Het begon op te vallen en het begint me te storen.

“Everyday” en “Boni” zijn huismerken van Colruyt en laat nu precies van de eerste een paar producten niet meer voorradig zijn en blijkbaar niet meer worden.

Het begon met het flesje dissolvant waarvan de bodem in zicht kwam. Niet dat ik het voor mijn nagels gebruik, maar een hardnekkig kleeflaagje van een etiket is er ook mee op te lossen.

Die van “Everyday” was er niet, de duurdere merken wel. Ik kocht er geen en wachtte … en wachtte … in die mate dat iemand van Colruyt zelf me aanried om eens bij Kruidvat te gaan kijken.

Het volgende was de schoonmaakazijn, die bracht ik wél mee van het duurdere merk, maar dat ga ik niet weer doen.

Ik zocht beide artikelen op op de website van Kruidvat, vond ze, maar vond ze ook bij Action. En als het toch over goedkoop gaat, bij Action waren ze goedkoper.

Zouden we? Of zouden we niet? Rekening houdend met de perikelen die we daar al meemaakten en het gevoel van de ezel die zich dan wel twee keer, maar geen drie aan dezelfde steen zou stoten, zouden we al eerder geneigd zijn om daar niet wéér onze hand op een leeg nest te leggen.

Maar ach, Action en Kruidvat zitten daar toch samen en we gingen.

Wonder boven wonder! Bij Action vonden we zowel de dissolvant als de schoonmaakazijn. Wij waren content.

Maar om nu de vergelijking met die ezel verder te zetten … We scanden de artikelen, we betaalden met de telefoon, maar dat poortje wou me daarna niet doorlaten. Ik wou daar even mijn brute force tegen zetten, toen Luc zei dat ik eerst het kassaticket moest scannen om dat te openen.