Dat Sint heb ik maar weggelaten. Sedert ik niet meer geloof in heiligen en sinten is het dus een beetje idioot om een oude traditie in ere te houden. Al zou ik beter op mijn woorden moeten letten als het over oude tradities gaat.

Weet je nog de tijd, Nicolaas, toen je, in je beginjaren, stiekem de nacht van je verjaardag, in je eentje de kinderen een extraatje bracht. Ik las zelfs dat kinderen van minderbedeelden dan eens een ei kregen voor bij het ontbijt. Hoe je langskwam, te paard of te voet, door de schouw of gewoon door de houten deur, niemand wist het.

Wanneer heb je beslist dat je een paard nodig had? Wanneer vond je dat je best een helper zou kunnen gebruiken? Dat weet ik niet. Dat was ook van voor mijn tijd. Maar het is begrijpelijk. Je wordt ook stilaan wat ouder.

De grootste vraag is echter wanneer je hebt beslist om uit de anonimiteit treden. Dat was geen slimme zet, beste Nicolaas. Bepaalde, op winst beluste wezens, sprongen op je kar of in je zakken, zo je wil. En jij deed vrolijk mee. Ik weet niet of je het weet mijn beste, maar je wordt gebruikt!

En een kind dat blij is met een ei bij het ontbijt? Dat is er ook al niet meer. Neen, nu zeggen ze op voorhand wat ze willen, bekijken het, een dankjewel kan er niet vanaf, want ze denken al aan de Kerstman. Nog zo ene die zich voor de kar van het grote geld heeft laten spannen.

Stop ermee Nicolaas. Zeg dat je terug wil naar je anonimiteit, in je eentje. Want je helper brengt ook niks anders dan miserie mee. Voor mensen, die ooit kinderen waren, is die nu namelijk een reden om op elkaars bakkes te slaan¹. Vind je dat lelijk gezegd? Ja? Ik vind het lelijker dat ze het doen.

Ach ja, Nicolaas, je hebt je nooit veel aan mij gelegen laten liggen. Waarom zou je mijn brieven dan nú au sérieux nemen?

Al hoop ik wel dat je die Antwerpse knullen ondertussen een jeansbroek² hebt gebracht.