Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tag: Sunparks (Page 2 of 2)

Kunst in Sunparks

Het lag niet echt in de mijn bedoeling om er een reeks van te maken, maar het schilderij op zich nodigde uit tot maar weer een log over de kunst die je in de Sunparks kamers vindt.

Dit maal geen tweede verdieping, geen koeien, geen Donald Turtle maar op de derde verdieping dit:

(Lees verder onder de foto)

En waar de naam “De koeien” en “Nakomeling van Donald Turtle” me nogal logisch leken, lijkt het bij dit schilderij ook best benoemd te worden als “Drie dames met hoed”.

Het vergde wat gewenning en een onweer op donderdagavond om te zien dat de vlinders en de muurdecoratie achter de dames er blijkbaar op gekleefd werden.

Ook begon ik me af te vragen of de middelste dame geen paspop was, zo zonder armen, want dat ene dat ik eerst voor een arm had gehouden lijkt eigenlijk meer een veer van die hoed.

En uiteindelijk, ga ik me beklagen dat ik me het schilderij van de eerste keer hotel niet herinner en er dus ook geen foto van nam.

Ik ga het niet uitzoeken welke kamer dat was, die lag aan de achterzijde met zicht op het dak. Een kamer met zicht op het Rauwse meer is véél prettiger en zeker om op het balkon te zitten, zelfs met onweer.

Mu.ZEE! Hoe.ZEE!

Mu.ZEE houdt de sfeer er in. Bij ons bezoek aan Anna Boch zagen we de nieuwe aankondiging al voor

Rose, Rose, Rose, à mes yeux! James Ensor en het stilleven in België 1830-1930

En het toeval wil toch dat er ineens een popup verscheen van Sunparks, die ons een verblijf van enkele dagen -voor een prijske- bij de Kempense Meren en/of in Oostduinkerke aanbood en ik dan maar ineens 1 + 1 ging optellen, Oostduinkerke boekte en op de eerste dag van die driedaagse een bezoek aan Mu.ZEE op de planning zette.

____________________
1 Mu.ZEE

Kunstkenner?

(Lees verder onder de foto)

Nakomeling van een vogelvis die paarde met Donald Turtle?


Eerlijk? Ik miste de koeien.

De koeien

Als ik, tijdens het lezen in mijn hotelbed bij Sunparks, even opkijk zie ik het schilderij. Dit schilderij:

(Lees verder onder de foto)


Ik bekijk de koeien en vraag me af, net zoals vorige keer,

    want ja, vorige keer verbleven we in dezelfde kamer. Daardoor wisten we dat het uitzicht er mooi en de wifi er goed is. Toen ik mocht aangeven of ik een voorkeur had, heb ik niet geaarzeld dezelfde kamer te kiezen,

wat die -op een paardenoog gelijkende- lappen toch konden voorstellen.

Ik herinner me dat ik me dat vorige keer ook had afgevraagd, maar blijkbaar had ik nu luidop gedacht, want Luc antwoordde: “Dat zijn andere koeien in de achtergrond”.

Met alle goeie wil ter wereld kon ik er toch geen rondhossende koeien in herkennen.

Tot ik, de buiten-de-lijnen-gekleurde, lappen wat beter ging bekijken en ineens weer wist, wat ik vorige keer ook heb geweten.

Ik zei: “Dat zijn geen andere koeien. Het zijn hun oren”.

Daardoor was het probleem ook weer van de baan en kon ik verder lezen.

Boek ik volgende keer weer dezelfde kamer, hoop ik maar dat ik me tenminste herinner er deze keer iets over geschreven te hebben.

Dagen aan de kust

Het leek ons lichtjes idioot om de dag na de storm te vertrekken naar de kust, maar we hadden het nu eenmaal al langer geboekt.

We vertrokken. Maar waar was de voorspelde regen? Waaien deed het wel en geen klein beetje.

Wandelen stond niet echt op het programma. We willen ook niet in zware wind in het midden van een natuurgebied gaan zitten. Er zijn trouwens alternatieven genoeg.

