Luc kwam met de vuurvaste glazen kom de eetplaats in en die gleed uit zijn gehandschoende handen, kletterde op de grond en versplinterde in vele stukken. Het spijtige aan de zaak was dat de bonen, voor het middageten, er ook nog in hadden gezeten.

“Net zoals die keer met de spinazie” sakkerde hij, maar dat is lang geleden.

En ja, we aten dan maar zonder groenten. “Die arme bonen” dacht ik.

Een dag later, loop ik met het lege glas naar de eetplaats en wil het op de eettafel zetten en blijf met mijn duim in mijn haar hangen. En met veel gekletter slaat dat glas tegen de grond en steekt Luc zijn hoofd tussen de deur van de keuken. “Het kleine Ikea glas” zeg ik.

Ondertussen is de vuurvaste kom vervangen door drie andere exemplaren, want ja, Luc wil op zeker spelen.

Het drinkglas echter niet. Wat doen een mens nu met één glas van een reeks? Er uit drinken natuurlijk, maar het hoeft echt niet vervangen te worden.

Vervelend aan ouder worden is dat je alles laat vallen … behalve wat je wil weggooien.

Dat lijkt dan wel aan je handen te plakken of statisch geladen te zijn.