En wat voor verrassend stond er nog op die vakantieplanning? Daar had Luc nu toch ook “De Moeren” op gezet.

En ja, dat kende ik wél. Want bij de paar koersen die er passeren worden de commentators erg lyrisch. Dan hebben ze het over het gevecht met de wind, want in De Moeren waait het altijd. En ze hebben het over waaiervorming en over beuken tegen de wind. Ze gaan er telkens zo in op dat ik telkens denk dat ze er een … foei ms.

“De Moeren?” vroeg ik. En dan bleek dat Luc graag over die bepaalde weg wilde rijden, heen én terug om de verlatenheid ervan in het echt te zien.

De Moeren¹ is wel meer dan het een deel van het parcours van een koers. Het is een dorp en dat -en de hele streek er rond- liggen onder de zeespiegel.

Luc had ook wel nog de molens erbij vermeld: de Sint-Gustaafsmolen² en de Sint-Karelsmolen³. Eeuwen geleden had men molens gebruikt om het water uit de Moeren over te vijzelen en het land droog te leggen.

Ik vond een wandeling die aan beide molens voorbijging, maar wat niet te vinden was, was een plaats waar we de auto kwijt konden. “We zien wel” had Luc gezegd.

We stopten toen we De Moeren binnen reden. Ik wou een foto van dat naambord. En ik opende de deur van de auto en zei: “Als je De Moeren wil voelen, moet je nu wel efkes uitstappen”. “Waarom?” vroeg Luc. “Doen!” zei ik. Eens terug in de auto zei Luc: “Ik ga hier niet wandelen”.

We zagen de Sint-Karelsmolen. We reden naar de Sint-Gustaafsmolen en daar was een uitwijkplaats waar de auto kon staan en het vertrek van die wandeling was dààr achter de bocht en ik opperde … “Ik ga hier niet wandelen” herhaalde Luc.

We zijn heen en weer die hele weg van de Franse grens door De Moeren van de koers gereden en we waren content … zonder wandeling, maar met meer dan genoeg foto’s.

“We kunnen straks wel eens efkes over de dijk van Koksijde gaan flaneren” zei Luc.