Het was een mooi zicht geweest, die eerste keer dat ik een heel veld met zonnebloemen zag. We waren onderweg van Aarschot naar huis en stopten en ik nam foto’s.

Dit jaar viel het me op dat er meer velden met zonnebloemen waren, maar we stopten niet meer. We genoten enkel van het uitzicht.

Toen ik een artikel vond dat uitlegde waarom er zoveel zonnebloemenvelden te zien zijn¹ vond Luc het jammer dat wij, om daar foto’s van te nemen, naar Aarschot zouden moeten.

Maar toen we gisterenvoormiddag via de andere kant ons dorp binnenreden zagen we niet één maar twee zonnebloemvelden die bijna tot in het dorp bloemden.

We pasten onmiddellijk onze voorziene wandeling aan zodat we er voorbij zouden komen. Maar door een inschattingsfout mijnentwege -ik dacht dat ze zowel aan de drukke straat als de veldweg grensden- deden we dat niet. En over die straat? Mij niet gezien.

Maar dat krijg ik dan, als iets niet lukt, moet dat opgelost geraken en gaat het malen. En ik bedacht dat, als we zo gingen en daarlangs en dan zo maar efkes dat deden, we toch aan de achterkant van die velden moesten uitkomen.

Ik pakte mijn fototoestel, mijn sleutel en zei: “Ik ga langs achter bij de zonnebloemen op bezoek. Ga je mee?” Zoiets moet ik nu echt niet vragen. Want nog voor ik achter mijn laptop uit was, stond Luc al aan de voordeur te trappelen van ongeduld.

Heen en terug, één kilometer. Gelukkig dat we niet naar Aarschot reden.