Amke en Ella zijn naar huis. Het is hier stil. Het is hier rustig.
Slow had hen ermee geplaagd. Hij had gezegd: “straks eindelijk rust” waarop hij het natuurlijk efkes helemaal niet erg rustig kreeg.
Het kan ook té rustig zijn. Dat heeft mske telkens een dag of twee als de kindjes weg zijn, dat ze zo haar draai niet vindt.
En dan komt er vandaag nog bezoek … en dat zonder draai! Amaai!
Ella laat een stuk van haar korst vallen. “Raap maar op” zegt Slow.
Ella raapt het stukje brood op en weet niet goed waar ze er mee moet blijven.
“Laat maar liggen” zegt Slow.
“Laten liggen?” vraagt Ella, terwijl ze zich bukt om het korstje terug op de grond te leggen.
Slow en mske gaan met de fiets naar de winkel. Dat is geen probleem.
Soms gaan Slow en mske eerst naar de ZjeeBee en daarna naar de Colruyt. Dat is geen probleem.
Aanvankelijk gaven Slow en mske nog tekst en uitleg vóór ze de Colruyt zelf binnen gingen en dan mochten ze hun tassen daar aan de kassa zetten. Maar die tassen staan daar zomaar in het zicht van iedereen.
Dus besloot mske: “als zij mij niet vertrouwen, moet ik hen ook niet vertrouwen” en ze lieten hun tassen niet meer achter, maar namen ze mee. Ze zorgden er wel voor dat ze telkens hun rekening van de andere winkels bij hadden.
Ergens eind vorige week, na het zwemmen, gingen Slow en mske naar de ZjeeBee. Daar hing een papier aan de deur dat rugzakken en tassen aan kassa 1 moeten afgegeven worden. mske begrijpt dat. Ze begrijpt dat winkels iets moeten doen tegen diefstal. Maar kassa 1? Daar staan die tassen onbewaakt.
mske zei: “als zij mij niet vertrouwen, moet ik hen ook niet vertrouwen” en bleef bij de fietsen, terwijl Slow snel de inkopen ging doen.
Gisteren gingen ze naar de ZjeeBee, zonder tas. Enkel Amke had haar fietstas bij waar de twee regenponcho’s in zaten. Ze heeft die gewoon mee binnen genomen.
Een gewone locker kan dit probleem oplossen of een balie waar je tenminste een bewijs krijgt dat je je tas hebt afgegeven offe …
Op zaterdag rijden ze 10km heen en 10km terug om, met hun vieren, twee uur in een zwembad te hangen.
Op zondag zeggen ze dat het gaat regenen en houden ze zich hier thuis in stilte bezig omdat het buiten te nat is.
Rare wezens … die mensen van mij!
Gisterennamiddag zijn ze aangekomen en ze blijven een week.
Slow en mske hebben dus al druk gepland.
Vandaag staat er zelfs zoveel op de planning dat ik niet weet of ze het wel allemaal kunnen gedaan krijgen.
Wie er weer hier zijn? Dat moet je toch niet vragen … Amke en Ella natuurlijk.
Zoneke heeft hen gebracht. Net op tijd om naar de rommelmarkt hier in het dorpke achter de berg te gaan.
Gisteren gingen ze niet zwemmen, ze lastten een rustdag in. Waarom? Omdat ze vandaag naar St. Truiden wilden gaan zwemmen tiens!
mske nam enkele zaken die ze nog had willen doen, maar buiten was het zulk mooi weer en de dingen die ze nog had willen doen, kan ze ’s avonds ook, bedacht ze.
Nog voor ze wat kon zeggen, vroeg Slow of ze geen zin in een fietstochtje had. Ze konden langs het containerpark vertrekken en van daar uit verder naar Racour.
En in Racour reden ze gewoon verder, de RAVeL richting Namen en Gembloux. Die heet dus officieel L147/3. Zo staat hij toch op de wegwijzerplaatjes.
Ze kwamen aan de grote steenweg richting Hannut. Eerst wou mske die even nemen omdat ze dacht dat daar misschien wat verder de andere RAVeL, de L127 overstak, zodat ze een toerke konden maken. Maar aangezien ze dat niet zeker wist, wou Slow liever rechtdoor.
Ze reden nog een heel eindeke en toen draaiden ze gewoon terug. Het paadje was er mooi genoeg voor. Slow wil nog eens terug, naar Hannut trouwens ook, hij wil al die oude stationnetjes op film vastleggen. Ze zijn nu allemaal gerestaureerd, maar je kan ze wel nog vinden op internet.
