Wat dacht je? Dat deze dag de geschiedenis zou ingaan als de dag waar op hier niets geschreven werd? Zo niet hoor.

Maar we hadden een ideetje over iets dat we konden vertellen maar dat was niet goed omdat je geen gezichtsuitdrukkingen noch intonaties kan weergeven in een geschreven tekst.

Wat viel er dan vandaag te beleven? Een zwempartijtje met Amke en Ella en een rommelmarkt met hoofdzakelijk babyspullen. En die zijn niet meer aan Slow en mske besteed.

Maar net toen ze de rommelmarkt verlieten kwam er een man die van een autokoffer vol boeken afwou en die hij gratis weg deed. De helft er van zijn naar hier verhuisd. mske heeft leesvoer voor een pozeke, al betreft het niet één van haar favoriete schrijvers.

Ik ga een beetje bij haar zitten, want een lezend mske, die zit tenminste stil.

Mama riep tegen mij dat ik naar beneden moest komen om mijn haar te kammen.

Ella ging naar beneden en kwam terug naar boven. Ze zei dat mama wel naar boven zou komen.

Ella en ik wachtten.

Mama riep: “Amke en Ella, waar blijven jullie?”

Papa zei: “maar die staan hier boven op jou te wachten”.

Slow en mske waren, zoals reeds gezegd, vorige vrijdag in Leuven. Ze begaven zich naar de stelplaats om daar te merken dat ze nog wat te vroeg waren voor de bus om Amke en Ella te halen. Dus waggelden ze nog eens rond het blok en wilden in de wachtzaal gaan wachten. Daarbuiten was het weer nog altijd niet zo gunstig.

Ineens ziet mske dat Slow dan wel naast haar maar achter de ruit doorloopt. Die was in de Lijnwinkel binnengestapt en ging zo naar de doorgang naar de wachtzaal, terwijl mske nog de ganse wachtzaal rond moest. Ze zag hem door het venster al gaan zitten en ze zwaaide uitbundig. Hij deed dat ook.

Slow en mske begroetten en omhelsden elkaar als hadden ze elkaar al jaren niet gezien en toen gingen ze braaf op de bus zitten wachten.

Het meiske dat de rij er voor ook zat te wachten had hen al die tijd bespied. Eerst wat nieuwsgierig, daarna starend en daarna ongelovig toen ze doorkreeg dat er blijkbaar wat scheelde in de bovenkamer van die twee rare.

Verder is er niets mis met die twee hoor. Ze doen dan wat raar maar ze zijn niet gevaarlijk.

Toen mske vorige week onder voorbehoud aan Amke en Ella vertelde dat ze mogelijk mee zouden moeten gaan in de stoet en vroeg of ze dat goed vonden zei Ella: “dat had ik nu altijd al eens willen doen in mijn leven”.

Ella is toch ook al zes!

Het voorbije weekend was er eentje om in te kaderen. We gaan het dan ook niet reduceren tot een verslag. Hoe het juist op het blog zal komen zullen de volgende dagen uitwijzen.

We zullen beginnen met een klein detailke te vertellen.

Slow en Ella fietsen voorop. Amke en mske volgen.

“Oma” zegt Amke “er zit een vlieg in mijn oog”. mske raadt aan even te stoppen en het beest te verwijderen. Het is echt wel een plaag daar op die veldweg. mske zegt dat dan ook tegen Amke.

“Rotbeesten” foetert Amke “ik zou beter met mijn ogen dicht fietsen.

…

Ik mocht dit vertellen op één voorwaarde. En die is, dat ik het vervolg ook vertel. Het verhaal vervolgt dus met Amke die het kadaver van de vlieg wegkiept, mske ziet lachen en tot het besef komt wat ze heeft gezegd, waarop ze een kleine rechtzetting maakt zijnde : “als het kon”.

Historia Mundi was heel groot, wel drie weiden vol.

Er waren Vikingen, Kelten en soldaten van alle tijden.

Ze speelden een stukje van de tweede wereldoorlog. Daarna kreeg ik de huls van zo een losse flodder.

De kinderen mochten tegen de soldaten vechten met isolatiebuizen.

De soldaten kregen hulp van Piet Piraat en een middeleeuwse boerin.

Ella wou niet meedoen maar we hebben toch gewonnen.

Het was heel leuk!

We gingen naar de reuzenstoet. Wij mochten  het schild dragen.

Er waren veel mensen.

Het was een lange stoet. Er waren paarden, traktoren van vroeger en nu en er waren mensen verkleed zoals in de oude tijd.

De reuzen kwamen het laatst. Het werd al donker.

Wij vonden het reuzeleuk.

Straks gaan we naar Historia Mundi op Sinte Gitter.

Amke kwam bij mske staan. Ze had een notaboekje in haar hand. Er is niets speciaals aan dat notaboekje, het is heel gewoontjes met een harde kaft en de de gekarroode papieren blaadjes worden vast gehouden met een ressorreke. Een notaboekje zoals je er zoveel ziet.

Wat dit notaboekje speciaal maakt is dat ene blaadje, waarop Amke het dan ook opengeslagen had. Ze wees met haar vingertje het zinnetje aan en mske las: “het huis met de drie billen“.

Amke glimlachte, net zoals we het in die tijd voorspelden en ze zei: “er staat wel: “het huis met de drie bellen” maar de e lijkt wel echt een i” en ze grinnikte.

Ik ben met oma en Slow naar de zee geweest.

Ella en ik hebben schelpjes geraapt. We hebben een fort gebouwd. De zee heeft het fort mee genomen.

We reden met de tram om een ijsje te gaan eten. Er was een vlootparade.

Na een wandeling op de pier gingen Ella en ik met de go-cart rijden.

En toen aten we nog frietjes.

De trein zat vol.

Ik zou graag nog eens terug gaan.