Goed! We gaan het weer hebben over het onderwerp waar ik rond de pot draai. Gewoon omdat ik dat onderwerp van mij persoonlijk vind en het niet met het blog wil delen en vragen er over niet beantwoord noch opmerkingen ga rechtzetten.

Laat ons gewoon zeggen dat dat onderwerp meestal iets “plezant” betreft.

Dus … Luc en ik gaan ergens naartoe waar we een veiligheidscheck krijgen, maar we waren er vroeger wel al eens. En toen was die veiligheidscheck enkel een bekijken en controleren van de ID-kaart geweest.

Dus nu besluit ik de picknickrugzak mee te nemen. Daarin zit wat je onderweg zoal nodig kan hebben.

Maar nu moest die rugzak en je hele hebben en meehebben op een scanner.

Vraagt de man achter het scherm: “Heb jij een kurkentrekker mee?” Ik sla me voor het hoofd, want ja, dat heb ik.

Toen we twee maanden geleden die orchideeëntuin wilden bezoeken en ons onderweg tegoed wilden doen aan een meegenomen zomers slaatje kwam ik tot de bevinding dat de -eveneens meegenomen- fles wijn een kurk had en wij geen kurkentrekker.

We zijn daar in een Nederlandse Kringwinkel alsnog een kurkentrekker gaan kopen.

Dus, ik sla me voor het hoofd en zeg: “Aaargh, die kurkentrekker van de Kringwinkel”. Ik haal hem tevoorschijn en de man rommelt wat in mijn Tupperware en zegt: “Dat schaarke -hoop en al 5cm- wil ik ook wel?” en ik grap met: “Mijn patattenmeske ook?” Ja dus.

Ik mag/kan die na afloop terug ophalen en ik krijg een tegoedbon.

’s Avonds lagen de spullen al op mij te wachten. De man was er ook, maar die stond. Nu hij meer tijd had vertelde ik van de fles wijn en de kurkentrekker en konden we er samen om lachen.

Wat vervelend was? Dat ik mijn gerief moest afgeven? Neen -eigen schuld, dikke bult- maar wel dat ik de hele dag gedacht heb: “Vanavond niet vergeten!”

Op een Tupperware-avond van lang geleden kocht ik zes eierdopjes die gekookte eieren warm hielden. Ze hadden dan ook een deksel.

Later, toen er steeds meer bij ons overnacht werd, kocht ik er -ook van Tupperware- zes bij. Jammer genoeg hadden ze niet meer dezelfde, al was het systeem wel hetzelfde.

Omdat ik ze mooi en elegant en simpel vond en passend bij het gewone huisservies heb ik later nog eens 8 stenen eierdopjes bij gekocht.

Eierdopjes genoeg dus.

Nu zovele jaren later staan al die eierdopjes nog steeds in de keukenkast zonder gebruikt te worden, op twee of zo na. Bezoek dat blijft slapen komt er al lang niet meer. Wat ze daar dan doen? Stof vreten en vuil worden. Ik heb ze zelfs moeten afwassen voor de groepsfoto.

Wat gaan we ermee doen? Naar de rommelmarkt? Ergens kan ik het iet over mijn hart krijgen om ze weg te doen. Je weet maar nooit dat we met de lotto winnen en terug populair worden.

Heel veel jaren geleden kwam mijn moeder eens thuis met een nieuwigheidje. Ze had van een Tupperware demonstratie vormpjes meegebracht om frisco’s te maken. Ze goot grenadine met water in de vormpjes, duwde er een afgewassen friscostokje in en zette ze zo recht mogelijk in het vriesvak. De houder voor de vormpjes hadden ze om financiële redenen niet meegebracht. Ze noemde dat geldverspilling.

De ijsjes waren precies dàt: ijs. De grenadine was naar de bodem (wat uiteindelijk de top was) gezakt en zat daar wat rood te wezen terwijl de rest van de scheve frisco gewoon bevroren water was.

