Vorig jaar had Sinterklaas hier zo bij het speelgoed en het snoepgoed nog wat ander spul gebracht waaronder een doorzichtig plastic kokertje met felgekleurde elastiekjes in.
mske had gezegd: “om de hoop groter te maken”.
Zegt Amke, terwijl ze mske strak aankijkt met een blik van je-weet-wel-wat-ik-bedoel”: “oma, als je Sinterklaas nog eens ziet, wil je hem dan eens zeggen dat onze elastiekjes op zijn”.
Dat zei ze, Amke, van toen bijna tien.
Ze keek en wees want
op de peecee waren foto’s te zien.Al klikkend in het album gekomen
Kleine meisjes op
Foto’s al lang geleden genomenWas zij dat nu? Of was het haar zus?
Of oma dat nu wist?
Maar schattig waren ze toch wel … zodusHieronder zie je dan gewis
Twee oude foto’s
Van Amke die nog altijd schattig is
pske: foto’s werden toen genomen.
Vandaag wordt Amke 10! Het feestje hier is voorbij! Het kadooke is ook al in de sjakosj, maar verjaardagswensen en dikke kussen en knuffels kunnen er altijd bij!
Ze waren mskes vrienden niet toen mske kind was, maar hier volgt zo een beetje wat mske er van weet en wat ze er over denkt. Een beetje zoals zij het ziet dus, opgemaakt uit alles wat er vroeger verteld of net niet verteld werd of wat ze las en haar eigen conclusies trok, of ze nu juist waren of niet.
Ooit lang geleden leefde die bisschop, die omwille van een aan hem toegeschreven wonder, ineens de kinderheilige werd.
De mensen waren arm en daarom bracht hij alle kinderen, op zijn verjaardag, een geschenk. In den beginne zal dat niet veel geweest zijn. Een extraatje voor bij de boterham of zo.
Het personage was mysterieus en onzichtbaar en kwam ’s nachts … door de schoorsteen.
Naargelang de mensen minder arm werden, werden de giftjes natuurlijk ook groter. Er kwam al eens een stukske chocolat of een stukske speelgoed aan te pas. En toen, zoals met alles, ging de commercie er zich mee bemoeien. Groter, duurder, meer en liefst met een verlanglijstje.
En toen kwam mske, in die tijd dat Sinterklaas al in de Priba kwam of op het jaarlijkse feest van de rijkswacht. Ze heeft nooit anders geweten of de man naast sinterklaas was zwart. Ze heeft nooit anders geweten dan dat dat een blanke man was die zwart was van door de schouw te kruipen. Zwarte Piet kroop door de schouw omdat hij lenig was wat een oude man als Sinterklaas helemaal niet meer kon aangezien de huizen hoger werden en de schouwen smaller.
Heeft iemand haar dat woordelijk gezegd? Ze weet het niet. Ze weet wel, maar toen was ze al iets groter, dat ze het niet abnormaal vond dat Piet achter zijn oren helemaal niet zwart was, gewoon omdat je niet zwart wordt achter je oren als je zo een muts op hebt.
Hoe meer de jaren vorderden, hoe meer die twee mske gingen ergeren. Niet op zich, maar door wat de mensen er van maakten.
Eerst liep hij zomaar over straat naar de Priba. Later liepen ze met meerderen door dezelfde straat naar de Sarma en de Priba en de Innovation en … Het werd belachelijk. mske zwoer dat ze daar niet aan mee zou doen. Als zij ooit kinderen had, zou ze het terug mysterieuzer maken.
Dat was buiten de schoonmama gerekend, die niet kon zeggen dat ze iets niet wist en die maar uit haar nek zat te kletsen dat ze hem had ontmoet en dat hij weet ik veel wat had staan vertellen.
mskes kinderen werden groot. mskes kleinkinderen … nu ja.
Jaar na jaar duikt die discussie weer op. En ze blijven doof voor de meest logische uitleg. Die willen ze niet horen. Integendeel, dit jaar gaan zelfs de VN er zich mee bemoeien.
Hebben we daar iets op tegen? Natuurlijk niet, het is nu eenmaal de belangrijke taak van de VN. Maar of het belangrijker is dan voodoo en heksenjachten in andere continenten? Dat weet mske nog zo niet. Daar kunnen doden bij vallen en Zwarte Piet? Die lijkt enkel een paar mensen aan hun ego te kwetsen. Maar door hun roeren in het jaarlijkse kinderfeest vestigen ze er nu precies nog harder de aandacht op.
Momenteel staan de kranten er vol van, het ene bericht al belachelijker dan het andere.
En dan kan Bart Peeters zich toch ook niet meer onbetuigd laten. Dat was te verwachten. Zwarte Piet is namelijk een stuk van die man zijn inkomen.
Nu gaat ook Jozef De Witte vertellen dat er “Debat” nodig is bij oude volksgebruiken. Hoe over het (witte) paard getild. Net zoals ze indertijd de film “Tootsie” aan travestieten gingen linken, haalt hij er racisme bij omwille van een zwart geverfde man (of vrouw blijkbaar). Zou het goed geweest zijn mocht zwarte Piet zich niet zo zwart maken? Zou er dan geen gemor komen over uitsluiting van anderen?
