Slow wist een paar dagen terug te vertellen dat er iets raars was met zijn scherm. Zie je, hij had schaduwen achter zijn tekens. Een lange zin, een lange schaduw. Een woord, een korte schaduw.

mske ging het efkes opzoeken en vond dat … oeie! de GPU. Er werd zelfs aangeraden om een andere videokaart te kopen, tenminste, als het niet aan het scherm zelf lag. Wat ze moesten uitproberen door dat scherm aan een andere pc te hangen.

Ze deden beter. Ze wisselden van scherm. Geen van beide schermen had schaduwen. Wat was dat nu?

Ze wisselden terug, elk zijn eigen scherm dus en alle schaduwen waren weg. Weeral een raadsel, maar mske heeft die gegevens over die GPU en die videokaart toch maar opgeslagen.

Want zomaar van zichzelf genezen … dat doet een pc toch niet. Een scherm trouwens ook niet.

Denk niet dat we er van af zijn. Peis niet dat we gerust zijn. Het is niet omdat we er weinig over vertellen dat hij andere oorden opzocht. Kulleprul is hier nog altijd kind aan huis.

En hij kan het nog. Jawel.

Zo had mske een poos geleden haar kleerkast uitgemest en alles wat te klein was er uit gehaald. Maar optimistische mskes gooien nog altijd niks weg. Neen, ze leggen dat op zij en Slow is alles in een andere kleerkast gaan opbergen, namelijk in die welke op Amke en Ella’s kamer staat.

Zo had mske haar vroegere bleke vest een beetje triest bekeken en er de twee brochekes afgehaald.

Nu mskes gewicht gedaald is, ging ze deze week toch eens snuisteren tussen die kleren en ja, het zwarte gecintreerde vestje is nog altijd te klein. Dat zal waarschijnlijk voor eeuwig en altijd te klein blijven.

Maar! Waar was die bleke geklede vest? Die was niet gecintreerd en iets ruimer dan de zwarte. Maar die is weg. Nu hebben ze al drie dagen hun hoofd gebroken over dat probleem en ze komen er niet uit.

“Ik heb ze niet gehad” zei Slow en trok een gezicht van Barcelona. “Dat blijft nu toch gelijk wie ze had” zegt mske “de vraag is, waar ze nu is”.

Typisch Kulleprul zoiets. Werkelijk.

Toen ze dan uiteindelijk met regenfrak maar zonder regen op hun fiets stapten, zette mske af en hoorde Slow achter haar zeggen dat zijn band half plat stond. “Tenisniewaarhee” dacht mske met herinnering aan die andere keer. Slow wist nog te vertellen dat het deze keer zijn achterband was waarop mske zei: “zoals vorige keer!” en vertrok. Vorige keer was zij doorgereden en was Slow dan wat later gekomen. Niet dat mske niet wil wachten, of eigenlijk wel, want denk er aan, ze moet eerst die berg hier nog op.

Ze zat dus al, zonder cape en met haar fiets op slot aan die halte op Slow te wachten, toen hij belde dat het niet lukte, waarschijnlijk het ventieltje kapot. mske foeterde, maar wat doe je er aan? Ze nam de bus alleen. Ze ging in Tienen de winkelstraat eens door en wandelde toen richting station en wachtte op de aansluiting naar Zoneke.

Ondertussen was Slow te voet naar die bushalte gestapt, toch 4 km, en had de volgende bus genomen. Nét voor hij het station van Tienen bereikte zag hij de bus met mske er op, het kruispunt dwarsen, dit wegens het drie minutenverschil in Slow’s en mskes nadeel. Uiteindelijk kwam hij een half uurke later dan mske bij Zoneke aan.

Laat nu als toppunt van toevalligheid die bus ’s avonds richting Sint Truiden, die altijd op tijd vertrekt, behalve die andere keer, nu ook weer te laat zijn. Daarna mochten ze nog die 4 km te voet terug ook, of eigenlijk Slow alleen en mske op haar de fiets maar aan wandeltempo. Feit is wel dat ze aan deze snelheid wél die heel erg steile berg is opgeraakt. Feit is ook dat Slow wel aandrong dat ze zou doorrijden, maar dan kent die mske nog niet goed. Zo ’s avonds op een veldweg, hij alleen? Hij moest zijn voet maar omslaan. Wie gaat hem dan vinden in het donker?

Maar pas daarna begint de miserie. Die fiets heeft een naafversnelling. Slow kan dan wel een band vervangen maar met zo een naafversnelling heeft hij dat nog niet gedaan. Toen hij zijn buitenband liet vervangen kostte dat 25€ met inbegrip van de band en nog een paar remblokjes. Nu wil hij dat zelf doen.

