Er was een tijd dat we de tonnen wel zagen staan waarin mensen hun flessendopjes konden deponeren. We stonden er niet bij stil. Wij deden daar niet aan.

Tot de dag dat de kleindochters vroegen of we dopjes wilden sparen want hun andere oma spaarde die en bracht die binnen.

En zo verhuisden van tijd tot tijd zakken met dopjes van hier naar de kleindochters.

Tot op de dag dat de kleindochters vertelden dat hun andere oma daarmee gestopt was en wij het zakje dopjes maar zelf ergens in zo’n verzamelpunt binnenbrachten.

Luc is nooit meer gestopt met het bijhouden van die dopjes. Je ziet die verzamelpunten nu wel een beetje overal: in de bank, bij Aveve, …

En er kwam de nieuwe wet dat dopjes moesten vastzitten aan de flesjes. We stonden er niet bij stil. De dopjes vormden hier nooit een gespreksonderwerp.

Tot Luc me dinsdag vroeg of ik geen foto van de dopjes wou alvorens hij ze zou binnenbrengen, want, zo zei hij, de dopjes actie van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden blijft bestaan¹.

Vormde het geen gespreksonderwerp, dat doet het nog niet, maar je moet er wel weer wat meer moeite voor doen.