Het hoeft voor mij dus niet, die waterijsjes, al hebben de gekochte versies dan wel een smaakje.

Hoe kom ik er nu bij? Ik las in de krant over pralines die je wel de hele zomer in de diepvries wou hebben met aardbeien en yoghurt.

En ik dacht aan waterijsjes en aan wat in Duitsland tijdens de oorlogsjaren: “Ersatz” genoemd werd.

De hele zomer in de diepvries? De hele zomer -tot aan het begin van het nieuwe voetbalseizoen- op de frontpagina van de krant, jà! Zo graag wilden ze dat artikel -inclusief neppralines- door onze strot rammen. Andere -interessantere- artikelen werden snel door nieuwer nieuws vervangen maar de pralines bleven staan.

Het deed me denken aan die ene zomer waar wij ijsfrisco’s aten en mijn moeder telkens zei: “lekker hé” terwijl wij met lede ogen aanzagen hoe ze de volgende lading klaarmaakte.

Alles dubbel? Hm! Neen hoor!

Er is nog een kleinigheidje dat mske eens gaat regelen als ze eens voor langere tijd thuis is. Dat zou ook wel handig zijn moest ze er daarvan minstens eentje, liever twee, meer van hebben hebben.

Ze heeft ze op meerdere tweedehandssites zien staan, al zijn ze dan wel nieuw.

Ze waren vorige week in Antwerpen en mske stapte gezwind bij Tupperware binnen. En ze vroeg of ze zo een appelsienpellerke kon kopen.

Dat kan niet! Dat kan toch niet!

Maar dat is alleen maar ongemak en geen nachtmerrie.

Het is er eindelijk van gekomen. mske is bodding aan het bakken. Er was al dikwijls sprake van geweest, maar … Achteraf gezien zijn er veel mogelijkheden waarom mske zich de laatste jaren niet zo honderdprocentachtig voelde met doktoor Medrolleke op kop en dan de cola light en de futloosheid van de mormonen en de vicieuzigheid van een ronde cirkel.

Nu ja, ze mogen zeggen wat ze willen over het feit dat gewicht geen rol speelt, maar nu er praktisch geen cola light meer gedronken wordt -morgen is de achtste dag voor een fles van anderhalve liter-, nu er meer gestapt wordt en nu Baskuul al een goei twaalf kilo voor zijn rekening heeft genomen zodat mske zelf het verschil al ziet in de vitrines in de winkelstraat, dan voelt ze zich al beter in haar vel, veel beter zelfs. Resultaat is dat ze dingen die ze vroeger deed, maar die stil lagen, gaat hernemen.

Eén ervan was bodding maken. Dat had ze Slow al zo lang beloofd. Maar als er al eens oud brood was, dan kregen Pjotr en Line dat en als ze gewonnen brood of croque monsieur wilden, brachten ze uit de Colruyt een brood mee, maar dat is eigenlijk toastbrood.

Nu echter, sedert ze bij de bakker van hier wat verderaf gaan, kunnen ze bij die bakker oud brood kopen en blijft het brood uit de Colruyt waar het is.

Zodoende heeft mske met de nieuwe koerazjie en het oude brood beslist dat ze eindelijk die bodding ging maken. Alleen kwam ze gisterenavond tot het besef dat ze haar oude bakplaten heeft achtergelaten en nog altijd geen nieuwe heeft gekocht. Allee, in een vuurvaste schotel dan maar en volgende keer als ze aan het Tupperwarewinkelke -waar was dat nu ook weer- voorbijkomen, zal ze eens een voorraadje baktuppers indoen sé.

Dat ding ruikt hier door het ganse huis, Slow heeft al een paar keer zijn neus gekruld en terwijl ze er aan bezig was zijn Toke en ik de keuken uit gevlogen.

Aha! Voor diegenen die nu denken dat die twaalf kilo er snel zullen bijzijn als mske lekkere dingen gaat bakken … mske heeft wilskracht genoeg om te beslissen hoeveel ze daarvan gaat eten -als broodmaaltijd- en daar verder af te blijven.

