Na een lange autorit

-die wat werd opgevrolijkt door google maps die ons ineens van de B236 wegstuurde om 6 minuten te winnen. Maar wat die winst ons gekost heeft is niet te geloven. Zigzaggend van dorp naar dorp en met een constant concentreren op dat schermke was er niet veel plezier aan-

kwamen we toch exact op de berekende tijd op onze bestemming aan. De Brasserie zou open zijn vanaf 13u en wij zouden daar gaan lunchen.

’t Is maar dat ge ’t weet!

Er was iemand achter de bar en ook in de keuken was bedrijvigheid.

Veel volk was er niet. Een kleine uk brabbelde iets tegen mij maar ik verstond hem niet, waarop de grootmoeder -denk ik- me vertelde dat ze uit België kwamen. Waarop ik antwoordde: “wij ook” en “nu net” en “en nu gaan wij iets eten”.

Waarop ze vroeg: “Kan je hier eten ook?”

Het antwoord lag volgens mij gewoon voor de hand maar op dat moment was ik wat te suf van de rit om het absurde van de vraag in te zien, maar ik heb gewoon “ja” gezegd en we hebben met de app besteld.

Wij bekijken alles altijd op voorhand, de kaart van die Brasserie staat zelfs op internet en als je geen internet gebruikt kan je het toch nog altijd aan de mensen vragen die daar bezig zijn want iets te drinken hadden ze dus wel besteld.

Ze hebben er niet gegeten. Wij wel. En daarna voelde ik me helemaal niet suf meer.