Vorige week ergens stelde Luc voor om naar “Memory”, een Amerikaanse film uit 2022¹, gebaseerd op het boek “De zaak Alzheimer” van Jef Geeraerts, te kijken.

Dat de film een remake was van de film “De zaak Alzheimer²” van Erik Van Looy (2003) moest hij er niet bij zeggen, dat wist ik zelf ook wel.

Maar ik was wél benieuwd wat de Amerikanen ervan gemaakt hadden. En we zetten er ons voor en keken. Achteraf waren we het er over eens: die film was goed.

En ik zei, nogal terloops, dat we eigenlijk toch de film van Erik Van Looy eens zouden moeten herbekijken, want de herinnering daaraan zat wel erg ver.

Zondagavond vroeg Luc: “Kijken?” Hij had de film uit de kast gehaald en alles al klaar gezet en al snel bleek dat de remake wel degelijk zo goed als hetzelfde was als de originele, zij het hedendaagser: het gebruik van gsm en usb-sticks t.o.v. vaste telefoons en geluidscassettes om maar de opvallendste te noemen.

Nog een verschil: ze hadden er wel de -typisch Amerikaanse- achtervolgingsscène in gelast, maar gelukkig maar heel kort, maar ze hadden er ook de -wel erg langdradige- scene na die arrestatie uit gelaten.

Nog commentaar? Liam Neeson was eerder huurmoordenaar dan zieke met Alzheimer, bij Jan Decleir was de ziekte duidelijker al bleef hij moordenaar.

Ik heb geen voorkeur. Soms vraag ik me af waarom ze een film opnieuw willen maken. Bij deze begrijp ik het, al weet ik zelf niet welke ik nu echt verkies.