Het kon niet meer. Ik kon het ook mentaal niet meer aan.

Na ons besluit om het wandelen tijdelijk op een laag pitje te zetten, zijn we nog wel alle dagen een klein stukje gaan schuifelen, zijn we wat gaan manken en hinken en uiteindelijk toch een stukje echt wandelen.

Dat het nut had om te niksen bleek ook al snel, dus wat deed ik? We gingen niksen. We niksten de hele week vóór de vaccinatie wat inhield dat we niet gingen wanden, maar niet dat we de hele dag in bed lagen of op een stoel zaten natuurlijk.

Het beterde zelfs in die mate dat ik de schokabsorberende halve zool in mijn rechter sneaker als storend ging ervaren en besloot dat ik die versleten sneakers ook beter zou afschrijven.

De dag nà de vaccinatie had ik prijs. Het was gewoon terug, in volle glorie. Gelukkig had ik de versleten sneakers nog niet weggegooid en de halve zool nog niet opgeborgen.

Enige bedenkingen achteraf? Woensdag was ik boven in de boekendozen gaan neuzen en had die ene doos toch wat te zwaar gevonden …

Na verder nadenken kon ik me nu echt niet herinneren of de eerste symptomen, die ik eerst niet aan deze situatie had gelinkt ook had gekregen na het verplaatsen van volle bananendozen met boeken. Want maanden geleden had ik in die heup wel eens een paar dagen een prikkerig gevoel als had ik op een speldenkussen gelegen. Zou het?

Dan zou ik niet alleen het plezier van het wandelen maar ook van de boekenmarkten kwijt zijn. Hoe meedogenloos!

Neen, ik had geen zin meer in hopen. Ik had geen zin meer in afwachten. Ik had geen zin meer in het ongewisse. Ik had geen zin in een doktersbezoek maar maakte toch een afspraak.

Gisteren om kwart voor twee …