Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Tag: Zwemmen (Page 10 of 23)

De meer dan ingeloste belofte

“Weet je nog, dat jullie beloofden dat we voor mijn verjaardag nog eens naar Oostappen zouden gaan zwemmen? vroeg Ella nog voor ze goed en wel in de auto zat.

Natuurlijk wisten we dat nog, maar … er waren enkele redenen waarom ik niet zo een zin had in Oostappen. Luc en ik overlegden. We dachten en dachten. Een eventueel alternatief moest minstens zo goed zijn, liefst beter.

“Wat denk je van Sunparks in Mol?” vroeg Luc. Dat vond ik een geweldig idee. We waren al zinnens geweest daar eens een midweek te boeken, maar het feit dat het misschien zou tegenvallen na De Haan weerhield ons.

Amke en Ella wisten nergens van toen we gisterenmorgen in de auto stapten.

Achteraf vonden ze het zo een meevaller. “Volgende keer weer Oostappen?” vroeg ik. Neen, van Oostappen was geen sprake meer, ze willen liever terug naar Sunparks. En daar zijn wij niet rouwig om. Want zie je, wij ook.

Een beetje verliefd

Natuurlijk bleven we daardoor niet thuis. We regelden een andere uitstap. We hielden een Rondetafelvergadering aan onze rechthoekige tafel en overlegden.

“Nog eens gaan zwemmen in Oostappen” opperde Ella. Daar waren we een poos geleden en dat was hen goed bevallen. We hadden al beloofd dat we dat nog eens gingen doen voor Ella’s verjaardag. Maar dat is nu nog niet.

“Aquatopia” zei Amke. Jà, dat hadden we gedacht. Luc en ik hadden het er ook al over gehad. We waren er al in 2011 bij het feest van de bloedgevers maar toen was het zo een overrompeling en we beloofden dat we er nog eens naartoe zouden gaan.

En toen stonden we op en lag er sneeuw. Als die treinen maar reden, want ja, zo een uitstappen doen we met de trein.

Vanwaar nu die titel? We maakten er de romance van twee haaien mee, niet dat er iets meer gebeurde dan vinbijten, maar dat is blijkbaar hofmakerij bij haaien. En het toppunt is dat de vrijer niet weet dat er helemaal niets kan van komen want hij is niet hetzelfde soort haai dan zijn aanbedene. Maak dat mee.

We bleven een hele poos visjes kijken, vooral Amke is begeesterd, maar achteraf kwamen we toch niet zomaar naar huis. We maakten nog een wandelingetje naar linkeroever en liepen over de Meir. Heel veel mensen liepen over de Meir.

Amke en Ella vonden het een geweldige uitstap. Ze wilden dat wel meer. Maar toen ik zei dat we volgende keer weer wat zullen uitstippelen als zij betalen, waren ze niet akkoord.

Dat laatste was natuurlijk maar een grapje.

Hoe komt nu zoiets

Er was een tijd dat wij dagelijks onze pc, waaraan we toch meestal zaten te werken, afsloten om ofwel in de auto te stappen om inkopen te doen en daarna te gaan wandelen -stappen, zoals wij dat noemen- ofwel om te gaan stappen.

Toen het me eens begon te dagen dat wij, eigenlijk enkel en alleen die auto nog gebruikten om inkopen te doen, deden we het ding weg en fietsten om boodschappen.

Wandelen deden we niet meer, we fietsten. Om te gaan zwemmen, namen we ook de fiets.

En toen gingen we de evenementen doen. Dat liep goed met het openbaar vervoer ware het niet dat ons plaatselijk station op 4 km van hier ligt. Een peulschil. Maar niet met een koffer. En dat struikelblok zorgde er voor dat we ons terug een auto aanschaften.

Die hebben we nu zeven maanden en nu komen we tot de conclusie dat we helemaal niets meer doen. De fiets hangt aan de haak, ik ben moe gefietst.

En zwemmen? Tijdens het schooljaar kunnen we pas ’s avonds in dat zwembad terecht. En dan zit de zin om nog weg te gaan ook in onze gemakkelijke pantoffels. Dus gingen we enkel nog in de vakanties.

Zodoende hebben wij nu het het stappen terug op de planning gezet en het zwemmen ook.

We kozen er vorige zaterdag een wandelingetje in Zoutleeuw uit. We hadden alles op internet uitgevlooid en vertrokken. Wat we niet vonden? Dat uitgestippelde wandelparcours. Blijkbaar is dat niet meer aangegeven. We maakten dan maar een wandeling over een parcours dat we drie jaar geleden (gedeeltelijk) met de fiets deden.

En daardoor kwamen we aan een uiterst charmant cafeetje voorbij dat we niet zomaar voorbij konden en er even onze benen onder tafel schoven om de dorstigen te laven.

Een strak schema

Inspanningen, meer bepaald sportieve fysieke inspanningen zijn rare dingen.

De ene dag ben je duizend man sterk en is het de klok die een einde maakt aan je sportieve prestaties. De andere dag moet je beroep doen op zelfdiscipline om ook maar iets te gaan doen.

