We weten het allemaal wel, we zijn allemaal akkoord en we hoeven het niet uitentreuren te herhalen, de tijd gaat sneller en sneller naarmate wij ouder worden. Prettig vind ik het niet, daar niet van, maar we kunnen het ook niet tegenhouden.

Maar ergens in de voorbije periode, op die ene dag in de weegschaalmaand, werd ik dus aan volle vitesse met mijn voorgevel tegen de geluidtijdsmuur gesmakt zodat ik me versuft, op mijn achterste gezeten, met mijn benen strak vooruit en met sterretjes rond mijn hoofd, afvroeg wat er gebeurd was.

Ik ken mensen die er problemen mee hadden toen ze 30 werden. Nooit heb ik enigermate last gehad van het groeiend aantal levensjaren dat àchter mij lag … tot die dag.

Eigenlijk heb ik dat nog niet, maar ik vrees dat er, door die klap in de voorbije weegschaalmaand, ergens iets uit de kom geschoten was.

Want zie je, ergens klikte het niet meer ineen. Het getal dat geschreven staat paste niet bij het reële aanvoelen. Simpel gezegd, de teller op papier draaide -zo leek het- sneller dan de teller in mijn corpus.

En het sleet heel stilaan, ik begon er wat aan te wennen en ik denk dat het nu wel bijgewerkt is.