Het is ’s morgens vroeg dag als we de laptop en de tablet in de kluis stoppen en naar het evenement vertrekken.

Het is laat als we terug komen. Normaal openen we dan de kluis om de laptop en de tablet er uit te nemen.

Gisteren, of beter vanmorgen aangezien het al na twaalven was, gaf de kluis niet thuis.

“Error” zei die en bleef dat zeggen.

Luc stapte naar de receptie en kwam even later terug met iemand van de veiligheidsdienst.

Wat bleek? De batterij was plat. Ze zouden dat vanmorgen om half acht of zo komen oplossen. Terwijl ik onder de douche sta? Goe zot. Ik heb hem dan maar even met mijn koppige kant laten kennis maken en hij is het spul nog komen repareren na informatie ingewonnen te hebben bij TD.

Of we die kluis nog gaan gebruiken weet ik niet. Leeg werkte ze toch vannacht. Ah ja, er zitten nieuwe batterijen in.

Soms heb je van die voorvalletjes. Ze zijn eigenlijk het vermelden niet waard, maar bij zo twee op een week tijd, kan ik er wel wat over zeggen. Het toont namelijk aan dat mensen zichzelf zo soms in een bepaalde machtspositie gaan zien, zo op het ridicule af.

Zelfs bij het ontbijt in de zaligste hotels ontsnap je niet aan dat soort voorvallen of zulke mensen.

Voor de derde dag op rij liep ik de ontbijtzaal binnen toen een dame uit de keuken kwam gestevend, recht op mij af.

Ze zei, op de betuttelende toon, waarop de nonnen uit mijn jeugd plachten te praten, dat als ik in een hotel incheckte het wel handig zou zijn als ik ook mijn voorkeuren op voorhand zou kenbaar maken.

Ik wees naar R. en zei: “ik hoor bij de evenementen”.

Ze keek ook naar R., mompelde iets over de verkeerde vrouw en stevende af op een tafeltje waar een koppel zat te ontbijten.

Ik zei: “ook goeie morgen” en dacht: ik trek dat zeker aan”.

Andere dag, ander hotel. Ik haalde het deksel van de roereieren, draaide het om en lei het zo neer. Dat doe ik altijd, gewoon om te verhinderen dat zo een deksel randen zou achterlaten of dat het aanrecht -in dit geval tafel- nat zou worden.

De bediening naam het deksel, zei op, eveneens betuttelende toon: “zo is het toch gemakkelijker” terwijl ze het half op de eierpan legde en de condens een natte tekening in het tafelkleed maakte.

Ik zei het, het zijn prutsvoorvalletjes, de moeite van het vermelden niet waard, als het maar geen trend gaat worden.

Zalm mmm, maatjes mmm, garnalen mmm, carpaccio mmm, gevulde pepertjes mmm, nog veel en allemaal mmm.

De beenham mmm.

Vanilleijs mmm, citroenijs mmm, chocoladeijs mmm, meloenijs mmm.

Profiterollekes mmm, aardbeienbavarois mmm, nog veel en allemaal mmm.

En dat de volgende dag nog een keer.

Dilemma: al dat lekkers opnieuw of gewoon voor de andere lekkernijen gaan.

Door omstandigheden hadden we laat geboekt in heen hotel in Leeuwarden. Te laat! De enige hotelkamer die we konden vinden was namelijk eentje met een gedeelde badkamer. Het hotel bevindt zich in hartje Leeuwarden, heel erg typisch. Er had niets anders opgezeten.

Uiteindelijk viel het nog mee, Er waren maar enkele kamers op de verdieping en een mens zit niet met ganse dagen en nachten in die badkamer.

De laatste ochtend vond Luc dat hij zich niet echt hoefde aan te kleden -de badkamerdeur stond hoeks op de deur van onze kamer en de andere kamers stonden open en waren ontruimd- en hij pakte zijn handdoek en stapte in zijn boxershort de gang op en de badkamer in.

Na een verkwikkende douche kwam hij tot het besef dat hij zijn proper goed had vergeten. Hij nam de -te kleine- handdoek, hield die voor zich en opende de deur. “Perfect timing” zei de man die stond te wachten.

Je kan niet geloven hoe snel hij de kamer is binnen getuimeld. Hij was er helemaal confuus van.

Bij het ontbijt kwam er een man binnen met een roze geruite short en een roze shirt, wat ik aan Luc zei die zich omdraaide, zich prompt terug naar mij keerde en zei: “dat is die van de douche”. Om alle misverstanden te voorkomen, ga ik hier efkes bij vertellen dat die man vergezeld was van een vrouw, die óók in het roze gekleed was.

“Ik loop achterstevoren naar buiten” zei Luc.

R. had die dag ook een roze polo aan maar voor hem is Luc niet achterstevoren gaan lopen.

Al die willen te kaap’ren varen
moeten mannen met baarden zijn …

Maar renners gaan toch niet te kaap’ren varen? Of voetballers?

Hebben wij nu iets tegen sporters met een baard? Neen, helemaal niet.

Hebben wij iets tegen mannen met een baard? Nog minder.

Hebben we dan iets tegen een baard, tout court? Er zijn mensen die Lucs snor een baard noemen, wat zouden we? En onze ex-klant, Mr. Sloddermans had er ook een.

Maar het is gewoon eigenaardig om zien hoe een trend ontstaat. Eén of andere bekende laat een baard staan. Een volgende beroemde laat een baard staan. En zo begint het. Op het einde loopt gewoon iedereen met een baard, niet omdat ze dat zelf wilden, maar omdat die of die bekendheid er ook een heeft.

Dat was zo met de kletskoppentrend ook zo. Toen stoorde hun haar bij het sporten, nu laten ze het op hun kin staan.

Toen ik een poos geleden een artikel las waarin werd geopperd dat de mensen van het platteland meer zouden moeten betalen voor energie, heb ik maar één ding gedacht en dat was: “laat die van de stad dan maar meer betalen voor alles wat het platteland voortbrengt en poot die kerncentrales daar ook ineens neer”.

Het is natuurlijk allemaal niet zo wit/zwart maar dat gedoe over de boerkes van den buiten begint mijnen hoebel uit te hangen.

Ik ben een plattelandse en zou niet aarden in een stad. Daar wonen namelijk te veel mensen.

Ze liggen de laatste tijd nogal onder druk, die van Booking.com. Ze zouden hotels verbieden onder de laagste prijs te gaan die door Booking.com wordt aangeboden. Dan vraag ik me af wie die laagste prijs aan Booking.com heeft doorgegeven. Het hotel zelf?

Zo ja, dan heeft het hotel geen recht van spreken, want wel de publiciteit van Booking.com gaan gebruiken om dan toch lager te gaan, vinden we dat niet een beetje hypocriet?

Zo neen, wie houdt hen dan tegen? Dat Booking.com hen niet meer zal aanbevelen? Die lage prijs beveelt zichzelf dan toch aan?

Zijn we nu ineens voor Booking.com, ondanks dat we, toen we ons wat voor schut gezet voelden, gezegd hadden dat we elders ook terecht konden?

Niet bepaald, maar zolang we bezig zijn met het samenstellen van een lijstje van hotels in de regio’s van de evenementen is Booking.com toch een goeie hulp.

Wat ze wel doen is, als je wat anders zoekt dan een hotel, een hostel bv., ze toch die zoekpagina blijven beheersen. Soms is dat ergerlijk, net alsof ze compleet hebberig zijn en je zelfs in een hotel willen stoppen als jij dat niet wil.

Wat die prijzen betreft, hebben toch al twee hotels aangegeven dat ze rechtstreeks goedkoper te boeken zijn, maar dat is niet zo. Het ene houdt inderdaad vast aan de minimumprijs van Booking.com en het andere gaat wel een lagere prijs aanbieden, maar dan zonder ontbijt.

Rechtstreeks boeken is dus enkel voor henzelf voordeliger.

Ik had een forsythia gewild, maar dat kwam er maar niet van. Ik zou die dan maar gaan kopen. Toen las ik dat het weggegooid geld is om die te gaan kopen aangezien afgeknipte takken toch zo gemakkelijk wortel schieten als je ze maar in vochtige grond stopt.

En ze staan hier nu eenmaal verwilderd. Dus liep ik op een avond, met mijn snoeischaar in de aanslag, richting forsythia hier wat verder. Nu echt gerust voelde ik me toch niet. Die struik staat er dan wel verwaarloosd bij, maar het grondstuk -dus ook de struik- is toch van iemand.

Haastig knipte ik -knip knip knip- enkele van de meest overhangende takken af en repte me huiswaarts, waar ik ze onmiddellijk in de grond stopte en deze uitermate goed gegoten heb.

Een paar dagen later hebben ze die verwilderde struik uit de grond gehaald, op een remork gegooid en weggevoerd.

Denk je nu dat die knip knip knip takskes wortel hebben geschoten? Niks, niemendal. Ik giet en giet en houd vochtig en zo troosteloos heb ik er nog nooit takskes zien bijstaan.

Ik zal uiteindelijk toch een struikje moeten kopen, denk ik.

Vele jaren geleden hadden wij thuis een zandbak. En al waren Broer en ik te oud om er in te spelen, bij manier van spreken, toch zaten we soms in die zandbak. En dan maakten we een parcours voor matchboxkes, je weet wel, van die kleine autootjes die nu door verzamelaars gegeerd zijn.

We maakten ook tunnels. de aarde wat ophogen en aanstampen en dan voorzichtig, maar dan heel voorzichtig, met onze vingers aan de rand knabbelen en stilaan verder graven en hopen dat we ergens onderweg elkaars hand zouden treffen.

Eens dat een feit was, begonnen we de tunnel te verbreden en de wanden vlak te makken.

Al die tunnels zijn ingestort, ah ja natuurlijk, het zou een wonder zijn als ze nu nog zouden bestaan, maar ze stortten dus niet onmiddellijk in. Enkele hebben menig matchboxke zien passeren, andere gaven er sneller de brui aan. Sommige bresten gewoon in, andere scheurden en gingen dan neer en nog andere zakten gewoon in zoals slecht gerezen deeg.

Maar zelfs als kind heb ik me nooit afgevraagd vanwaar dat fenomeen toch kwam. Klaar en duidelijk, als je iets ondergraaft, valt de rest in. Zo is het toch?

Broer en ik waren dus straf in het maken van zinkgaten in miniatuur.

Ik heb nu juist een andere koffer, maar als die ooit stuk is en de uitvinding haalt deze contreien, dan wil ik er zo ene.

En al zeggen ze dan dat veiligheid primeert, deze wil ik toch niet.

Misschien verander ik wel van gedacht als ik ooit naar Afrika zou vliegen, maar dat zie ik eerstdaags toch niet gebeuren.