Wandelen – Pagina 2 – Wizzewasjes

Zoals gezegd, nodigde het weer ons tot een wandelingetje in de sneeuw. Het zicht daarbuiten zag er al van bij het ochtendgloren verlokkelijk uit.

(Lees verder onder de foto)

Veel valt daar niet over te vertellen behalve misschien dat we op het pad, waar we hadden gedacht ons als pioniers te voelen, merkten dat er al meerdere wandelaars waren door gestapt.

We kwamen ook nog een paar andere liefhebbers tegen, allemaal jeugd van vroeger.

Ook noodde de sneeuw uit tot een praatje. De man alleen, die we al meer op onze wandelingen en zijn joggingtocht ontmoetten, vertelde wat we ook al wisten: hoe we dat hadden gemist, hoe erg genieten het wel was, dat er jongere mensen waren die het nog nooit hadden meegemaakt, …

Om bij onze thuiskomst van een voorbijgangster te horen hoe goed gedaan het was dat we een doorgang op onze trottoir hadden gemaakt.

En dat was nu precies de oorzaak dat ik minder foto’s in de mist heb dan ik gewenst had. Een mens kan niet alles tegelijkertijd.

pske van mske:

Wie meer foto’s wil zien, kan ze op “In Beeld” bekijken.

Het kon niet meer. Ik kon het ook mentaal niet meer aan.

Na ons besluit om het wandelen tijdelijk op een laag pitje te zetten, zijn we nog wel alle dagen een klein stukje gaan schuifelen, zijn we wat gaan manken en hinken en uiteindelijk toch een stukje echt wandelen.

Dat het nut had om te niksen bleek ook al snel, dus wat deed ik? We gingen niksen. We niksten de hele week vóór de vaccinatie wat inhield dat we niet gingen wanden, maar niet dat we de hele dag in bed lagen of op een stoel zaten natuurlijk.

Het beterde zelfs in die mate dat ik de schokabsorberende halve zool in mijn rechter sneaker als storend ging ervaren en besloot dat ik die versleten sneakers ook beter zou afschrijven.

De dag nà de vaccinatie had ik prijs. Het was gewoon terug, in volle glorie. Gelukkig had ik de versleten sneakers nog niet weggegooid en de halve zool nog niet opgeborgen.

Enige bedenkingen achteraf? Woensdag was ik boven in de boekendozen gaan neuzen en had die ene doos toch wat te zwaar gevonden …

Na verder nadenken kon ik me nu echt niet herinneren of de eerste symptomen, die ik eerst niet aan deze situatie had gelinkt ook had gekregen na het verplaatsen van volle bananendozen met boeken. Want maanden geleden had ik in die heup wel eens een paar dagen een prikkerig gevoel als had ik op een speldenkussen gelegen. Zou het?

Dan zou ik niet alleen het plezier van het wandelen maar ook van de boekenmarkten kwijt zijn. Hoe meedogenloos!

Neen, ik had geen zin meer in hopen. Ik had geen zin meer in afwachten. Ik had geen zin meer in het ongewisse. Ik had geen zin in een doktersbezoek maar maakte toch een afspraak.

Gisteren om kwart voor twee …