Wanneer ik er juist mee begonnen ben kan ik niet meer zeggen. Ik denk dat het was toen ik die eerste keer te maken kreeg met die lichte rosacea in mijn gezicht en de apotheker me iets gaf dat los door mijn vel leek te bijten.

Ik vond een product online met een naam die ik kende omdat ik er in Frankrijk iets van had gekocht en het goed had gevonden.

Uiteindelijk na een paar wisselingen kwam ik bij mijn huidige online apotheek. Die leverde in het buurtwinkeltje per pakjesdienst.

Daar heb ik dus nooit problemen mee gehad. Toen kocht Colruyt die online apotheek over en kon je het bestelde ook bij Colruyt laten leveren. Dat deed ik niet. Bij het buurtwinkeltje was handiger, dichter bij, korter om er om te gaan. Al bij al, alles ging goed en wij waren content.

Ondertussen had ik gemerkt dat de CurcuDyn^® die de dokter me voorschreef voor de artrose ook bij de online apotheek te koop was en dat die daar heel wat goedkoper was dan bij de apotheker. Tijdens covid ging ik er ook mijn verzorgingsproducten bestellen, wat maakt dat het toch altijd een niet zo klein pakske is dat onderweg is.

Gelukkig ben ik altijd ruimschoots op tijd, maar toch vind ik het niet grappig dat bovenvermelde pakjesdienst pakjes bij de verzender gaat ophalen om ze in een depot te stoppen en dan te zeggen: “We kunnen niet leveren, we hebben achterstand”.

Mijn pakje is al anderhalve week onderweg en zit al meerdere dagen vast in Brussel. Was het te voet gekomen was het er al geweest.

Ondertussen zucht ik al als ik er aan denk dat ik in de toekomst misschien altijd op die bel moet drukken om mijn pakske te vragen als ik zou overwegen om het toch maar bij Colruyt te laten bezorgen.

Er was een tijd dat mijn jeugdige huid een vette huid genoemd werd. Het was niet prettig.

Ik las toen dat het een goede zaak was voor later. Dat een vette huid op latere leeftijd minder rimpels ging vertonen, minder last van wat dan ook ging hebben. Ik had daar toen geen boodschap aan.

Enkele jaren terug, na een mislukte poging bij een huidverzorgster al hier, probeerde ik het opnieuw. Ze verkocht me een potje dagcrème waarvan mijn gezichtshuid ging schreeuwen van ellende. Het gevolg was dat ik naar de dokter kon die zei dat ik een uitermate lichte vorm van rosacea had.

De evenementen deden er geen goed aan: koude hallen en ovenwarme hotels zijn geen goede combinatie.

Al die jaren ging het fout met crèmes allerhande. Raad van de apotheker, van de dermatologe, … ze waren te waterig, ze waren te vet, ze waren -gewoonweg- waardeloos.

Ik stopte ermee, geen brol meer op mijn gezicht. Mijn gezichtsgel leek voldoende.

En toen ging ik afvallen en kwamen er wat rimpels. Die hebben dan niks te maken met ouderdomsrimpels maar ze zijn er wel.

Ik pakte de blauwe doos Nivea die er nog was en voelde de weldaad. Ik zocht het op. Blijkbaar zijn er wel meerdere mensen gebaat met het spul uit het blauwe blik dat mijn moeder vroeger als zonnecrème smeerde.

Momenteel zijn we al minstens een half jaar verder, ik wil ook niet te snel victorie kraaien, maar ik denk dat ik nu wel alle crèmekes uit het verleden effectief ga weggooien.

Nivea blauwe doos als dag- én nachtcrème en de rimpels zijn nog enkel zichtbaar als je met je gezicht tegen het mijne komt hangen, maar ach ja, dan zit er wel een mondmasker tussen.

Toen ik vele jaren geleden -van een dokter, wegens een lichte vorm van acné- de stempel vette huid opgedrukt kreeg, troostte men me, zeggende dat iemand met een vette huid later geen rimpels kreeg. Dat klopte wel.

Maar toen ergens tijdens de periode dat wij de evenementen deden ik -van een dokter, wegens een lichte vorm van rosacea- de stempel gevoelige huid kreeg -mijn gezicht was er een beetje gecraqueleerd gaan uitzien door de gedurige overgang van koud naar warm- ik meer en meer crèmes -zowel bij de dermatologe als de apotheker- haalde en probeerde, maar hoe slechter het ging.

