Onze klimop leeft en beweegt constant alsof hij getreiterd wordt door een aanhoudende jeuk of alsof hij constant staat te heupwiegen op de tonen van een liedje dat wij niet horen.

De uitleg is simpel. De mussen maken er hun speeltuin van. De houtduif is zeer actief en zit waarschijnlijk met een jong.

En wat me bovendien blij maakt, de merels zijn er weer. Na een jaar waarin we geen merel zagen omdat er een ziekte was, zitten ze weer in de klimop en smullen van de bessen.

De meesjes zijn ook teruggekeerd. Je zou denken dat ze eerder in de winter de voederhuisjes zouden aandoen, maar neen, nù vanaf de temperatuur stijgt. En ze komen nog steeds tot aan de voedersilo en de bolhouder voor het achterraam. Net of het van generatie op generatie wordt doorgegeven dat wij ongevaarlijk zijn.

Niks vermeldenswaard zou je denken maar ik doe het toch maar. Zolang die klimop maar vriendelijk beweegt en niet onder het ranselen van een onweer.