Jaren geleden reden we met een collega mee van het hotel naar de evenementenhal en ’s avonds terug mee naar het hotel ook, natuurlijk. Onze auto bleef op de parking, behalve als wij zouden rijden.

En ineens slaat die collega een weg in, zegt: “Oh, hier is een McDonald’s”, rijdt recht de drive in en vraagt: “Nog iemand iets hebben?”

Ik vond het toen echt wel overbodig, rekening houdend met het overvloedige hotelbuffet, de broodjes ’s middags en het restaurant ’s avonds, maar de collega vond een McDonald’s op zijn weg onweerstaanbaar.

Dat deed hij dus elke keer als we nog maar een McDonald’s teken boven de daken zagen uit steken.

Gisteren morgen heb ik aan die collega gedacht. De titel viel effenaf op:

Hun food is fast, de weg ernaartoe iets minder¹

Het betrof de publiciteitspanelen die je soms langs de wegen ziet staan en die aangeven dat je binnen x-aantal minuten een McDonald’s of een Quick in de buurt hebt. En blijkbaar zou het wel wat langer duren als je daar op in gaat, waarop de artikelschrijver zich gaat afvragen waarom McDonald’s en Quick daarover liegen.

Jaren geleden vond ik het raar van die collega. Nu blijkt dat wij de rare zijn, want ja, normale mensen krijgen blijkbaar een hongerke bij het zien van een McDonald’s of een Quick.

We zien die publiciteitspanelen ook, maar het is nog nooit, maar dan ook nog nooit in ons hoofd opgekomen om daarom een afslag te nemen en daar iets te gaan eten.

En waarom zijn wij dan de rare? Wel, pas als wij een hongerke krijgen, gaan we aan een restaurant in de buurt denken.