Fototoestel – Wizzewasjes

Blijkbaar voel ik me niet zo slecht in het varkenshok, ik blijf er namelijk mee bezig. Toen ik met die varkensrijmelarij doende was en zuchtte: “Poeh! Welke uitgelichte afbeelding ga ik daar nu weer bij zetten” antwoordde Luc, ondanks dat het niet vragend bedoeld was, met: “Moet je nog varkensfoto’s hebben?” en dat deed een belletje rinkelen.

Plots herinnerde ik mij ons bezoek aan Bokrijk van lang geleden, waar de varkens zich in volle buitenlucht te goed hadden gedaan aan modderbaden. Na enig opzoeken vond ik dat dat 24 september 2017 was geweest en ik herinnerde me ook dat ik nooit iets met die foto’s had gedaan.

Dat deed ik dan maar bij de update over de verloren en teruggevonden villanelle. Een paar van de andere foto’s gingen oudere logs opsieren, maar er waren er een paar waarvan ik het sunne vond om ze in de vergeten verleden tijd te gaan plaatsen, zeker die ene die me deed denken aan de uitdrukking: “Zo dom als het achterste van een varken”.

Eigenlijk ken ik het als: “Zo dom als het gat van een varken” en Luc als: “Zo lomp als het achterste van een varken”.

(Lees verder onder de foto)

Het verschil in dialecten is soms verwonderlijk, want in Lucs dialect betekent lomp ook wel dom.

Verder is er de evolutie in de taal. Waar wij oorspronkelijk “gat” gebruikten, mocht dat later niet meer. Het werd achtereenvolgens zitvlak, achterwerk en achterste. Billen gebruiken wij sowieso niet in die betekenis, denk ik.

Toen mijn dochter de eerste keer het woord “kont” gebruikte in mijn nabijheid was ik waarlijk in choc, want dat was maar pas een lelijk woord. Later merkte ik op dat het bij Nederlandse collega’s wel degelijk ingeburgerd was.

Het is dus normaal, er is niks verkeerd mee, maar toch krijg ik het niet gezegd … gelukkig wel geschreven.

Toen een hele poos geleden, in de linker kolom een pootje opdook bij een postje over het dreefke besloot ik dat we in de aankomende lente nog maar eens die richting zouden uitgaan om er een foto te nemen.

Het dreefke is eigenlijk helemaal geen dreef maar een rustige macadamweg met een rij bomen ernaast. Het mooie is dat je hier van boven op de berg zowel “het dreefke” in de verte kan zien en dat je ook het andere, in Overwinden, op een hoogte ziet staan.

Vorige zaterdag was een uitgelezen gelegenheid om onze stapschoenen terug aan te trekken. Jammer genoeg waren we wat stil gevallen. Reden genoeg met de winter, de schouder en de goesting. Hoe dom toch.

Het tochtje is acht kilometer lang en ondanks het feit dat we er geen last van ondervonden, voelden we wel dat we te lang hadden stilgezeten. Alhoewel? Stilgezeten? De evenementen kan je nu niet echt stilzitten noemen. Maar goed, we leerden er uit dat we in de toekomst, winter of geen winter, goesting of geen goesting, toch maar moesten doorzetten.

Zoals gezegd, de routine was er uit. Ik had mijn gsm vergeten op te laden, gelukkig zat de powerbank vol en ook het fototoestel had maar een half gevulde batterij.

De eerste die we tegenkwamen was er ene die uit zijn slee gedonderd was toen hij na Kerstmis huiswaarts keerde. Zijn binnenwerk lag verspreid over de weg en zijn trieste restanten.

Verder waren andere restanten ook nog talrijk aanwezig. De overvloedige regen had de plassen goed gevuld dat het kleine zeetjes waren waar we langs moesten. Langs, jawel, zo een beetje evenwichtsoefeningen op de smalle richels die overbleven van de berm.

Het dreefke was opgekuist. Geen foto’s te nemen van rommel. Ik besloot er dan maar een foto van rommel bij te zetten van een andere wandeling, eentje in Zoutleeuw van het begin van 2015.

Achteraf gezien had ik het indertijd helemaal niet over rommel en afval, maar wel degelijk over tuinafval en etensresten. Die waren er nu ook wel. Jammer genoeg paste die van Zoutleeuw dus niet helemaal in het plaatje. Ik heb het dan maar anders opgelost.

De Runtastic deed het, in tegenstelling van wat ik verwachtte, terug correct. Ik had wel opgezocht wat de reden kon zijn, zo na een update, had een futiliteit gevonden, waarvan ik dacht dat het niet zou helpen. Maar volgens mij werd hij weer bijgewerkt, want bij de twee eerste kilometers verwittigde Julia(?) me over het aantal afgelegde kilometers en de tijd dat we er over hadden gedaan.

Ik was na de wandeling dan ook vooral blij. Yep! En dat omdat we er eindelijk terug aan begonnen zijn, dat de Runtastic niet afgevoerd moest worden maar weer funtastic was en ook met mijn nieuwe compagnon, het fototoestel, al zal ik nog moeten wennen aan dat gewicht rond mijn nek.