Toen we in 2014 in Sunparks De Haan -nu Center Parcs De Haan- waren kwamen we tot de ambetante bevinding dat we alle twee ons pantoffels thuis waren vergeten en we tramden naar de winkelstraat van Oostende. We zijn met vier paar terug naar ons tijdelijk verblijf getrokken: elk een paar voor thuis en een paar voor in de valies.

Ik ben niet sletig aan mijn voeten, schoenen en pantoffels kunnen jàren meegaan. Dus vond ik het echt wel jammer toen mijn thuispantoffels twee jaar geleden begonnen te verslijten en ik ze weg moest doen. Het paar in de valies was nog zo goed als nieuw.

We gingen naar een uitverkoop van een grote schoenwinkel en ik vond er een paar pantoffels van hetzelfde merk als mijn reisgenoten. Was ik blij, ja. Maar die nieuwe vergden wat inlopen, ik schoof naar voor, ik floepte er uit of schoof van de hiel als ik niet oppaste. Was ik nu zo onhandig geworden. Het wende.

Vorige winter kreeg ik pijn aan mijn linker voet. Ik weet het aan een voorval van 2019, ik weet het aan te smalle sneakers, ik weet het aan mijn sokken, ik weet het aan mijn stapschoenen, ik weet het aan mijn leeftijd.

Eens lente en zomer was de pijn weg. Zelfs met wandelsokken, zelfs met stapschoenen was er geen zweem van pijn te bekennen.

Het werd kouder en de pantoffels kwamen uit de kast en al draag ik die nu enkel ’s morgens op op te staan en ’s avonds om naar bed te gaan, de pijn kwam terug. Gedurende de dag loop ik dus op sneakers, die ik eigenlijk enkel thuis draag. Dat blijkt beter te zijn voor de voeten.

Maar toch kon ik ’s nachts wakker worden van de pijn in die linker voet.

Toen die verduvelde pantoffels beide ineens een gaatje aan de voorkant van mijn teen gingen vertonen, was de maat vol. Ik pakte ze, keilde ze tegen de muur en zei: “Nu is ’t uit!”.

Dat de meereizende exemplaren ondertussen ook een gaatje vertonen deert me niet. Die zitten nog goed en de valies maakt geen bezwaren.

Ik heb die ondingen natuurlijk niet tegen die muur laten liggen, dat is geen zicht en bovendien moesten ze op de foto.