Het is lang geleden dat ik, met een klein Zoneke, het beu werd dat ik hem met hele dagen moest achterlaten. Dochter was op komst, al wist ik toen nog niet dat het dochter was. In elk geval, ik gaf mijn ontslag. Er waren wel meerdere redenen waarom ik daar weg wilde, maar soit. Ik ging kindjes van anderen opvangen en dat beviel me best, ook toen dochter geboren was.

Nu ja, om een kort verhaal lang te maken, op zeker ogenblik waren alle moeders zwanger en zocht ik een oplossing voor tijdens hun bevallingsverlof en kon halftijds aan de slag omdat, jawel, in de firma ook iemand op bevallingsverlof ging.

Perikelen over zwangerschap … wat lijkt dat lang geleden.

In elk geval nadat alle kinders geboren werden, kon ik halftijds bij de firma blijven en deed dat.

Wat ik toen te horen heb gekregen. Ze hebben het nu over bagger op sociale media, ik kan het eigenlijk ook niet anders noemen.

Ze noemden me stom omdat ik voordat dochter geboren was mijn werk had opgezegd en zo al vier maanden loon en wat nog allemaal door mijn eigen neus had geboord. Ik zei het al, ik had mijn redenen.

Ze noemden me gek dat ik op de “joengelen” van een ander ging passen omdat die alle kinderziektes zouden binnenbrengen.

Maar het domste dat ik deed was halftijds gaan werken en dat in een tijd dat dat nog niet echt ingeburgerd was. Want, was de argumentatie, daar zou ik later spijt van krijgen als ik op pensioen ging. Dat pensioen was toen nog erg ver weg en ik maakte me er geen zorgen over.

Daarin werd ik wel gesteund door mijn toenmalige echtgenoot die me verzekerde dat dat helemaal geen kwaad kon. Zijn pensioen zou wel hoog genoeg zijn voor ons beiden.

Mijn reactie op al die negativiteit was steevast: “Als ik op pensioen ga zal er wel voor gezorgd worden dat wij een spuitje krijgen” en daarop werd meewarig geschuddekopt al was ik het onnozelste schaap uit de kudde.

Ik ben op pensioen, ik heb geen dik pensioen. Ben ik een sukkel? Neen. Zal ik geen sukkel worden? Dat kan. Maar dat kan ook voor anderen die het breder hebben. Als je ziet hoe de tijd van nu evolueert is er niet echt zekerheid.

En dan lees ik de artikels over ouderen die levensmoe zijn. Die moeten, met hun afgerond leven, toch de kans krijgen op euthanasie¹. En ik zeg: “Voilà! Daar zijn ze er mee, de eerste stap is gezet!”

Het is natuurlijk nog niet zo ver, maar ik weet hoe het er hier al meer aan toeging. Iets dat eerst mogelijk wordt gemaakt, wordt later verplicht. En bovendien, wat een discriminatie is me dat! Dat men spreekt over het recht op euthanasie voor iedereen, ja, dat zou ik nog ergens kunnen begrijpen. Minder zelfmoorden en mensen die onder een trein springen, … maar neen, alleen de ouderen.

En blijkbaar wordt er nog over gepalaverd al geven de media geen uitgesproken mening van de partijen en zit er een zekere nuance in de berichtgeving²⁺³, maar ja, de verkiezingen zitten er aan te komen natuurlijk.