Enkele jaren terug beloofden we Amke en Ella om eens naar Mini-Europa te gaan. Toen kwam het dreigement. Rond Kerstmis zou er een aanslag komen in de buurt van het Atomium. We besloten om dat plan maar even op te bergen.

Nu was het terug ter sprake gekomen en Amke en Ella verheugden zich er op.

Nadat die school uit Halle besloot om niet naar Brussel te gaan voor een schooluitstap en één of andere dat angst en domheid noemde -stel je voor dat ze die uitstap wél doen en er gebeurt iets, hoeveel van die ouders zouden er geen rechtszaak aanspannen- besloten we dat wij daar niet voor thuisblijven. Vandaag zouden we naar Mini-Europa gaan.

We zochten de site op om de tickets te bestellen. En wat blijkt? Mini-Europa is gesloten t.e.m. 13 maart 2015.

Gisteren zaten we hier op een pakske te wachten.

Je kent dat wel, je bestelt iets en dan kan je dat volgen via track & trace. Daardoor wisten ze dat dat gisteren zou komen. Eigenlijk was er eerst voorzien dat het op tweede kerstdag hier zou zijn, maar track & trace zijn van gedacht verandert.

Dat pakske zou twee werkdagen onderweg zijn. Dan vraag je je misschien af waarom we zo een pakske op de dinsdag voor Kerstmis bestellen.

Awel, de uitleg is simpel. Enkele maanden geleden wilden we iets bestellen, maar Querida had bij die firma ook iets nodig. Maar dat voor Querida was niet in stock. Er was een wachttijd van 18 weken. En samen bestellen is geen transportkosten betalen.

We hielden het goed in het oog. De wachttijd vorderde maar langzaam.

Nu was dat gezochte artikel ineens in voorraad, vroeger dan voorzien. We wisten het wel dat Kerstmis een stoorfactor zou worden voor pakskes die dienden afgeleverd te worden. “Maar” zo dachten we “laat het ons maar bestellen”.

Dan waren we zeker dat we het tegen nieuwjaar hadden en bovendien, wie weet of het daarna nog te verkrijgen zou zijn en hoe lang het dan weer zou duren eer het terug in voorraad was

Gisteren morgen stond er bij track & trace te lezen dat het onderweg was met de pakkettenchauffeur. Op de middag stond dat er nog steeds.

Ze kwamen om 16.25u, ondanks ze bij een vorige gelegenheid verteld hadden dat ze in deze regio altijd iets na de middag leverden. Maar het was dan ook razend druk, zegden ze.

We hadden eigenlijk wat anders gepland om met Amke en Ella te gaan doen, maar ach kom, ze hadden toch opgeroepen om thuis te blijven met die sneeuwval.

Na, wat je in elk geval een vredige en rustige kerstdag onder ons beidjes kon noemen, zal het vandaag iets minder rustig maar daarom niet minder kerstfeest zijn.

Zoneke was gisteren aan het werk. Zodoende komen hij en Querida vandaag en ze brengen Amke en Ella mee. Die beide laatsten blijven dan tot volgende week ergens. De planning is al volzet.

We zullen maar eens met de laatste voorbereidingen gaan beginnen.

Het is toch wel erg dat de veralgemening zegt dat vrouwen zo moeilijk doen bij het winkelen. Daar heb ik geen last van, of eigenlijk wel, alleen zit het hier lichtjes anders. Het is Luc. Mijn haar gaat al een paar mm omhoog als Luc maar iets nodig heeft.

Nu weer. Zijn broeken voor de evenementen vertonen sleet. We zouden dus gisteren van de gelegenheid gebruik maken, voor we Amke en Ella haalden, om in Leuven eens wat winkels te gaan bezoeken.

Er werd regen gegeven, we gingen niet. We gingen wel naar een andere winkel waar we nog nooit waren. Er waren meerdere broeken maar er scheelde wel altijd iets aan: te dun van stof, te dik van stof, te stijf, te flodderig, te weinig zakken, de zakken konden niet dicht, in die zakken kon niets in … of ze leken te erg op broeken die echte stielmannen dragen.

Wat hij zoekt houdt ergens het midden tussen gekleed, sportief maar handig om je waardevolle spullen in bij te houden en eventueel nog enkele benodigdheden voor de evenementen.

Ik heb die gevonden, voor mij. Niet echt elegant of damesachtig, maar oh zo handig en wel in de Offerandestraat in Antwerpen. Maar daar kan Luc niet terecht. Daar zijn ze allemaal te klein voor hem.

We gaan dus straks naar een winkel waar hij enkele jaren geleden toch t-shirts en een jas vond die zijn goedkeuring konden wegdragen.

Duimen mag …

Stel je voor dat je naar de winkel vertrekt en je vergeet de sleutel van de achterdeur te halen. Ondertussen krijg ik iets zodat ik de voordeur niet kan openmaken. Dan lig ik daar dood te gaan terwijl jij voor de deur staat en niet binnen kan.

Dat is toch een serieuze voorstelling? Of niet? Wel alle drie: Amke, Ella en Luc hebben de slappe lach gekregen.

“Mooi hoor!” zei ik “lachen als ik dood ga”. “Ja maar oma” zei Amke ” je zegt dat ook zo grappig”.

