Het wordt geen witte kerst. Dat zeggen de weermannen en -vrouwen. Het is te warm. Het wordt een groene. Al zie ik weinig groen tussen al dat grijs.
Misschien wordt het wel een kerst zonder kerstboom of -smuk. We zijn namelijk nog niet thuis van het laatste evenement. Dat doen we straks wel. Thuis komen, bedoel ik.
In het naar huis rijden gaan we Amke en Ella halen. Misschien hebben zij wel zin in een kerstboom. Misschien hebben zij wel enthousiasme genoeg voor vier.
Woensdagavond, de avond voor de Olmense Zoo. Het gesprek gaat als volgt:
In de Olmense Zoo, na een dik kwartier, valt Ella’s fototoestel uit.
“Ik heb het nog gevraagd!” zeg ik. “Mama had gezegd dat het opgeladen was” zegt Ella. En ja, ik had ook vermeld dat batterijen zo ook leeg geraken, dat had Bollie trouwens ook gezegd.
…
Vrijdagavond, een uurtje voor Amke en Ella terug naar huis gaan. Het gesprek gaat als volgt:
De tennissloefen, die Bollie had gewassen en al zo goed als droog waren, die ze had meegegeven voor “je weet maar nooit”, staan hier nog altijd bij de verwarming.
Die zullen echt wel droog zijn tegen volgende keer.
We komen op dinsdag thuis van Saint Hubert, nadat we die zondag om halftwee ’s nachts thuis gekomen waren van een evenement en die maandag naar Saint Hubert waren vertrokken.
Ik open de voordeur, we halen onze reistassen uit de auto, brengen de zaken aan kant en besluiten dat we eigenlijk wat moeten bijslapen omdat we op woensdag Amke en Ella moeten gaan halen en er dan van uitslapen ook niet veel in huis komt.
Na een deugddoend slaapje van een uur of twee mis ik mijn sleutels. Dat is niets voor mij. Dat zijn dingen die Luc overkomen, maar mij toch niet.
Uiteindelijk vind ik die sleutelbos in het slot aan de buitenzijde van de voordeur. En daar zaten ze dan gedurende uren en met de auto voor de deur.
Dat kan alleen maar in een dorp goed aflopen.
Herfstvakantie! Amke en Ella kwamen enkele dagen logeren. Wat zouden we eens gaan doen? De zee is altijd al een favoriete bestemming geweest. De zee dus!
Maar op woensdagavond bedacht ik ineens dat er, buiten het obligate over de dijk flaneren, weinig te beleven viel, zeker dat Amke en Ella geen fervente wandelliefhebbers zijn.
We braken er ons hoofd over. Het werd uiteindelijk de Olmense Zoo. Daar waren Luc en ik nog nooit. Amke en Ella wel.
Nu kunnen we hier natuurlijk een massa foto’s zetten. Dat gaan we niet doen. We beperken ons tot één – Lucs filmpje niet meegerekend.
Want de leute en het plezier van die dag staan niet op die foto’s en de dieren zijn voor iedereen te bezoeken.
Vermeldenswaard?
Toen ik op Arran tot de conclusie kwam dat ik geen deugdelijke foto kon nemen van de zeehonden had ik zo eens verzucht dat we toch maar een goed fototoestel moesten aanschaffen. Dat had Luc in zijn oren geknoopt en hij bracht het onderwerp zo af en toe ter sprake.
Maar zeg nu zelf, een fototoestel om één keer op een jaar foto’s te nemen van zeehonden … zonde newaar. Maar Luc opperde dat ik dan waarschijnlijk wel meer andere zaken zou fotograferen ook omdat ik altijd zoveel foto’s maak met mijn telefoon. Daar heeft hij natuurlijk ook gelijk in, maar dan moet ik dat fototoestel ook nog meenemen.
Zoneke en Querida waren ook al op de hoogte van de fototoestelperikelen en op een vrijdagmiddag kreeg ik een sms van Zoneke: “we staan in de winkel en Querida zegt dat er hier een zeer goed toestel in promotie staat” en ja, Querida kent er wel wat van.
Ik zocht het allemaal een beetje op en besloot dat we dat toestel zouden aanschaffen. Die vrijdag echter gingen we Amke en Ella halen en die bleven tot zondagavond en op maandag was de winkel dicht.
Wat mij aan die hele actie stoorde was dat ene kleine geniepige zinnetje: “zolang de voorraad strekt”. We hebben het risico niet genomen. Zatermiddag smste ik Zoneke: “hebbes!” Weet je dat ze in die winkel toen al maar twee exemplaren meer hadden. Het stond zelfs niet meer in de vitrine.
Heb ik er al foto’s mee genomen? Mja, eigenlijk te weinig. Een hele fotoreeks met Amke en Ella, een mini fotoreeks van Nitro. Ik moet echt nog heel wat uitproberen.