Tot waar zijn ze gereden? Wel, niet helemaal tot op het eind en mske vond het jammer dat ze niet tot het volgende dorp waren gefietst, dat was qua afstand ongeveer hetzelfde als naar Hannut. Maar ja, dat zijn dingen die gebeuren als je zo op de wilde boef vertrekt hé.
Amke en Ella zijn gewone eters.
Ze schoffelen geen ganse aardappeloogst naar binnen. Ze verorberen geen hele lappen vlees of eten geen hele groentenhof kaal.
Amke en Ella eten ook geen muizenhapjes. Je moet wel meer eten voorzien als ze er zijn.
Maar als Ella zegt dat ze genoeg heeft, dan bedoelt Ella echt wel dat ze genoeg heeft.
Zo stopte ze vrijdag ochtend met haar ochtendboterham. Slow keek naar de boterham. mske keek naar de boterham. “Echt niet” zei Ella.
Dinsdag gingen we zwemmen. Ik zwom voor de eerste keer naar het diep en ineens durfde ik ook in het diep springen.
Slow was banger dan ik want hij trok mij de eerste keer al naar boven voor ik beneden was.
Gisteren heb ik mijn zwembrevet van 25 m gezwommen en Amke dat van 100 m.
Straf zé, van de week hé, gelle laagt allemaal te slapen, en ik had geen pleuts!
mske had languit op de zetel naar de koers gekeken, ahum, en Amke en Ella hadden een kneurreke gedaan.
Hij had het inderdaad gefilmd, Amke en Ella wel te verstaan. Had hij mske gefilmd, het was zijn beste dag niet geweest.
Het begon al vroeg. mske had de wekker gezet. Ze had gedacht: “aankleden, eten en wegwezen”. Dat aankleden had wat voeten in de aarde. Eén iemand verstond het zelfs om nog in zijn slippen rond te lopen als mske al zo goed als klaar stond.
mske zei: “zeg mannen! Ik wil nog twee buskaarten kopen, mijn Win-for-Life omwisselen en geld afhalen hoor”. Ze zag zich al full speed door die hitte naar het station haasten.
Afin, ze kwamen goed op tijd aan het station aan. mske had nog tijd om twee buskaarten te kopen, haar Win-for-Life om te wisselen en geld af te halen. Maar Slow was wel zijn gsm vergeten.
Toen liepen ze de trap naar het perron op en zei Slow geschrokken: “Ella! Wat heb jij aan je voet?” Ella mankte en het bloed liep in haar schoen. “Ik ben van mijn pedaal geschoven” zei Ella.
mske heeft normaal altijd pleisters bij, maar door al diegenen die er geen bijhebben en dan aan mske vragen: “ms, heb jij pleisters bij je?” had mske er nu geen meer. De stationschef had er ook geen en gaf maar een ganse zwachtel en een stuk kleefband aan Slow die daar over het perron mee aan kwam wapperen.
Verder verliep de reis rustig en vlot. Alleen had Ella haar fototoestel bij haar mama thuis vergeten. mske en Slow hadden het hunne wel bij, al gebruiken ze dat niet meer. Ze besloten het aan Amke te geven die zaterdag omdat ze samen met Ella en Bollie op vakantie vertrekt.
Planckendael! Daar gingen ze naartoe. Dat zei ik nog niet hé. Amke fotografeerde er lustig op los. En iedereen had plezier en alles was plezant.
Tot ze bijna naar huis gingen en Slow voorstelde een foto van Amke te maken voor de in zand gezakte jeep. Daar knotste het fototoestel tegen de grond. Kaduuk natuurlijk. Amke beteuterd natuurlijk.
En dan besloten ze maar een spaghetti te gaan eten als ze terug in Landen kwamen. Die verdemmeling was dicht! Ze zijn elders geweest. Het was lekker, daar niet van. Dat zei Amke ook, maar ze vond die porties ook al zo klein.
Raar hé, dat tegenslagen vertellen langer uitvalt dan de plezante dingen.
En toen mske de 288 foto’s zag die Amke had gemaakt, gelukkig kon ze die nog van de kaart halen, vond ze het pas écht spijtig dat het ding stuk was. Gewone buitenfoto’s nemen lukte er wel goed mee, het ging pas fout als je binnen wou fotograferen of close-ups maken.
Gelukkig was op die foto’s ook te zien hoeveel pret ze hadden gehad.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
