Dat ze het vroeger zo nauw niet namen met ons private leven losten ze op door ons te vragen om telkens cookies te accepteren of niet.

Ze hebben het zo ver gekregen dat het een hoogst enerverende bedoening werd en ik dan maar, zoveel mogelijk, alle cookies weiger.

Maar pas op! Als je het dan nader bekijkt ben je nog gefopt. Bij meerdere websites krijg je dan een ellenlange lijst van cookies die je niet wil, maar waar er toch een onderdeel aangevinkt blijft: het gerechtvaardigd belang. En van dat gerechtvaardigd belang wordt niet verder uitgelegd wat het inhoudt, je krijgt enkel te lezen dat het gerechtvaardigd is.

Ik vink ze dus allemaal uit. Gelukkig doen niet alle websites mee aan dat gerechtvaardigd belang. Of … ze doen het stiekem.

Ik vind het nogal pedant om in mijn plaats te gaan beslissen wat gerechtvaardigd is.

En wat te denken over het meest verse koekjesbericht dat ik onder ogen kreeg? Zo twee dagen voor de geplande datum van dit bericht, dat al een hele tijd zwevend was, krijg ik te lezen dat google komaf wil maken met cookies.

De vraag die men zich daarin stelt is of het er werkelijk om gaat om de private levenssfeer van de mensen niet te schenden of dat het geen uitgekookte zet zou zijn waarbij Google het monopolie over die advertenties krijgt¹.

Enerzijds denk ik: “Eindelijk”. Anderzijds denk ik: “Nog efkes de kat uit de boom kijken. Ik heb namelijk Chrome op de telefoon en Firefox op de laptop en daar heb ik een adblocker.

En zo houden we onze hersenen wakker en actief.