Voordeel van geen intonatie te kunnen weergeven bij iets dat geschreven is, is dat je grappige zaken serieus kan voorstellen, het nadeel is dan weer dat mensen het ook serieus gaan nemen.

Bovenstaande was een argument in een overleg over welles/nietes. Het zit namelijk zo:

We hebben drie sleutels van elke deur van ons huis, dat betekent drie van de voordeur, drie van de achterdeur, drie van de keuken en drie van het kot. Wij zijn dus goed voorzien van sleutels.

Van die van de achterdeur heeft Luc er één, ik ook en de derde dient gewoon om die deur af te sluiten als we thuis zijn, zodat we niet telkens verplicht zijn om onze eigen sleutelbos erbij te halen.

Die van de voordeur? Dat zat lichtjes anders. Ik had er één van en er dient er één om die deur af te sluiten als we thuis zijn, zodat we niet telkens verplicht zijn om onze eigen sleutelbos erbij te halen.

Neen, dat is niet juist, dat moest zijn: zodat ik niet telkens verplicht ben om mijn eigen sleutelbos erbij te halen. Want die derde hing tot voor het argument niet aan Lucs sleutelbos, maar zat verborgen ergens buiten zodat Zoneke binnen zou kunnen als dat nodig was.

Dat liep allemaal vlot zolang we geen auto hadden, maar nu, nu Luc soms naar de Colruyt rijdt en de auto hier voor de deur parkeert moest ik telkens opletten zodat ik hem binnen kon laten.

Bovendien las ik onlangs dat verzekeringen niet meer zouden betalen bij diefstal als het raam op kiep stond. Wat zouden ze dan zeggen van een sleutel die ergens buiten ligt?

Vorige week zondag, in de auto, met Amke en Ella achterin en na herhaaldelijk in- en uitstappen omdat Luc nog één en ander vergeten was, opperde ik dat hij die derde sleutel zou nemen en dat we gewoon een sleutel van de keuken definitief aan Zoneke zouden geven.

Luc had bezwaren. Hij vond het niet kunnen dat Zoneke dan respectievelijk het koerke, de keuken, het buro en de gang naar de voordeur door moest, afstand die eigenlijk net dezelfde is als wanneer hij de sleutel zou nemen en terug via de straat rond het huis lopen.

En dat voor die enkele keren per jaar dat Zoneke hier binnen moet zijn als wij er niet zijn.

Ik had nog even de thermoskan moeten vullen, zodoende kwam ik als laatste aan tafel.

“Pas op voor vliegende …” begon Luc toen de pot choco die net op dat ogenblik over tafel zweefde, ineens Amkes hand losliet en te pletter stortte op de hard kunststoffen broodplank. Dat gaf me daar een knal vanjewelste en ik vreesde even dat we de choco overal van de muren zouden mogen schrapen.

Dat was niet zo. De pot was heel gebleven. Het was de broodplank die met een oorverdovende knal een hoek van ongeveer anderhalve centimeter weg had gekatapulteerd.

“Ik zei dus” begon Luc opnieuw “dat je moet oppassen voor vliegende chocopotten”.

Blijkbaar had hij even ervoor, de pot choco de andere richting zien uitkomen toen Amke die pot, over de tafel, aan Ella aanreikte en die pot had, omdat Luc net plaatsnam, Lucs hoofd geramd, waarna reanimeren nog net niet nodig was geweest.

“Hoe komt die pot choco nu te vallen?” vroeg ik Amke. “Die viel gewoon uit zijn deksel” antwoordde ze, waarop we met ons drieën samen ineens richting Ella keken.

Die zat echt wel schuldbewust te wezen.

Er zijn te weinig weekends in oktober. Het eerste ligt al achter ons, het tweede is aan de gang. Dat gaan we gebruiken om één en ander aan nodig en minder nodig gerief van eigenaar te laten wisselen … mits betaling natuurlijk. We zijn nog van de generatie die leerde: “van een ander zijn eigendom blijf je af”.

Maar dat is een ander verhaal. We hadden het over die weekends van oktober. Amke en Ella komen namelijk elke maand een weekendje naar hier en dat wordt nu passen en meten. Dit weekend past het al niet voor Bollie.

Voor volgend weekend ligt hier een uitnodiging. Ik werd uitgenodigd voor een gratis buffet, Luc moet betalen.

Het weekend daarna, het laatste van oktober, is Amke jarig en is er bij Bollie thuis een verjaardagsfeestje.

Luc en ik hebben even de hoofden bij elkaar gestoken. We gaan dat gratis buffet aan ons laten voorbijgaan en Amke en Ella halen. Waarom? Er zijn een paar goede redenen.

Eerst en vooral gaan Amke en Ella zo een beetje voor. En verder staat er in die uitnodiging ook nog:

Wij beschouwen het als onze plicht u zo goed mogelijk te informeren.

Dat buffet is dus een soortement lokmiddel.

En dan moeten we nog ergens een datum vrijhouden om met Zoneke en Querida te gaan eten. Ja, nu mijn verjaardag toch al een poos voorbij is, kan ik ongestoord vertellen dat hij er geweest is. Querida verjaarde dan precies één dag voor mij. Dat etentje hebben we nog tegoed en hebben we maar mooi vastgelegd op de 24ste.

En november? Daar wil ik zelfs nog even niet aan denken.