Tot de dag dat ik niks meer deed, behalve het wassen met lauw water en mijn reinigingsgel. En dat ging best goed.

Tot ik, door het vermageren, rimpels zag verschijnen in mijn kaken en ik ging ingrijpen.

Toen ik -door een dokter, wegens beginnende slechthorendheid- amandelolie kreeg voorgeschreven, die ik dagelijks in mijn oren moest druppelen, haalde ik me bij de apotheker een fles van het goedje. Die ging langer mee dan verwacht met zo twee druppeltjes per avond.

Toen ik las dat amandelolie goed was voor de huid … inderdaad.

Twee dagen …

Tot de avond dat Luc me zei dat mijn gezicht een beetje naar frituurvet rook, ik ’s morgens het gevoel had of mijn hele gezicht afgebrand was, ik de fles amandelolie besnuffelde en het ding bij het KGA zette. Ze rook wat ranzig en was, volgens mij, over datum.

Gelukkig bracht een herstellende crème, die ik zelf kocht nadat de dermatologe beweerde dat die voor mij niets gunstig kon betekenen, soelaas.

Het duurde een wijle vooraleer alles genezen was en ik weer aan de veldslag tegen de rimpels begon te denken.

Weet je, hoe gek het ook mag klinken, ik haalde me een flesje amandelolie bij de Action. Die zijn kleiner dan eentje van de apotheker en het voelt weer aan als een pezzevelleke.

En dat, mijn waarde lezers, is de reden waarom ik heden ten dage liever in de regen ga wandelen dan in de vrieskou.

Oh, ik weet wel dat al die zogenaamde onderzoeken maar quatsch zijn. Maar ik vind ze soms zo lachwekkend ondanks hun ergerlijkheid.

Las ik nu écht dat koffie goed is voor de huid¹? Dat je dan …

De wetenschappers schrijven dat vrouwen die van koffie houden, minder last hebben van rosacea: een huidaandoening waarbij je last krijgt van rode vlekken en puistjes in het gezicht.

In mijn tienerjaren zei men me dat jeugdacné een teken was van vette huid en dat je dan minder last van rimpels zou hebben bij het ouder worden. Ik ben nooit echt vrij van acné geweest. Zo had ik er wel af en toe last -je weet wel hé dames- van.

Tijdens de evenementen kreeg ik te maken met roodheid in mijn gezicht. Ik weet het aan het verschil van temperatuur: koude hal, warm hotel.
De schoonheidsspecialiste verkocht me een dagcrème die die temperatuursverschillen zou neutraliseren. Het ding beet erger in mijn gezicht dan de vriezeman kan. Toen ik er wat van zei antwoordde ze dat dat niet kon: schoonheidsspecialiste buiten en de crème de vuilbak in.

Ik vroeg het aan de dokter die het een milde vorm van rosacea noemde². De dermatologe raadde me een merk van producten aan. De apotheker verkocht me een dagcrème met een tintje -ik die nooit getint spul wou gebruiken- en een nachtcrème zonder. De nachtcrème beet erger dan de vriezeman. Met de dagcrème zag ik er geplamuurd uit. Weg daarmee.

Ik loste het op zoals ik meestal de dingen oplos. Ik zocht het zelf uit.

We doen geen evenementen meer. Het probleem is zo goed als niet bestaand maar felle wind en ijzige kou zorgt nog steeds voor een waas van roodheid maar dat zal bij zowat iedereen wel het geval zijn, denk ik.

Wat wel gebleven is, is de boosaardige reactie van mijn eigen vel op crème waar het niet van houdt – lees: alle andere crème dan die, welke ik zelf uitprobeerde en we beiden -ik en mijn vel- tevreden over zijn.

En de koffie? Die 4 à 5 zjatten per dag helpen precies niet zo heel veel al betekent “vrouwen die van koffie houden” nu ook niet dat je hem moet drinken.

¹ Metrotime
²Ik ben er zeker van dat ik het er ooit over had, maar die zoekfunctie hier naast laat me een beetje in de steek.