Dik twee jaar hing de ingelijste poster van het schilderij van “Portret van een Kleptomaan” van Théodore Géricault hier aan de muur.

Indertijd vond ik het een goed idee van Luc om de 6 bloemenkaders te vervangen door één grotere kader. En werkelijk, het zag er goed uit.

Wanneer kwam de gedachte ’s nachts bij mij binnensluipen? Ik kan het me niet herinneren. De eerste paar keren zei ik er niks van. Tot het geen gedachte meer was maar een gezeur. Ik miste de bloemen.

Luc keek maar raar op toen ik het zei. En zoals altijd werd het wat op de -middel- lange baan geschoven.

Gisteren heeft het portret de plaats geruimd voor de bloemenkaders. En het voelde een beetje aan als thuiskomen na een lange vakantie.

Het portret van “een Kleptomaan” hangt nu in de eetplaats waar hij de “Dikke Dames” ging vervangen en die laatsten verhuisden dan weer naar boven de hondenkop.

En ik zag dat het goed was. Luc zei niks … volgens hem omdat hij geen “pap” meer kon zeggen.