Misschien ware het te wensen, of toch niet, dat er inderdaad een verbod komt op Sinterklaas. Dat zou enkel impact hebben op de televisie-uitzendingen en de publieke optredens in allerhande winkels. Ze kunnen dat namelijk wel verbieden maar niemand kan verhinderen dat Sinterklaas op 6 december rondrijdt en wat dan ook door de schouw laat glijden, of het nu een man of speelgoed is.
De flikken zullen nogal werk krijgen om die twee bij hun schabbernak te vatten!
Dat denkt mske er van.
Ze zijn toch wel erg verschillend, Amke en Ella.
Als mske zo ’s avonds op de kamer gaat kijken of alles in orde is, ligt er in het ene bed eentje muisstil, op haar rug, mond licht open, zodat mske soms gaat kijken om vast te stellen dat ze heel licht ademt.
Ondertussen zijn, in het andere bed, alle spoken los. De lakens dansen en woelen als leiden ze hun eigen leven. Dat doen ze enkel niet als ze uit het bed gevallen zijn door al dat gewroet en ze stil op de grond liggen wachten tot mske hen terug op bed legt over het woelende slapende Amke.
Het was zover! Of beter … het is bijna zover. Maar omdat, als het zover is, ze hier niet in de mogelijkheid zijn, hebben ze maar gedaan alsof het al zover was.
Ze vierden Amke’s verjaardag al op vrijdagavond met inbegrip van het beloofde fototoestel.
De geplande uitstappen vielen echter in het water, want op zaterdagmiddag ging Ella ineens koorts maken en werd alles afgeblazen. De voorziene pannekoeken natuurlijk niet. Die werden wel gebakken en opgegeten. Dat Ella er maar twee één van op at, wijst natuurlijk op iets dat aan het broeien is.
Amke’s verjaardag wordt echt wel een gebeuren in afleveringen op deze manier. Dit wordt dus zeker nog vervolgd.
mske kent het raadsel al heel lang. Ooit had de non in de school het voorgelegd. Het gaat als volgt:
Om één of andere rede die de man wel zelf zal begrijpen, maar wij dus niet, moet een man met een wolf, een geit en een kool de rivier over. Er is geen brug en zijn bootje is veel te klein. Hij kan de wolf niet bij de geit laten, om wel te verstane redenen. En voor diezelfde redenen kan hij ook de geit niet bij de kool laten.
Hoe moet hij dat flikken? Die kool in zijn binnenzak steken of die geit een tok tegen haar koollustige toot geven, zijn geen optie.
Iedereen kent de oplossing wel zeker. Neen? Okee, hier komt ze:
Daarna kan hij zijne plan trekken, want blijkbaar is er te voet geen probleem.
Nu hebben wij zelf óók zo een raadsel. Jawel.
Wij wonen namelijk op vier kilometer van het station van Landen. Dat is een afstand die gemakkelijk te overbruggen valt, zowel te voet als per fiets en soms rijden er wel bussen … belbussen te verstaan.
Maar, als Slow en mske Amke en Ella gaan halen, dan is het te laat voor de belbus.
Dus zijn ze ooit al te voet van het station gekomen, heeft Slow al eens de twee kinderfietsen naar het station gebracht terwijl mske de kinderen zelf ging halen. Maar dat ziet hij niet meer zitten.
Hoe los je dat op? Denk aan de boer en zijn probleem! Als volgt dus:
Dat was niet afgesproken, maar vorige vrijdag regende het, zodat Slow besloot dat het toch geen weer was om Amke en mske daarin tot thuis te laten komen.
mske vindt dat geen slechte oplossing. Dus gaan ze dat terug zo doen. Alleen kan dit systeem niet gebruikt worden om de kindjes terug naar het station te krijgen en de fietsen mogen niet met de belbus mee.
Ze zaten dus met hun vieren op die trein en Ella had een presseeke. Nu bleek dat er toch geen wc-papier aanwezig was. Gelukkig heeft mske altijd een pakske papieren zakdoekskes binnen handbereik hé.
In Brugge, stapt er een massa volk op, maar een massa en die trein verlaat het station al schommelend en deinend zodat je eigenlijk al zeebenen moest hebben om recht te blijven.
“Dat is hier precies de Scheve Schuit” zei Slow en toen er drie mensen na elkaar ineens naar die wc gingen, vervolgde hij: “en Piet Piraat en zijn gevolg houden het roer niet … die zitten op de wc”.
Nu ja, van het één kwam het andere, de blonde jongen kwam terug en Amke en Ella grinnikten. Het meisje kwam terug en Slow vroeg: “hoe heet die ook weer?” op het vrouwspersoon van de ganse piraterij doelend. “Stien Struis” antwoordden Amke en Ella samen.
mske bekeek het meiske eens en zei: “dat is niet Stien Struis hoor! Dat is Stien Smal”. En joep, ze waren vertrokken, het gegiechel stopte niet meer.
