Eind november en nog liggen er bietenhopen.

Meer dan een maand geleden, voor onze midweek Eifel, denderden de tractoren hier naast ons de bergaf zodat wij de indruk hadden dat we uit ons bed zouden worden geschud. Want ja, die oogsters rijden rinkaneen, om zo te zeggen haast dag en nacht.

Die monsters van tractoren worden ook altijd maar groter en imposanter en of ons oud huis nog lang tegen dat geweld bestand gaat blijven is een vraag die we ons al meermaals stelden.

Na onze midweek Eifel waren er zo nog twee nachten.

De boeren uit onze buurt hun oogst is blijkbaar binnen bij het suikerfabriek maar in de naburige dorpjes liggen de hopen nog te wachten.

Ooit vertelde men mij dat die volgorde van binnenbrengen bepaald werd door lottrekking.

Het artikel in de krant verwonderde me een beetje.

De inwoners van Oplinter zijn boos omdat Tienen zo stinkt.

De geur is inderdaad nogal verspreid en onaangenaam.

Wat mij dan zo verwonderde? Wel dat ze daar nu pas een probleem van maken. Dat wisten wij namelijk al heel lang.

In die tijd echter was er al iemand die ons vertelde dat dat niet van het suikerfabriek kwam, maar van de Citrique.

Nu blijkt dus dat beiden, zowel Citrique Belge als het suikerfabriek, de hand in eigen boezem mogen steken als het over geurhinder gaat.

Blijkbaar hebben beide oude bezinkingsvijvers die voor overlast zorgen, maar zou het suikerfabriek dat al verholpen hebben. En die ruiken dat zelf niet?

Nu moet er ineens snel gehandeld worden zodat iedereen snel van de hinder verlost geraakt.

Als ik het zo bekijk kan je de dag van vandaag enkel nog je recht halen als je een FB-groep opricht. Dus hadden de buurgemeenten gelijk dat ze er nu ineens een probleem van maken.

Gelukkig rijden wij daar alleen maar voorbij.

Toen Slow en mske hier, nu toch ook al zes jaar geleden, kwamen wonen, vonden ze dat hier een rustig dorpke, tot die ene ochtend dat ze om zes uur hun bed uit gedonderd werden door een oorverdovend lawaai en gebonk en gestamp.

Slow was van het schrikken in één ruk van uit zijn slaap in bed tot voor het venster gekatapulteerd en had ontsteld gestameld: “allemaal tractoren met grote bakken achter”. “Het bietenseizoen is op gang getrokken” had BuurBoerZaliger toen gezegd.

Sedertdien is het bietenseizoen alle jaren begonnen maar nooit op dezelfde drastische manier. Dat heeft te maken -en dit hebben we maar van horen zeggen- met het suikerfabriek van Tienen waar ze niet alle bieten ineens kunnen verwerken en waar ze dus een soort lootjetrek doen waardoor alle bietenboeren zo weten wanneer ze met hun oogst richting Tienen kunnen.

Deze nacht om vier uur was het zo ver, een oorverdovend lawaai en gebonk en gestamp, ze zijn niet hun bed uit gedonderd, ze wisten wat het was. Slow is wel gaan kijken en zei: “er liggen zelfs al bieten in” en hij heeft het venster gesloten. Niet dat je de tractoren volledig buiten kan sluiten maar het geluid was toch meer gedempt.

Het bietenseizoen is dus begonnen. Dat betekent tractoren -al dan niet in konvooi- met of zonder bieten op alle invals- en uitvalswegen van Tienen en kapot gereden bieten op alle wegen. Andere jaren kon je de hopen bieten in de velden zien liggen maar blijkbaar zijn ze er dit jaar vroeg bij hier in onze contreien, zodat ze weg zullen zijn voor we ze kunnen zien.

Het spijtige is dat ze toch weer net de nacht moesten uitkiezen dat Slow en mske later in bed waren maar er toch even vroeg uit moesten. Dat was vorige week ook zo, maar dat is nu precies het verhaalke dat niet zomaar uit ons toetsenbord rolt.

Tja, de chronologie is hier nooit prioritair geweest.

mske keek rond en zei: “ik heb toch de indruk dat er dit jaar minder kerstmannen aan de gevel hangen. Slow sloeg rechtsaf aan de rotonde richting suikerfabriek en zei: “dat daar is dan een collectieve zelfmoord?”

“Oh neen” zei mske “ik had beter gezwegen”.

In de straat van de felle verlichtingen hingen er ook nog zo een hele tros, net een nest dat ontsnapt was.

Maar over het algemeen genomen waren er toch minder, denkt ze.

Het is bietentijd en dat zullen we geweten hebben. Het suikerfabriek draait op volle toeren, de toegangswegen naar het suikerfabriek zijn overbelast door toestromende vrachtwagens en tractoren. Je kan op geen enkel moment van de dag richting Tienen zonder achter een bietenwagen te belanden.

Op hele vroege ochtenden donderen ze hier voorbij en toch … op dezelfde vroege ochtenden, als je in het donker voorbij een bietenveld rijdt en de lichten van de werkende machines ziet dan doet het je wat. De drukke tijden van dit najaar die ervoor moeten zorgen dat mensen een gans jaar rondkomen; de vele risico’s op een mislukte oogst met “wàt” als gevolg?

Dat is voor de fruittelers ook wel zo, maar die beginnen zo vroeg niet, je moet de appels en de peren zien wil je ze kunnen plukken hé.

We hadden hier met twee een hartinfarct. We waren gewoon wat aan ons design aan het prutsen en dan ineens is alles weg. We zetten het vorig design terug, zonder gevolg. En onze tikker stopte met kloppen, alleen in ons hoofd begon er van alles te bonken. We gaan naar een ander blog kijken, die is er nog. We refreshen de onze en die komt er gewoon door. Hebben we die verandering toch maar gedaan en alles ging normaal.

Nu zitten wij hier met floeren benen, de ganse suikerfabriek van Tienen in ons hoofd en een hart dat twee keer klopt en drie keer niet!

Genoeg design voor vandaag!