En zelfdiscipline is wel nodig, na dat dat debacle met de baskuul, echt wel alle hens aan dek.

Zwemmen en wandelen verdorie! Nu! Tis dat of niet eten!

Bang om nat te worden?

Zwemmen in een openluchtzwembad als het regent …

Zou je dan niet beter overwegen om binnen te gaan schuilen?

Neen hoor, we lieten de regen ons zwemplezier niet vergallen. Ik vraag me alleen af wat dat zou geven mocht het stortregenen.

Blogpraatje

Sedert ik meer werk uitbesteed heb ik meer tijd voor het blog, dat toch eigenlijk mijn enige hobby is, als je wandelen en zwemmen niet meerekent.

Wat heb ik nu gemerkt? Wel, dat er nog wel het één en ander te doen valt aan dat blog. Zo kan ik bijvoorbeeld nog die Top Berichten links hiernaast aanpassen, de titels uit het verleden aanpakken. Daar had ik met de blogverhuizing van 2008 maar een beetje met mijn klak naar gegooid. Ik had op het oorspronkelijke blog namelijk maar twee titels: die voor het verleden en die voor het heden.

Wat heb ik nu gemerkt?² Wel, dat ik haast niets meer over het werken hier thuis vertel sedert we Mr. Sloddermans achter ons hebben gelaten. Als ik nu die zaken van toen herlees, begrijp ik niet dat ik Mr. Sloddermans zoveel krediet heb gegeven en dan heb ik het niet over geld. Ik denk dat het een zekere loyauteit betrof want hij was ooit mijn eerste regelmatige klant geweest.

Soms denk ik dat het toch maar een verloren hobby is, dat het blog toch zal verdwijnen als ik verdwijn. Maar is dat niet zo voor alles?

We gaan er dus nog maar een beetje plezier aan beleven …

Een jaar is niets

Vorig weekend maakten we een uitstap. Dat is niet echt uitzonderlijk, dat doen we wel meer, maar deze keer was het een verjaardagsuitstap.

Eigenlijk is Amke pas vandaag jarig, maar aangezien we haar dit weekend niet zien en ze het vorige weekend hier was, zijn we maar even op die verjaardag vooruit gelopen.

Luc had vorige zaterdag het lumineuze idee gehad om zondag met Amke en Ella te gaan zwemmen in een speciaal bad, een tropisch, waar veel meer te beleven valt dan enkel zwemmen. We reden naar Oostappen-Hengelhoef.

Eerst liep het wat stroef. Het was groot en er was veel volk. Maar er waren ook zoveel prettige dingen te beleven, zodat die eerste schroom snel verdween.

En toen Luc en ik aan naar huis gaan dachten kwam er protest. Zodat we maar beloofd hebben dat we er teruggaan als Ella jarig is.

Oh ja, Amke wordt elf vandaag.

Sunparks: tweede editie

Het was ons toen in maart zo goed bevallen, dat we besloten dat het voor herhaling vatbaar was. Daar waren we dus: Sunparks.

Wat we er deden? Een beetje een voortzetting van vorige keer: zwemmen, relaxen, lanterfanten, kuieren, …

Om nu even in de trant van toen verder te gaan, schreven we achteraf volgende recensies:

  • Nadat het gedurende de nacht geregend had, liep Luc met zijn hoofd tegen een tak.
    Hij was nat.
  • Het park was er op achteruit gegaan sedert maart. Er lagen overal bladeren op de grond.
  • De paadjes waren modderig en onze schoenen werden vies.


We waren bijna verhongerd

We gaan niet naar de Colruyt op zaterdag, dat proberen we tenminste. Vermits we toch in de week kunnen gaan zien we het nut niet in van daar ’s zaterdags onze tijd te gaan verdoen in die drukte.

Nu we alle dagen gaan zwemmen, gaan we alle dagen naar de Colruyt, gewoon de dagelijkse benodigdheden aanslepen. We zaten dus op rozen want we hadden genoeg mondvoorraad voor het ganse weekend.

Het ganse weekend? Ineens viel mijnen nikkel dat er bij dat weekend ook nog de 21ste juli bijkomt.

En ja, we konden op zaterdag naar de Colruyt. We hebben maar ineens een lijsteke gemaakt van de dingen die we nog nodig hebben tot we op vakantie vertrekken en ook van wat we willen meenemen voor onderweg.

Ik heb het er nog nooit zo druk geweten. Gans Landen had volgens mij de 21ste juli vergeten.

Zijn we nu gerust? Bah neen! Met al dat volk waren er zaken die niet meer voorradig waren. We hadden nog wel naar die van St. Truiden gekund, maar zo pressé waren die zaken nu ook niet.

Vakantiemodus

Slapen zo lang we willen. Gaan zwemmen en zien dat anderen blijkbaar nog langer slapen want we hebben het ganse bad voor ons vieren alleen, een baantjestrekker uitgezonderd.

Een stukske eten, naar de koers kijken, een stukske eten.

En merken dat de dag weer stilaan ten einde loopt.

Page 10 of 23

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén