We waren zestien en zaten in de les toen één van ons ineens voorover stuikte op haar tafel en roerloos bleef liggen. Eerst schrokken we ons allemaal dood, bij manier van spreken. Maar toen werd het eerder een akelige stilte. Ze was buiten westen. Er was geen paniek, enkel een enorm gevoel van hulpeloosheid.

Ze werd uit de klas weggedragen en afgehaald door familie. Later hoorden we dat ze met een ziekenwagen was weggevoerd en dat ze hersenvliesontsteking had.

Wij kregen geen antibiotica, géén van ons. We hebben enkel de mededeling gekregen dat we het thuis moesten vertellen.

Onze klasgenote heeft het overleefd omdat ze er zo snel bij waren, maar ze is nooit meer dezelfde geworden. Ze is gestopt met school omdat ze het niet meer aankon.

Uiteindelijk heeft ze, naar wat me werd verteld, verder praktijklessen genomen en heeft toch een goede job gevonden.

Het nieuws¹ was even een stap terug naar iets van lang geleden.