Op het internet staan speciale tangen om de achtervork wijder te maken, wat Slow wel interessant vindt en die zijn echt niet duur. Alleen blijken die enkel in Nederland en het Antwerpse verkrijgbaar. Hier in de wijde omgeving, bij de groothandels in fietsen, vragen ze voor zo een achtervorkuitzetter dan weer 189 € en zeggen ze erbij dat het eigenlijk gereedschap is voor een triatleet en dat ze dat bovendien niet in stock hebben maar moeten bestellen. Volgens die mensen is het eigenlijk poepsimpel om zo een band te vervangen maar volgens de lokale fietsenmaker -een andere dan de vorige keer omwille van geslotenheid van die zijn winkel- moet dat echt wel door een specialist -hem dus- gedaan worden omdat het veel te moeilijk is om die versnellingen weer geregeld te krijgen. Kostprijs: iets vanaf 30€ want met het afstellen van een naaf weet je nooit.

En daar steigert mske, want dat vindt ze nu eens niet kunnen sie! In elk geval wil Slow, als ze nog eens bij Halfords passeren, zo een goedkope achtervorkuitzetter gaan kopen, maar daarmee zijn ze nu niet gediend.

Het regende. In welke mate dat nog nodig is te vermelden, dat weet ik niet, maar allee, voor sommigen die volledig van de wereld zijn, kan dit nuttige informatie zijn voor wat komen gaat.

Het regende dus en Slow en mske moesten erdoor met hun fiets. Nu heeft mske twee regenjassen en een regenvest, maar laat die nu toch alle drie maar tijdelijk water tegen houden. Die regenvest was ooit een hele goeie en een hele straffe, maar dat ooit is nu al lang geleden. Zodoende kocht mske zich twee jaar geleden zo een dikke blauwe plastic fietscape maar om te gaan stappen. Dik blauw plastic zoals in lomp en mottig.

Gisteren dus begon mske zich klaar te maken, zo een drie kwartierkes voor ze moesten vertrekken en bedacht dat ze begin juli, met het mooie weer, die cape van de fiets had gehaald en die zomaar op de eetkamertafel had gedeponeerd. Maar daarna waren toch nog Zoneke en Bollie eens komen eten en waren de kindjes toch al een paar keer geweest. Toen had die blauwe cape niet meer op de tafel gelegen. En mske dacht dat Slow die wel zo weggeruimd hebben. “Slow” begon ze welgemoed “heb jij mijn blauwe cape verlegd?” Slow viel uit de lucht. Hij had geen weet van een blauwe cape. mske begon te foeteren. Dat het hier altijd hetzelfde is als ze wat moet hebben, dat ze dan altijd moet zoeken en ik zag haar aan Kulleprul denken. Ineens … daar lag hij! Hare nikkel. Ze had die blauwe cape zelf weggelegd en wel op het onderste schap van de schoenkast. Kulleprul trok een rare toot.

Gisteren, maar dan iets later, begon Slow zich klaar te maken, zo een vijf minuutjes voor ze moesten vertrekken, en hij ging zijn regenfrakske pakken dat hij dacht dat in de grote rugzak zat, waar het niet zat, of dat in de kast hing, alwaar het ook niet hing. “mske” begon hij welgemoed “weet jij waar mijn regenfrakske is?” mske viel uit de lucht. Zij had geen weet van het regenfrakske. Slow begon te foeteren. Dat het hier altijd hetzelfde is als hij wat moet hebben, dat hij dan altijd moet zoeken en ik zag hem aan Kulleprul denken. Ineens … daar lag hij! Zijne nikkel. Hij had dat regenfrakske zelf in de kleine wandelrugzak gestoken. Kulleprul trok een rare toot.

Kulleprul heeft wraak genomen! En hoe!

Maar dat is voor later want anders is de pointe van dit verhaalke naar de botten.

Typisch Kulleprul! Dat was het! Ja, ik weet het, het is al lang geleden dat we nog iets over Kulleprul wisten te vertellen, maar deze keer was het erover!

Om de voorgeschiedenis kort te houden, die fietsen worden hier alle dagen gebruikt, of toch zo goed als. Dat wil zeggen dat Slow gisteren voormiddag die fiets nog vast had gehad en dat er niks mis mee was.