Toen de donkerharige jongen terugkwam zei Slow dat de boot nu wel stabieler zou gaan worden.
“We hebben ze allemaal gehad” zei Amke “alleen Berend Brokkenpap nog niet”, waarop Slow ook de naam van Berend wat ging verbasteren met het oog op het ontbrekend wc-papier.
“Dat is een zaak voor …
Tja, die kruiskes … Amke en Ella zullen zich later nog wel herinneren wat mske heeft gezegd.
Nu terug naar ons verhaal.
“Dat is een zaak voor de pret××” zei Ella, die deze benaming dus ook grappiger vindt dan de officiële. Waarop een hele conversatie begon over de pret××. De kindjes vertelden eigenaardige streken van het heerschap en mske vroeg zich af of die ooit, kind zijnde, op de veelgestelde vraag, wat hij later wilde worden: “pret××!” geantwoord had.
Maar ze zagen hem dus niet. In Brussel, het gegiechel was die ganse rit niet meer stil gevallen, zag mske iets op het perron en ze droeg daarop volgend wereldbekend gedicht voor:
Kijk, daar reed de pret××
voorbij op zijn trottinet
Hij ging er nogal van door
Maar bruin was nog steeds zijn voor
Hij zei: kan er geen wc-papier zijn
Neem ik wel een and’re trein.
Hoewel het niet bepaald stichtend is/was, moet dat zo af en toe eens kunnen, gezien de lengte van de reis en de verveling die elk moment kan toeslaan.
In dit geval dus niet. Deze treinreis zal nog lang in de herinnering blijven.
’s Anderendaags, bij het naar huis rijden kreeg Amke terug de slappe lach omdat de trein een trommelgeluid maakte: “bom, bom, bom, bom, …” En hoe sneller die trein reed, hoe sneller die bomde, tot er enkel een snelle roffel: b-b-b-b-b-b-b-b-b-b… overbleef.
Dat was dan geen Scheve Schuit maar de trommel Bombardon.
En mske vertelde over het liedje van vroeger: “J’entends siffler le train“. En natuurlijk zong mske dat zo schoon niet zodat ze hen alle drie zag denken dat ze het uit haar duim zoog.
Maar die avond hé, die avond, na vijf uur onderweg om de kindjes van Landen naar Linden te krijgen, floot die trein écht.
Slow heeft er zowaar een presseeke van gekregen.
Het valt altijd opnieuw voor. Ergens aan een trein staat een groep mensen te wachten.
mske, die niet houdt van te veel mensen rond haar, gaat dan een eindje verder staan. Dat is het signaal voor een deel van die groep om dat ook te doen, liefst in mskes buurt.
Als mske dan nog wat verder gaat, dan volgen die gewoon. En als mske dan nog wat verder gaat … zou ze gewoon àchter de trein terecht komen.
Zo staan ze dus met hun viertjes in Blankenberge op de trein te wachten. Lekker alleen, de grote groep wacht in het begin van het perron. De omroeper zegt dat de trein al een vertraging van 12 minuten heeft, nog voor hij aangekomen is.
Dat is het signaal. “Oh neen, daar komen ze” zegt Slow. mske ziet de beweging van uit haar rechter ooghoek. Dichte drommen komen hun richting uit.
Ze zegt: “wat een kuddebeesten!”
Amke zegt: “dat zijn vliegen”.
“Hoezo?” vraagt mske.
“Mama zegt dat” zegt Amke.
*Frons*
“Mama zegt dat vliegen kutbeesten zijn” zegt Amke.
Slow en mske gingen naar zee. Amke en Ella gingen mee.
Het weer was schitterend, gewoonweg schitterend.
Ze wandelden over de dijk, over het strand, in de duinen. Ze keken naar al wat er te zien was: schelpjes en beestjes en mensjes.
Toen vond Slow de koord. Ze was toch enkele meters lang. “Kijk” zei hij “een slang” terwijl hij de koord voortsleepte over het strand.
“Weet je wat je nu moet doen?” vroeg mske. “Nu moet je, telkens je mensen tegenkomt zeggen dat hij mooi moet meekomen”.
“Of dat het een brave is” zei Amke en ze lachten en lachten en hij kreeg al snel de naam “Blaffie”.
Kort daarna wisselde Blaffie van eigenaar, Slow is niet zo hondenuitlaatgezind, denk ik.
Amke had hem nu aan de lijn. En toen ging dat beest toch zo vervelend voor mske lopen dat ze toch twee keer op zijn staart trapte zeker. “Weet je” zei Slow “nu moet je heel droevig kijken en aan de mensen vragen of ze Blaffie niet gezien hebben”.
Dat deden ze niet. Ze zijn wat warms gaan drinken en hebben den Blaffie schoon opgerold, want die moest mee naar huis. Tja, Amke wou den Blaffie niet zomaar aan zijn lot overlaten … al beweerde Amke dat hij onder de tafel zat in dat cafeetje.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
