Toen ik was jong en schoon … vond ik de beleefdheidsvorm van de Fransen tegenover mij redelijk overweldigend en hoe vaak ik ook zei dat ze mochten tutoyeren, ze deden het niet.

Bij de Duitse vrienden ging het er aanvankelijk ook nogal op beleefdheidsvormige wijze aan toe, maar zij tutoyeerden mij voor ik dat bij hen deed, maar dat lag aan de vervoeging van de werkwoorden die me bij “Sie” gemakkelijker in de mond lagen dan bij “Du”.

Ze doen het nog, de Fransen en de Duitsers, al zijn de vrienden van vroeger met de Noorderzon verdwenen en vind ik het nu wel prettig dat ze het doen. Ik ben er oud genoeg voor.

Hoe dat nu in onze Lage Landen zit -en daar ga ik even van zuchten- dat lijkt wel in de trant te zitten van de Maria-vererende en er wordt gejijd en gejoud dat het een lieve lust is en dat komt meestal nogal betuttelend over.

Ik vond het dan ook een verrassing toen ik ooit in Friesland door een paar tijdelijke collega’s met “U” werd aangesproken.

Hoe het verder in Nederland is gesteld … geen idee. Moet ik dat weten? Eigenlijk niet neen, maar het is wel een gat in mijn verslag over hoe het er in de buurlanden aan toegaat.