Wil het toch lukken zeker dat het hier gisteren namiddag ineens wat donkerder werd en met de dreiging van mogelijk onweer in het hoofd sprong mske direct recht toen Slow zei dat het terug iets lichter werd en dat ze dan beter wat vroeger konden vertrekken. Vroeger vertrekken? Slow kwam ontsteld binnen en wist te vertellen dat zijn voorband plat stond. Zo plat als een vijg stond die band. Die lag van vermoeidheid haast naast zijn velg. Slow wou eerst nog snel het wiel van zijn oude fiets daarin steken, maar dat paste niet. Dus pompte hij maar snel die band op en ze vlogen in zeven haasten richting bushalte.

Daar gekomen bedachten ze dat ze eigenlijk beter de handpomp hadden meegenomen, want stel dat die band stuk was en terug leegliep dan konden ze ’s avonds helemaal te voet terug komen. En Zoneke kon ook niet helpen want hij had ook geen fietspomp, wel een compressorke.

Een beetje ongerust kwamen ze ’s avonds op huis aan. Om het compleet te maken, had die bus nog een vertraging van een kwartier. Het eerste wat Slow deed toen hij zijn fiets terugzag was zijn duim op die band zetten. Steenhard!

Toen die band vanmorgen nog steeds hard stond viel hun nikkel. Dat moet echt wel een streek van Kulleprul geweest zijn. Waarom?  Simpel toch! Hier kan hij streken uithalen maar aan die bushalte geraakt hij niet, want hij heeft geen spookfietske.

Feit is zeker, vanaf nu gaan ze hier een half uur voor een voorzien vertrek die fietsen keuren.

Dat ons huis geen gewoon doorsnee huis is, dat hebben we nog nooit zo expliciet gezegd, al hebben we toch al enkele bizarre histories verteld die zich hier voordeden. Zo was er om te beginnen de spokende elektriek, het doorzakkende bed, de klopgeest en we hebben ook nog Kulleprul die dan niets bekent maar die we toch verdenken van allerlei grote en kleine mysteries die zich hier voordoen.

Sedert ze die werken aan het dak, de elektriek, de ramen en de badkamer uitgevoerd hebben is er nog iets raar bijgekomen. Als er nu zware tractoren of camions voorbijrijden lijkt ons huis te daveren. Dat zal hier alleen niet zijn.

Als het buiten stormt lijkt het bed als een schip op een woelige zee, behalve als ’t venster dicht is, dan ligt dat schip stil.

Als Slow en/of mske al of nog in bed ligt en Slow en/of mske doet hier de burodeur open of dicht dan lijkt het hierboven net de veren uit de matras springen al zitten er daar geen in en is hier beneden niks te bespeuren, te horen, te zien of te voelen.

Dan kan mske zo aan Slow vragen: “waarom heb jij met ons huis gerammeld?”

Toen ze vorige nacht eindelijk tegen één uur in hun bed geraakten en nog wat napraatten, hoorde mske iets. “Ssshhhttt” zei ze en luisterde, maar het bleef stil.

Iets later weer, maar nu had Slow het ook gehoord. Eerst dacht hij dat het dat riooldeksel was dat hij tot in bed hoorde maar dat kon niet, dat ligt helemaal aan de andere kant van het huis.

Dus besloot hij op te staan en toch maar eens poolshoogte te komen nemen. Er was niets aan het handje.

Vanmorgen zei hij: “dat was de deur van de kleedkamer, die staat weer los”. En dat, dat ergert mske, want daar zit Kulleprul voor iets tussen.

Die deur sluit dus, maar sedert dat nieuwe raam er in staat, dat wel op de kipstand staat, is ze al twee maal naar boven geweest omdat die deur tegen staat en slaat. Die is dus wel degelijk in de klink en toch … Kulleprul dus die een nieuwigheidje gevonden heeft.

En dat had Slow ’s nachts niet gezien, gelukkig is die deur gestopt met slaan toen ze sliepen.

“Slooo-ooow” riep mske “een kaart van je zus”. Maar Slow was niet binnen, die was zijn gsm in de auto vergeten. Dus deed mske de kaart maar open en ja ze hadden reden gehad om zich ongerust te maken.

“Awel merci” zei Slow daarna “die is onderweg van de 21ste en komt pas nu toe”. mske keek nog eens met haar tweede bril erbij op en jà, daar stond “21.10.07” en dat met een priorzegel.

“Hmmm” dacht mske “toch eens navragen hoe dat kan” en ze belde de post en legde het uit. Ondertussen had Slow er zijn loep bij gehaald en deed teken dat hij dacht dat het de 29ste kon zijn ook.

Goed op tijd dat hij aan die loep dacht. Maar wat is nu het rare? Wel, soms staat er duidelijk 21 en als je met die loep wat heen en weer beweegt staat er dan weer 29.

Halloween of Kulleprul?