Zoals gezegd, hadden we het in Avebury zo erg naar onze zin gehad dat we er wat langer bleven dan gepland. Het weer was heerlijk, het dorp gezellig, de stenen imponerend.
Het biertje in de “The Red Lion” had verfrissend gesmaakt en we hadden met volle teugen genoten en besloten dat dat dorpke ons nog eens terug zou zien.
Maar we zaten met die boeking in dat hotel in Manchester en dus startten we de auto en zegden tegen Den Tom dat we geen tol zouden betalen. Ja, ik weet het, op zulke ogenblikken biedt een smartphone een oplossing, want dan kan je opzoeken waar het schoentje wringt en hoeveel het allemaal zou kosten. Maar smartphones zijn aan ons niet besteed. Wisten we veel dat Murphy in die auto tussen de bagage geritst was …
We reden dus niet langs de M6 maar langs A-wegen die er dan wel uitzien als autosnelwegen maar het niet zijn, gezien de vele rotondes, zoals gezegd, tot Lucs grote jolijt. Ze zagen er dan wel niet allemaal uit zoals onderstaande maar ze mochten tellen.
En toen ontwaakte Murphy uit zijn schoonheidsslaapje. Daar ergens in de buurt van Swindon zouden we tanken en daarvoor moest je van die A-weg af, niet zoals op de grote verkeersaders afslaan voor de services, maar echt er af.
De auto sloeberde van de dorst en ik wou zijn gelag betalen, maar dat machientje accepteerde mijn kaart niet, ook de tweede niet, de derde ook al niet. We betaalden cash en reden met enkele nikkelkes in onze pocket verder.
Kan je indenken dat ik, stresskieken dat ik ben, daar niet graag bij was.
Niet dat we onvoorbereid vertrokken waren. Ik had mijn bank gebeld en gezegd dat ik ponden wou. Maar blijkbaar was dat niet nodig want in de U.K. kan je overal met Maestro betalen. Jààà, dat zag ik.
We hadden zelfs op google zitten zoeken, wat we altijd doen als we iets nieuw willen uitproberen. Nergens werd melding gemaakt van eventuele problemen met Europese bankkaarten.
Omdat ik, gelukkig, mijn voorgevoelens niet de mond snoer, die komen namelijk meestal uit, had ik toch op de ferry een bedrag eurokes in ponden gewisseld. We hadden dus wel meer geld bij dan we hier gewoonlijk op zak hebben, maar toch minder dan ik eigenlijk gewild had.
Ik zag het zwart in. De eerste dag van onze vakantie, het ritje Calais telde ik niet mee, en dan al zoiets meemaken, ik vond het niet om lachen en belde mijn bank. Daar beweerden ze dat dat abnormaal was. Dat kon niet. We moesten elders proberen, ik moest niet panikeren, dat kwam wel goed.
We stopten aan het volgende servicestation, je weet wel, de A-weg af, en omdat ik niet meer geambeteerd met die kaarten wou staan draaien, legden we eerst de situatie uit. Neen, Maestro werd niet geaccepteerd. Maar ik kon het eens vragen in het hotel. Die zou wel raad weten.
Ja, die wist raad. Maar eerst had ze het over Maestro. Dat was, volgens de dame, helemaal geen goed systeem en in de U.K. vond je dat haast nergens. Ze vond het wel erg dat mijn bank zoiets had durven aanraden … maar, we konden op hoop leven. Als we de volgende afrit namen, konden we, na drie rotondes en een boel kilometers verder, bij een Tesco geld uit de muur halen. Die hadden àlles, dus ook Maestro.
Tja, dat deden we dan maar. Stel dat dat hotel in Manchester ook geen Maestro had. Ondertussen had onze bank al teruggebeld om te zien hoe de zaak ervoor stond. Ze verzekerde me nogmaals dat er absoluut geen rede was voor paniek.
Aan die Tesco kwam er geld uit de muur. Ik werd ineens hebberig en heb er maar ineens een serieuze smak geld uitgehaald.
We hebben daarna overal met onze kaarten kunnen betalen. Ik denk dat ze daar ergens rond Swindon nog in het pre-Maestro tijdperk leven.
Zoek