Wij hebben Tupperware eierdopkes. Die houden de eitjes warm eenmaal ze gekookt zijn. Wij hebben twee soorten Tupperware eierdopkes. Er zijn er met witte voet en gele kop en er zijn er met oker voet en witte kop. Het mag gezegd worden dat de witte koppen ook op de witte voetjes passen en de gele koppen op de okeren voetjes maar dat is esthetisch niet verantwoord. Met andere woorden, dat trekt op niks.

Vanmorgen zat Slow zo wat eigenaardig dopkes ineen te flansen. Hij werd daarbij nog getroubleerd omdat een stuk van van mskes dopke wat te dicht bij zijn bord stond en hij schuddekopte.

mske moest lachen, zette de dopkes naast mekaar en begon ze dooreen te schuiven. Daarna keek ze naar Slow en zei met nasale stem: “waar is de ei?”

Slow en mske kwamen gisteren thuis, met die ganse karrevracht appelsienen en van grote goesting wilden ze er alle twee direct een hebben.

mske nam haar gereedschap, maar Slow had dat gezien en vroeg: “wat is dat?” “Mijn appelsienpeller” zei mske en zag Slow raar beginnen kijken, al ligt dat ding hier al jaar en dag op het buro.

Het is zo een plastic spulleke dat ze vele jaren geleden eens bij Tupperware had gekregen en dat ze constant bij haar hield, want in normale omstandigheden is mske een appelsieneneter.

“Wil jij … ” vroeg Slow en liet de vraag hangen, maar hij stak wel zijn appelsien uit “ik krijg daar zo een pijn van aan mijn duim” vervolgde hij. Door de ervaring van het appelsieneneten heeft mske geen pijn meer aan haar duim want is ze erg handig met het appelsienpellerke en omdat Slow nu eenmaal Slow is, nam mske de appelsien en haalde de pel er af.

We zijn twee dagen verder en Slow heeft nog geen enkele appelsien zelf gepeld en dat is dus een verworven recht.

De kleine dingen des levens dan maar, vermits we het over de grote niet willen hebben.

Gisterenmorgen 100gr bij, vanmorgen 400gr er af. We dalen dus weer.

De tupperware stapeldozen zijn al enkele jaren oud. Gisteren morgen bemerkte mske dat de Zwarte Woudham ineens niet meer paste op de kaas en ze keek bedenkelijk. “Ik heb dat altijd zo geweten” zei Slow en mske keek nog bedenkelijker. Gisteravond geen probleem.

Vanmorgen? Slow pakt de dozen op zijn “Slow’s”, t.t.z. met zijn vier vingers bovenaan, duim er onder en … floep … de dozen vlogen in het rond, gelukkiglijk op de tafel.

Schoonzusje verjaart vandaag, straks een kaartje sturen. Schoonzusje is een straffe madam. Zeg dat mske het gezegd heeft.

Daarnet kwam mske binnen met pretoogjes en zei tegen Slow: “ik heb iets gedaan dat jij niet graag gaat hebben” en Slow zei al: “oh nee”, want hij kent mskes dingen die hij niet graag gaat hebben.

Ze heeft het vieze kaarsvet van een tuinkaars, die hier nog stond van de vorige eigenaar, in een leeg conservenblik gegoten. En Slow is de pietje secuur van het selectief afval.

Vet en olie moeten in de KGA maar in “wat” doe je dat vet en olie? Los?

Stel dat mske dat in de vuilbak had gegoten en het was snikheet bij de ophaling en die vuilzak petst bij het pressen? Wat zouden die mensen dan voor gehad hebben?

Stel dat ze dat in de KGA wou wegbrengen, moest ze dat dan in een tupperware potteke doen en dan? Wat zouden de collectors van het KGA daar dan mee doen? Een conservenblik is zo goed als een tupperware potteke.