We overleefden op ons mobiel internet, wat de dieetversie van normaal internet is. Vandaar ook de verminderde activiteit op de blogs. Helemaal balen werd het toen bleek dat ik, ondanks dat ik ingelogd was bij wordpress.com niet kon reageren op een paar blogs en steeds de melding kreeg dat ik moest inloggen. Begrijpe wie begrijpen kan. Ik snapte en snap nog steeds de willekeur van WordPress niet waarom bij de ene wel en bij de andere niet.

Gelukkig had ik enkele boeken in de valies voor de donkere avonden.

Ondanks alles amuseerden we ons geweldig … tot donderdagavond. Het voorval was zwaar genoeg om ons te laten besluiten om in te pakken en weg te wezen.

De goede kant van de zaak is dat ik, dank zij dat voorval, morgen ook nog wat te vertellen heb. Bovendien heb ik, door dat vroegtijdig vertrek, zelfs nog wat overschot voor overmorgen.



Meer foto’s:

Troosteloos herinnerd

In Diksmuide waren we nog niet. En dat was niet zover van de kust.

Luc vond er een wandeling van 14 km die we niet deden wegens een een onheilspellende lucht. Als we toch nat wilden worden zouden we dat wel in Aquafun gaan doen.

Luc had graag de Dodengang bezocht. Dat deden we.

Het spijt me, maar veel kan ik er niet over vertellen. Het geheel werkt niet op woorden, wel op sfeer.

Zelf doen dus. Niets toeristisch, enkel ontroerend door soberheid.

Verderop staan de restanten van de Duitse petroleumtanks.



In de sjakosj!

Bij Sunparks De Haan kan je internet in de huisjes hebben mits betaling. Het verwonderde me dan ook toen ze bij Sunparks Kempense Meren enkel in het Park Center internet hadden. Dat kwam, zei de jongen van de receptie, doordat Sunparks De Haan ooit Center Parcs De Haan was geweest.

We stapten een Proximus winkel in Mol binnen. We werden daar erg goed ontvangen, dat zijn we niet gewend in de Proximus winkels hier in de buurt -blijkbaar zitten hier alle nurkse bij elkaar- want die van Oostende van vorig jaar was ook super wat vriendelijkheid en uitleg betrof.

De man legde uit dat we eventueel zelf ons abonnement konden aanpassen via de Proximus website met inschakeling van mobiel internet voor een korte periode -normaal hebben wij geen mobiel internet, we zijn daar een beetje tegen- om het dan daarna terug uit te schakelen. Even uitrekenen leerde ons dat we dan zelfs in De Haan goedkoper zouden uitkomen.

Tweede mogelijkheid echter was de aanschaf van een dongle van 49€, waarmee ik met de simkaart die ik van Proximus kreeg gratis op internet kon. Ik dacht: “maar ik heb een dongel!” Ik zei dat dan ook, de man wierp op dat de mogelijkheid bestond dat die dongle, aangezien hij elders gekocht was, wel eens gesim-locked kon zijn. Ik moest het maar even bekijken, zei hij en het was jammer dat ik die niet bij me had anders had hij dat wel even gedaan, zei hij ook nog.

Eens thuis pakte ik de AH dongle -die werkte al een paar jaar niet meer- zag dat ik de simkaart kon wisselen en ging googelen op het type. Hij was vrij van sim-lock. Goed, dat zag er al goed uit. Maar ik probeerde in te loggen bij Proximus en dat ging fout.

Ik haalde de dongle aan in een telefonisch gesprek met Proximus toen ik de mogelijkheid van internet in het buitenland wou activeren. Proximus zei me dat ze me een technieker wilden doorgeven zodat die me stapsgewijs kon helpen, maar die was natuurlijk niet vrij. Andere mogelijkheid? Ik liep eens in de Proximus winkel binnen. Ik zag de wolk al hangen, maar besloot het toch maar te wagen.

Hoe dom! Hoe stom! Hoe achterlijk! Een nurkse winkel verander je niet. Ik liep er binnen, begon over internet en haalde de dongle te voorschijn. De jobstudent haalde er de verantwoordelijke bij, die zei: “denk je nu echt dat wij je gaan helpen met een product van iemand anders”. Hij roloogde toen hij vervolgde: “dat weet je nu zelf toch ook wel”. Ik stopte de dongle diep in mijn handtas, ging naar huis en stopte het ding terug in zijn AH dozeke.

