door de voordeur naar binnen stapt is er voor je een brede gang. Tegen de linkermuur is de trap recht naar boven. Die geeft dan toegang tot die prachtige overloop, maar die zie je niet want die zit boven het plafond natuurlijk.
Aangezien die gang zo breed is staan de tegels van de, nog altijd niet geplaatste, badkamer achter de voordeur. En laat dat nu precies het geliefkoosde plaatsje van Karboenkel zijn.
Als ik in de gang lig, verkies ik de mat. Maar ik lig niet meer zo graag in de gang. Die verdoriese postbode die gooit zomaar de post binnen en mikt daarbij blijkbaar op mijn hoofd. De eerste keer schrok ik me dood en stoof naar de keuken. Toen dacht ik van: “toeval”. Maar sinds hij dat twee dagen later nog eens flikte denk ik daar heel anders over.
Nu lag Karboenkel deze middag op zijn favoriete plaatske toen die postbode voorbij kwam en Karboenkel lag nét zo zalig te slapen en die kerel gooide die post door die brievenbus, waardoor die brievenbus nijdig terugflapte. De vallende post en de knal van die brievenbus waren net iets te veel voor Karboenkel’s zaligheid, die onder het uiten van de strafste verwensingen tegen het plafond ging, terug landde en ook de keuken in stoof.
Slow, die dat kan zien van aan zijn pc, volgde de stuivende Karboenkel met zijn ogen, keek naar mske en haalde zijn schouders op.
Zou je denken dat ik hem zou kunnen overhalen om eens een klapke met de postbode te doen?
De trap, die we normaal geluidloos kunnen afkomen als we rustig door het huis stappen, wordt ineens een trommel als Karboenkel en ik daarop “pak-me-dan-als-je-kan” aan het spelen zijn. Nu noemt mske dat kattenstampede.
En daarnet schoten we weer naar beneden, ik rende onder mskes buro door, Karboenkel achter mij, terug naar de gang en weer doekedoekedoekedoekedoeke naar boven.
Horen we toch Slow’s stappen en we houden ons rustig en kijken door de stijlen naar beneden. Staat Slow in de deur te molenwieken naar mske die natuurlijk ook komt kijken. En dan fluistert Slow: “de zwarte zit daar, maar zie jij Sloef?” en mske fluistert terug: “ik zie zijn oortjes, schattig hé”.
Weten die toch lekker niet wat Karboenkel en ik dachten van die twee gluurders in de deurstijl!
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