Voor die zeehonden echter heb ik nog een extra lens nodig, maar daar heb ik nog wel wat tijd voor.
Zij is zo groot als ik. Ze zegt: “hier ben ik” terwijl ik naar een kleiner iemand sta uit te kijken.
Sedert september zit ze in het middelbaar. Ze heeft nu ook een gsm. Ze praat met haar vriendjes met een skype-gelijkend iets. Haar grapjes worden ouder. Haar humor ook. Ze lacht ook met haar ogen.
Je kon haar nooit veel wijsmaken, nu nog minder. Ook dat zie je nog steeds in haar ogen.
Ze wordt twaalf vandaag.
Bij het verhuizen van het blog heb ik alle afbeeldingen die ik niet goed vond -in de beginperiode van de blogs waren er minder mogelijkheden- er af gegooid. Nu ik echter in die linker kolom hiernaast die uitgelichte afbeeldingen te zien krijg, kriebelt het om alle berichtjes terug van een afbeelding te voorzien.
En wat is nu het handigste? Zelf foto’s nemen natuurlijk. Dus moest ik dringend aan de slag om het slaapgezelschap van Amke en Ella te vereeuwigen. En terwijl ik dan toch bezig was, heb ik maar enkele extra fotootjes van Slaapkonijn genomen. Die duikt af en toe wel eens op en dan kan ik onmiddellijk een gepaste foto bij het berichtje zetten.
En slaapkonijn zag dat het goed was.
Ineens bemerkte ik dat er op 7 juli 2010 geen berichtje verscheen. Hoe kan dat en hoe kon dat. Sedert de beginjaren, voor de geplande berichtjes bestonden, waren er wel eens een paar weekeinden waar we niets hadden geschreven.
Maar niet meer in 2010. Heeft één of ander blogbeest het berichtje opgegeten of was er wat anders loos? Ik heb geen herinneringen aan fiasco’s die ons overkwamen in de zomer van 2010. En zelfs ten tijde van fiasco’s ging het posten gewoon door.
Volgens de agenda van toen was 7 juli een woensdag en moest Amke eerst uit bad. Dat werd in die tijd secuur bijgehouden om zusterlijk overleg te vermijden.
Wat ging er mis op 7 juli 2010? Zelfs over de 7-7-7 stond er pas twee weken later een vermelding. Gewoon vergeten?
Dat Luc niet tegen hitte kan, hebben we al meer aangehaald. Maar hoe deden we dat dan met onze dagelijkse wandeling?
De twee dagen dat het zelfs ’s nachts niet afkoelde zijn we gewoon maar gaan zwemmen, de andere dagen zijn we om zes uur opgestaan om voor de grote hitte terug binnen te zijn.
Gisterenmorgen had ik de wekker ook gezet, maar die heb ik ergens nog vroeger, terug afgezet, zondag is rustdag. En dat deden we dan ook, behalve een uitstappeke naar twee rommelmarkten waar nog maar eens niets interessants te beleven viel.
Tegen de avond aan hebben we Amke en Ella gehaald en dat verre wandelen lukt Ella niet zo goed. Daar moeten we nog wat op vinden. Waarschijnlijk zal er veel gezwommen worden, ofwel moet zij het traject mee fietsen.
Maar voor onze sportieve prestatie van vandaag is er geen probleem. Die is van heel andere aard. We gaan namelijk naar de Tour de France kijken. Die passeert hier zo een beetje in de buurt. Daar had Luc al lang zijn zinnen op gezet.
Volgend weekend zouden Amke en Ella komen en ze zouden blijven tot zondagavond na achten. Maandagochtend 9u zouden wij op een evenement -niet zo dichtbij- aan de slag gaan en daarvoor had ik voor zondagavond een hotel geboekt.
Ik krabde in mijn haar, want dat zou nooit werken. We besloten dat Amke en Ella voorrang hadden en we zouden dat hotel afzeggen -dat kon gratis als dat maar vóór vandaag gebeurde- en we zouden maandagmorgen zeer vroeg vertrekken.
Om één of andere rede vertelde mijn voorgevoel me dat ik, voor ik ging afzeggen, eerst even mijn oor te luisteren moest leggen, zowel bij Bollie als bij de evenementen. Ik belde Bollie. Die viel uit de lucht, want neen, zij wist van niets en bovendien heeft Ella op zondag een dansvoorstelling.
Ik belde de evenementen dan maar niet, we zouden zondag vertrekken. Gisteren kreeg ik een bericht van de evenementen waaruit we opmaakten dat we er pas op dinsdagochtend aan beginnen.
Ik heb maar onmiddellijk het hotel gebeld en die nacht maar een dag verschoven.
En voor die -nu lege- zondag zullen we ook wel een gepaste invulling vinden. We hebben nog een paar dagen tijd om er over te denken.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