En toen vergat ik het verder …

Tot nu, toen er sprake was van Sunparks Vielsalm, die hebben namelijk ook enkel internet in het Park Center. We zouden naar een iets verdere winkel gaan. Daar waren we ook al eens een nurk tegen gekomen, maar die zit nu in onze eigen nurkse winkel.

Net voor we vertrokken dacht ik: “zou ik … ?” en stopte nog snel de AH-dongle in mijn handtas.

En kijk! Ik begon over die aanpassing van het abonnement. De vriendelijke dame zei dat dat toch niet nodig was. Ik had recht op 2 giga gratis per maand met die extra sim, als ik nu een dongle … Ik pakte het ding, legde het op de toonbank en vertelde de voorgeschiedenis. Ze bekeek hem niet of het één of ander vies beest was maar opende die, stak de Proximus sim er in en bedacht dat die simkaart toch al enkele jaren oud was –al drie jaar recht op twee giga per maand en nooit gebruikt- en misschien verouderd. Ze maakte een nieuwe sim. En dan moest ik het thuis nog eens proberen.

Als je in een gesprek de spanning er wil in houden, dan zeg je even niets, dat kan ik hier natuurlijk niet. Dus zal ik maar vertellen dat het wel ging. We moesten nog even uitzoeken hoe we dan wel bij Proximus terecht zouden komen, maar dat vond Luc dan al googelend.

Nu wist ik natuurlijk ook wel dat ik mijn telefoon als modem kon gebruiken, maar ik heb nooit de link gelegd tussen die telefoon en die 2 GB. Dat vernam ik ook daar van die vrouw.

In Vielsalm gebruikten we de telefoon, maar ik legde de dongel klaar voor Luc ’s morgens, want mijn telefoon … Wel ja, dat is ook mijn klok en mijn wekker en die ligt naast mij op het nachtkastje.

Luc was niet blij met de dongel. “Veel te traag” en “om zenuwen van te krijgen” zei hij. Hij schoof de dongel over de tafel. “Steek die maar weg” zei hij.

En zo belandde de dongel uiteindelijk terug in de sjakosj.

Zompig

Regen of geen regen, -het waren trouwens maar twee dagen- we gingen op tocht. Onderweg haalden we een groepje in dat meer leek te kruipen dan te stappen. Dat was te wijten aan hun schoeisel. Twee van de vier waren voorzien van rubber laarzen – in de normale spreektaal katsjoe botten genoemd. Ik heb een hekel aan katsjoe botten, ik heb er zelfs geen. Ik vind dat je daar koude voeten in krijgt en dat ze enkel goed zijn om door water te waden. Goed, dat is mijn gedacht.

Nu heb ik geen weet wat de derde -enige man in het gezelschap- aan zijn voeten had, maar de vierde … Die droeg linnen basketsloefen.

Ze werd ondersteund door één van de rubberlaarzendraagsters, want anders zou ze languit -en breeduit ook- in de gladde modder beland zijn.

Bij een stuk waar het toch wel extreem was, er was namelijk een tractor gepasseerd, liet zij met de rubber laarzen de andere los en schoof moeizaam door de zuigende modder, waarop de basketsloefkes jengelden: “moet ik dat hier alleen doen?”

Meestal houd ik er rekening mee dat mensen hier kunnen lezen. Nu ook.

Meestal houd ik me een beetje op de vlakte. Nu niet.

Basketsloefen zijn niet de geschikte uitrusting voor een boswandeling in de Ardennen in de herfst en in de regen. Nah!

Een bezigheid zoals een andere

Regenachtige dag, niet veel te beleven. Wat doet een mens dan?

De vakantie boeken natuurlijk.

Het liep niet helemaal van een leien dakje. Er kwam nogal wat bij kijken. Wilden we hetzelfde patroon van vorige keer? Wilden we wel langer wegblijven?

Na rijp beraad besloten we dat een tiental dagen in de zomer genoeg zou zijn.

En het geplande surplus dat we schrapten? Dat is ook al op. We boekten ineens nog eens een tiental dagen voor de kerstperiode.

En dan hier en daar nog een midweek Sunparks er tussen maar die boeken we dan wel op de wilden boef.

Page 2 of 2

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén