Gisteren naar Fata Morgana gekeken. Het leek ons wat in de stijl van “Eén tegen allen” met Toni Corsari van vroeger. Alleen was Toni Corsari minder irritant dan Sergio.

mske is precies in een romantische bui. Ze vertelde net aan Slow dat ze een paar films nog eens wou terugzien. En toen bedacht ze ineens dat het wel erg romantische dingen waren, zoals “Moonstruck” met Cher en Nicolas Cage en “French Kiss” met Meg Ryan en Kevin Kline.

Maar onmiddellijk daarna dacht ze dan weer aan “Thunderheart” met Val Kilmer en Graham Greene, de film die ze absoluut wou kopen in een tijd toen “absoluut” nog bestond.

mske is nu niet meer zo gebonden aan hebbedingen, al overweegt ze toch terug om er eens naar uit te kijken.

Indertijd was hij enkel te verkrijgen op DVD en omdat Ex en mske geen DVD hadden was hij eens ultra slecht opgenomen op video.

“Thunderheart” is nu niet bepaald een romantische film.

Soms heb je bepaalde herinneringen aan vroegere programma’s en als je die dan later terug ziet dan denk je van: “was dat alles?

mske heeft dat ook. Meestal vallen die dingen dan tegen en vraagt ze zich af wat voor smaak ze dan vroeger wel moet gehad hebben.

Gisteren echter kwam het onderwerp Duitse komieken ter sprake en mske had een herinnering aan een programma dat “Nur für Busse” heette en ze begon er over, maar Slow kende het niet. mske had daar toentertijd zo mee gelachen.

Ze had dat ooit al wel eens proberen terugvinden, zonder resultaat maar nu ging ze het nog maar eens proberen. Deze keer vond ze hem, dank zij een artikeltje dat door iemand anders geschreven was. Het is twintig haar geleden en mske zou het nu wel eens willen terug zien om te weten of ze er nog mee zou kunnen lachen.

“In onze straat …” zei Stina uit “Vi på Saltkråkan” telkens iemand anders iets vertelde.

We hebben nogal sterk de indruk dat er véél mensen zijn voor wie het leven beperkt blijft tot hun eigen straat.

“Tof” zei mske “dinsdag is het Copycat”. Zoneke en Slow keken raar. En Zoneke dacht zelfs dat mske de verkeerde film voor had. Maar neen hoor. “Se7en” en “Silence of the Lambs”, daar moest ze niet van hebben, maar Copycat vond ze indertijd niet slecht.

En voor de eerste keer vond ze iemand die net als zij over “Se7en” dacht, want Bollie zei: “het einde van die film verknoeit alles”.  Net wat mske er ook van vindt.

En dus gaat mske straks naar Copycat kijken … tenminste als ze terug kan vinden op welke zender ze die geven en ook nog hoe laat.

Bij het opzoeken kwam ik een foto van Manko Kapak tegen. Hij is één van de eerste herinneringen die mske heeft aan de TV.

Erg veel herinnert mske er zich niet over, enkel deze man, die met zijn armen overeen iets vertelde.

En ondanks dat mske maar 4 of 5 jaar oud was heeft ze hem toch niet vergeten. 

Ze heeft het boek trouwens ook.  En later heeft ze de geschiedenis er rond opgezocht.

Prachtige jeugdfeuilletons hadden ze toch indertijd.

Alles wat leuk was moet aangepast worden ten dienste van de kassa. Nu moeten de Mainzelmannekes er ook al aan geloven.

Zus was indertijd nogal gek op op deze figuurtjes.

Nu vindt mske dat die ventjes van nu er meer uitzien als de huidige ettertjes …

Vermits mske een voorkeur heeft voor Engelse politie feuilletons houdt Slow de TV strak in het oog.

Gisteravond echter was er een Amerikaans. Hm! Ervaring leerde mske dat die Amerikanen altijd veel gewelddadiger zijn terwijl ze minder oog hebben voor de finesse, maar ze hebben dan toch samen naar dat feuilleton gekeken.

En jà hoor. Een bende overvallers maakt het de winkeliers zuur en doodt voor de kick, een politieman gaat ondercover en wordt neergeschoten. Dat waren de eerste 5 minuten, inclusief de begingeneriek. Dan volgen 40 minuten afwachten in de kliniek, zich afvragen wat ze wel aan de pers moeten zeggen aangezien de neergeschotene zwart was en de schieter blank, wat over en weer geleuter over deze kwestie, de dood van de man en nog meer geleuter want nu heeft die blanke, de zwarte politieman gedood en niemand weet precies wat er gebeurd is.

De laatste vijf minuten, eindgeneriek incluis, rijden de twee makkers van de dode in een auto, horen een oproep, flitsen die winkel binnen, schieten de twee daders neer; ene is dood en de andere floept er maar ineens tussen dat ze op die agent geschoten hebben.

En toen dacht mske aan vroeger, toen ze naast de Engelse ook graag de Duitse Krimi’s zag en tot haar ontsteltenis kon ze niet op de naam komen van die ene … en ze dacht en dacht en Slow noemde alle bekende op zoals: “Tatort”, “Der Kommisar”, “Ein Fall für Zwei”, … en mske schudde maar neen, neen, neen …

Vanmorgen dacht ze er nog even aan en toen is ze toch maar aan de slag gegaan om die ene te vinden, de Duitser! En hier is hij. Het heeft veel moeite gekost, maar mske wist dat ze de naam zou herkennen als ze hem zag.